Van Kickstarter en een vogeltje …

Kickstarter is een veelgebruikt platform op het internet waar aanstormend talent fondsen probeert te werven voor de meest uiteenlopende projecten, het een al wilder dan het ander. De meeste gaan jammerlijk ten onder maar af en toe lukt het toch en duikt er een product of dienst op, gesponsord door een grote groep deelnemers die door hun vroege steun profiteren van een lagere prijs en een primeur.

Veel mensen willen weten hoe de luchtkwaliteit in huis is en waar vroeger mijnwerkers een kanariepietje gebruikten [1], brengen een paar Denen een elektronische kanarie via Kickstarter aan de man/vrouw [2].

Het is een beetje duur maar prachtig gedesignd hebbeding met nut. Het beestje laat haar kop hangen wanneer het raam open moet en komt weer tot leven eens de lucht weer goed is. Een aanrader zonder meer.

birdie [2] / foto Luc Janssens, Antwerpen. 2023

[1] https://www.cosimo.be/onsmijnverleden/kanarie
[2] https://www.birdie.design/

Een tweedaagse tocht door NRW met klimaatgrootouders

Vertrekken doen we vanuit de carpool-parking in Lummen waar een ruime vertegenwoordiging van de grootoudersvoorhetklimaat.be uit Limburg de bus vanuit het Gentse vervoegt om vervolgens zacht zoevend door het vlakke landschap van Zuid-Limburg en Nordrhein-Westfalen (NRW) naar Oberhausen te sjezen.

John, onze hoogst aimabele reisleider, is de gelukkige bezitter van een onfeilbare zin voor timing en feeling voor de verzuchtingen van het heterogene gezelschap. Hij zorgt tevens voor gezond vegetarische eten onderweg maar bovenal voor korte en actuele aanwijzingen om het maximum uit onze reis te halen.

ingang Gazometer Oberhausen D

ingang Gasometer Oberhausen D

De Gasometer is een 117 meter hoge, stalen ton in de buurt van Oberhausen [1] die helemaal gerestaureerd is en dit keer dient als tentoonstellingsruimte met onze aarde als onderwerp. Een reusachtige wereldbol is het centrale stuk en hangt schijnbaar zwevend in het midden van een sterk verduisterde ruimte. Langs alle kanten zorgen precieze projecties voor representaties van de wijze waarop luchtstromen (wind), water (oceanische stromen) en tectonische verschuivingen ons milieu bepalen. Tegelijkertijd toont de enorme driedimensionele bol de menselijke invloed van luchtverkeer, scheepvaart en stedenvorming. Heel duidelijk is het smelten van het poolijs te zien en de uitdeinende woestijnvorming (droogte) in Afrika en Azië. 

Het geheel is een ingenieuze voorstelling aan de hand van gecombineerde, bewegende satellietbeelden en hoge resolutie foto’s van de aarde. Machtig op het verpletterende af, blijft de toeschouwer achter op zoek naar meer uitleg. 

Die is te vinden op de twee lager gelegen verdiepingen waar tientallen haarscherpe foto’s met helder en duidelijke teksten het verhaal vertellen van bijvoorbeeld een visser die verwezen naast zijn aangespoelde boot staat midden in een kurkdroge vlakte of de foto van een makak (een soort aap) die schijnbaar intelligent op een smartphone staat te kijken.

De aanvankelijk pessimistische invalshoek verandert langzaam in een pril begin van een meer optimistische visie. De mens kan het tij keren door immense inspanningen, onvoorstelbare kosten en niet te schatten moeite. Wanhoop en angst zijn niet de basis voor de redding van de aarde maar compleet anders denken en handelen samen met geavanceerde technieken in het bestrijden en terug goedmaken van milieuvervuiling.

Spectaculair is het dak op 110 m hoogte dat een panoramisch uitzicht biedt over de hele streek. Bezoeksters staan er in open lucht en dat is best spannend omdat de hele stalen constructie lichtjes beweegt in de wind.

uitzicht vanop Gazometer Oberhausen 110m

uitzicht vanop Gasometer Oberhausen 110m

De hele tocht vraagt ongeveer vier uren maximum om grondig te beleven. Aanvullend is een catalogus verkrijgbaar in het Duits en Engels. Ook verkrijgbaar in de online handel [2].

De tweede dag brengt ons via een omweg naar het uiteindelijk doel van de reis: bruinkoolwinningen.

Vroeg eruit en eerst naar het Landschafstpark Duisburg-Nord [3] waar de natuur haar gang kan gaan tussen de oude hoogovens. De klimmers in de groep trokken naar boven in de A-stack die haar bekendheid kreeg bij het grote publiek door de foto’s van Bernd en Hilla Becher [4]. Ook deze foto’s spreken voor zichzelf:

De site ziet er in de lente en zomer allicht heel anders uit door het gebladerte van de vele bomen en struiken die overal welig tieren. Ze zullen over tientallen jaren de metalen gewrochten helemaal overwoekeren.

Op naar het (voorlopig) laatste maar voornaamste doel van de hele trip. Bruinkoolwinningen zijn als snijwonden in het landschap overal verspreid in NRW. Het zijn tot 250 meter diepe putten waarin gigantische graafmachines onophoudelijk bruinkool afschrapen. Ze slokken hele dorpen, wegen en velden nietsontziend op.

RWE [5] is er nochtans van overtuigd op tijd te kunnen stoppen met de ontginning van fossiele brandstof maar bruinkool is zó goedkoop dat de verleiding toch te blijven graven moeilijk valt te weerstaan. De datum van stilleggen schuift telkens bijna onmerkbaar op terwijl PR-bureau’s en gulle uitkoopregelingen alle tegenstand wegmasseren.

Toch blijven bewoners en bezorgde burgers actie voeren zoals toen, na ons bezoek aan de bruinkoolwinning, een ruime delegatie Belgen het protest in het al ontruimde Keyenberg vervoegde. Liederen, toespraken en luid protest vergezelden een twee uur durende mars doorheen de desolate buurt.

Caveat: schrijver dezes deed het bezoek aan de Gasometer in omgekeerde volgorde, van boven naar beneden dus.
Handleiding: klik op een beeld voor grotere afbeelding. Gebruik de ‘terug-knop’ om terug te keren naar de blog.

linklijst:
[1] https://de.wikipedia.org/wiki/Gasometer_Oberhausen
[2] https://www.amazon.com.be/dp/3837523799/
[3] https://www.landschaftspark.de/
[4] https://www.newyorker.com/culture/photo-booth/what-bernd-and-hilla-becher-saw-in-the-remnants-of-industry
[5] https://nl.wikipedia.org/wiki/RWE_(energiebedrijf)

Nieuwjaar 2018! Alle goeds komt per twee.

Nieuwjaar 2018! Alle goeds komt per twee.

En zo komt het al eens voor dat in de blog het ene nieuwjaarskaartje direct op het andere volgt. Zo snel gaan de jaren! Niet getreurd, 2017 was het rijkst gevulde sinds lang. We gingen alle twee in een soort verbazingwekkende grootoudermodus. Spannende momenten – dat wel – maar even later opperbeste blijdschap en onvervalste trots. Een buitengewone gebeurtenis, niet ontdaan van enige clichés! Nieuwjaar 2018.

En het overige beste van 2017 [alle links openen in een nieuw venster]:

boeken: Daniel Kahneman, Thinking Fast and Slow / Richard Flanagan, The Narrow Road to the Deep North.
foto’s: Martin Parr, Alec Soth, de Izzy Maze session met wat hulp van Magnum.
fietsen: Genesis Bridge Series Columbia & Smithfield
live muziek: Philharmonie Köln, Wiener Philharmoniker, Daniel Harding Mahler 6 / Bozar, Igor Levit Ludwig van Beethoven piano sonates deel 2 / Opera Düsseldorf, Wozzeck Alban Berg
TV series: Dr. Foster season 2 / Peaky Blinders season 4 / The A-word season 2 [BBC en Netflix]
Tech: fijn stofmeter dustCube V2 en seismograaf Raspishake OSOP / DIY Mac Pro upgrade to 3 GHz 10-Core Intel Xeon E5 and 64 GB DDR3
Audio: Elektor – zuinige en super klinkende klasse D-versterker. Krikt oude oren op.
Tentoonstelling: Alec Soth Fomu / Documenta 14, Kassel [nog altijd aan het uitpuzzelen wat er nu eigenlijk aan de hand was daar]

Het nieuwjaarskaartje 2018 heeft twee delen: dit stukje tekst op het internet en een papieren versie met een fotomontage*. Papieren kaartjes krijgen een gedrukte versie terug.

* featuring Noud en Lucien, the Amazing Twins

achterkant van nieuwjaarskaartje 2018

achterkant van nieuwjaarskaartje 2018

 

Claire at the Izzy Maze. Illustration for nieuwjaar 2018 blog.

He made a limbo stick out of some chaser LEDs and an acryl tube. Claire was outdoing herself at the Izzy Maze, Antwerp mid 2017. © J. Gysenbergs, Hasselt Belgium

Toegepast modern reizen: een fietstochtje rond Antwerpen

In de reeks ‘Modern reizen’.

Préambule: laatst – in de opera van Lyon – voerden ze ‘La Juive’ van Jacques Frommental Halévy op en naar gewoonte probeerde ik achteraf een goede opname van het stuk te bemachtigen. In de handel was de CD enkel tweedehands verkrijgbaar en dan nog tegen een exorbitant hoge prijs. Uiteindelijk bleek de bib van het conservatorium in deSingel een uitstekende Philips-opname uit 1989 te hebben.

Eenmaal ‘backstage’ verdwaald in het volstrekt lege gebouw van deSingel, pikte een inspiciënt me op om me vijf verdiepingen hoger in een bijzonder ongezellige en donkere bib af te zetten. Onder het lage plafond staat het daar voornamelijk vol met partituren en werken over muziek (duh!) maar ze presenteert ook een reeks CD’s waaruit – juist ja – precies de opname van ‘La Juive’ verdwenen bleek te zijn. Een bezorgde bibliothecaresse belde stad en land af maar de CD bleef spoorloos. Niet getreurd, de openbare bib van Merksem had er nog eentje.

Fast forward: mijn significante andere trok een dagje naar zee en zo liet ik mij – drie weken later – aan de Stenenbrug in Borgerhout droppen om vandaar naar Merksem te fietsen want zo een CD moet ook terug natuurlijk. Ik was wat te vroeg en dacht rustig een koffietje te nuttigen in een koffiebar vlakbij.

Enigszins bleek rond de neus, moest ik echter in allerijl mijn heil zoeken in een beschamende vlucht. Midden in dat koffiehuis stond daar – onder gegeneerd gemompel van het aanwezige publiek – een manspersoon luidkeels te orakelen over een zekere adolf die toch maar brute pech had gehad in zijn omgang met een grote bevolkingsgroep – desondanks had die besnorde bandiet volgens de muileman een paar briljante ideeën gelanceerd die ook in deze tijd van pas zouden kunnen komen.

Degoutant, zo een openlijk racisme – dat zeker – en vermits ik fysiek helemaal niet opgewassen was tegen een gespierde (en kennelijk allochtone!) bouwvakker, ging ik – weliswaar na een paar, helaas onopgemerkte, ‘stinkeyes’ – gedeprimeerd buiten wachten. In de bib hielp een zwarte mevrouw me met een ‘smile’ van-hier-tot-ginder vlotjes verder. Er is nog hoop, alhoewel.

Dat alle wegen naar Berchem leiden, is me al meer dan 40 jaar duidelijk. Vooral het gebied rond de Koninklijkelaan heeft een bijzondere aantrekkingskracht, althans voor mij – ik heb er mijn significante andere ontmoet en veel avonturen beleefd tijdens Jazz Middelheim (in de jaren 70-80 nog een kleinschalige bedoening maar wel met de grootste jazzmuzikanten ter wereld). Het zoekendhert op nummer 43 bewijst Berchems culturele uitstraling opnieuw. Bovendien heeft de nieuwe lichte treinverbinding naar Boechout daar een halte en zo geraakte ik in een wip op het platteland voor een bezoekje aan een oude vriend. Ik had het vouwfietsje bij en op de terugtocht had ik een fantastisch uitzicht met Sneeuwwitje en de Zeven Dwergen. Foto helemaal hieronder.

En later op de dag: een avondlijke hackersbijeenkomst in Deurne. Sinds een tijdje ben ik in het kader van een meer sociaal leven aangesloten bij een enthousiaste bende hackers in Spalbeek, een ‘voorstad’ van Hasselt. Dit keer was het groepje afgezakt naar Deurne en wel naar het walking robot lab. Wat ze daar niet allemaal ineensteken! Overal te lande zitten briljante meisjes en jongens bij elkaar met grootse plannen en alhoewel ik moet toegeven dat het niet altijd even gemakkelijk is om als ‘oude knakker’ vlotjes te sporen met enkele generaties verder, hebben al die ‘tinkerers’, ‘geeks’, ingenieurs enz. duidelijk een open blik op de toekomst en zijn ze helemaal niet zo pessimistisch als sommige kranten (of politieke partijen) laten uitschijnen. Ook had ik het genoegen wat te ‘stichelen’ met Anthony Liekens, dé goeroe hier te lande wanneer het op IoT (Internet of Things) aankomt of, zoals dat heel vroeger heette: Jongens en Wetenschap.

Even terug naar de foto van Sneeuwwitje hieronder. Toevallig had de weekendeditie van de Standaard een middenpagina vol foto’s van Herman Van den Boom, een fotograaf die in illo tempore wel eens mijn pad kruiste. Ik meende een verband te zien maar de foto’s van Van den Boom zijn al te gemakkelijk en Kotzans tekst beschrijft precies iets anders dan de foto’s. Lees maar, er staat niet wat er staat. En architectuur van de intimiteit? Een stoel/barkruk is misschien aartsmoeilijk om te ontwerpen maar blijft toch min of meer een gebruiksvoorwerp. En nog: naar mijn idee is het weinige ‘positieve’ dat je van prostitutie kan zeggen dat het een zekere therapeutische waarde heeft maar meer ook niet. Wat een mens al kan meemaken door modern te reizen.

Modern reizen: Boechout Provinciesteenweg

Modern reizen: Boechout Provinciesteenweg zomer 2016

 

Modern reizen: Herman van den Boom in de Standaard 24-25/7/2016

Herman Van den Boom in de Standaard 24-25/7/2016

Photokina 2014: meer volk, minder ambiance

Photokina 2014: elke fotograaf – professioneel of liefhebber – kan er niet rond en dat geldt evengoed voor fotomateriaalproducenten en -diensten, waar ook ter wereld. Trends ontwaren lijkt gemakkelijk op de tweejaarlijkse Photokina beurs in Keulen maar waar het echt naar toe gaat met de fotografie is beter aan te voelen op kleine standjes of via rondzwervende eenzaten die hun al-of-niet geniale idee soms op originele wijze proberen te promoten.

Actiecamera’s, drones en een hang naar nostalgie waren moeilijk te ontwijken. De toekomst is aan de durvers, moeten ze bij Nikon gedacht hebben. Enthousiaste kids konden selfies maken op een platform met een 90 graden gekantelde achtergrond van bijvoorbeeld een zeilboot op een woeste zee of een besneeuwde, duizelingwekkend hoge bergtop of een pyloon op het dak van wolkenkrabber. Tegelijk is Nikon – naast Leica – een soort rots in de branding met telkens dezelfde sobere geel-zwarte opstelling en presentatie van hun robuuste, professionele toestellen.

Sony zag kennelijk meer heil in een conservatieve, lichtelijk surreële opbouw van een compleet huis, inclusief toneelspelend koppel op de sofa waar would-be cineasten de laatste nieuwe 4k videocamera’s konden uittesten. Tegelijk presenteerden ze hun mainstream fototoestellen in een eerder ‘plat’ decor zonder al te veel opdringerige acts. Een beetje soberheid kan geen kwaad en dat zette ook de trend van deze Photokina: veel volk maar minder animo. Het kan niet altijd feest zijn, niewaar.

Nikon reikhalzend

Nikon reikhalzend

Sony test huiskamer

Sony test huiskamer

Sony fake living room

Sony fake living room

Samsung, Canon, Panasonic: veel van hetzelfde en weinig nieuws. Ingedommeld of geen goesting? Alleen Fuji trok echt veel volk met diverse meetzoekertoestellen, bijvoorbeeld de derde reïncarnatie van de X100, weg van platgetreden paden en wars van wervelende presentaties maar altijd ernstig op zoek met een luisterend oor naar de fotografen zelf.

Tussen de gigantische stands van de groten zaten pareltjes van originaliteit, soms bizarre, postmodernistische pogingen om iets te maken waarvan de zin niet direct duidelijk was. Echt te gek was de Enfojer, een vergroter (een toestel om pellicule-negatieven op papier af te drukken met behulp van een lamp, lens en chemicaliën) waarin een iPhone past en waarvan de fotograaf (op leeftijd?) de beelden in een echte donkere kamer ontwikkelt, spoelt en fixeert. Of een soortgelijk toestel dat polaroid-afdrukken maakt, ook vanaf een iPhone [Impossible]. Een ander leuk ding was een ‘vislijn’ van wel bijna acht meter lang waaraan een gestabiliseerde Hero+ bengelde om opnames vanuit de lucht te maken zonder drone [Rodcam]. Hoogst amusant allemaal.

een Enfojer 'vergroter'

De Enfojer ‘vergroter’

Impossible Polaroid revival

Impossible Polaroid revival

Rodcam [gimbal extreme]

Rodcam [gimbal extreme]

Leica is bij een Photokina-bezoek telkens weer een absoluut hoogtepunt. Een langdurige test van het betaalbare (sic), nieuwe T-systeem deed lichte paniek ontstaan bij de medewerksters wegens niet direct terugbrengen van het hebbeding. Het Apple-achtig, uiterst sobere design met maar twee instelwieltjes plus de sluiterknop, gekoppeld aan een innovatief menusysteem via een aanraakscherm doet een aanslag van ‘maar’ 3500 € op de bank, body, lens en aparte zoeker inbegrepen maar zonder accessoires wel te verstaan.

En waar zaten de Chinezen? Zelfs mijn ervaren gids sinds jaren vond ze niet direct, vermoedelijk zaten ze allemaal op Alibaba. En wat deed Google op Photokina? Oh ja, voor Google Maps zijn camera’s nodig.

Google op Photokina 2014

Google op Photokina 2014

IKEA revisited: now meet the Globe Mk II

Toen vrienden van ons in de jaren 80 van vorige eeuw gingen samenwonen hadden ze van die meubeltjes waar we pal van achterover vielen: buismeubelen als ‘remakes’ van Bauhaus-ontwerpen, tapijtjes met een hip ontwerp en alledaagse gebruiksvoorwerpen die vagelijk leken op beroemde design. Dat de hele zaak dan nog weinig geld kostte door een uitgekiend systeem van zelfbediening en slimme verpakking, deed ons gelijk overstag gaan. Van doe-het-zelf knutselaars tot chique huishoudens, zowat iedereen heeft wel iets van IKEA in huis.

Zelf heb ik een haat-liefdeverhouding met de geel-blauwe meubelgigant. De legale namaak van iconische design waar IKEA-ontwerpers zich te pas en te onpas aan bezondigen, is overduidelijk en gemakkelijk aan te wijzen. Bovendien werkt de wereldwijde verspreiding van hun winkels uiterst verschralend: op de duur verschilt de inrichting van een appartement in Moskou niet wezenlijk van een in Rio de Janeiro. Ook wekt hun dwingende manier van consumeren steevast ergernis op. Verkapte namaak, eenheidsworst, kinderarbeid, nazisympathieën en belastingontduiking, zo klinkt het tegenwoordig.

Weetjes:

  • Het topmanagement – 5 leden met o.a. oprichter Ingvar Kamprad – runt een non-profitorganisatie die praktisch alle IKEA-winkels controleert. Non-profit jawel, u hoort het goed.
  • IKEA – weliswaar Zweeds van oorsprong – is nu een Nederlands bedrijf en dat komt goed uit voor de belastingen.

Tips van een ervaren consument:

  • Bespaar tijd en ambetantigheid door op voorhand een boodschappenlijstje te maken. Hou u aan het lijstje. Alhoewel, dat is makkelijker gezegd dan gedaan.
  • Pik – eenmaal ter plekke – een grondplannetje op en probeer te schatten in welke afdeling je producten vermoedelijk liggen.
  • De verkorte routes op het plannetje zijn in de winkel zelf nauwelijks of niet aangeduid. Enig ruimtelijk inzicht kan enerverend rondlopen in cirkels vermijden.
  • Gebruik de terminals en zoek op artikelnummer (zie ook boodschappenlijstje).
  • Kies je spullen zo dat alles draagbaar blijft zonder de overdreven dure IKEA draagtasjes.
  • Ga voor het duurste ontwerp, de spotgoedkope producten zijn meestal van bedenkelijke kwaliteit.

And now for something completely different. Starend naar de ondertussen niet meer geproduceerde GLOBAL bureaulamp daagde de idee de lamp zodanig te verbouwen dat de handige, in alle richtingen verstelbare arm bruikbaar bleef en het verbruik, middels een LED, vermindert tot een bijna verwaarloosbare 4,5 W. De beschrijving van de ombouw is in het Engels omdat ik die oorspronkelijk wou zien verschijnen op de IKEA-hackers site. Kennelijk vond de moderator het maar een gevaarlijke bedoening en is het er nooit van gekomen. Het lampje werkt na de ombouw op een volkomen ongevaarlijke spanning van 12 V.

 

It’s a real pity IKEA has discontinued its iconic Global desk lamp. They must have sold millions of these but, with LED lighting on the rise, this was bound to happen.

So, one day, staring at the Global while waiting for inspiration, there it was: a Global Mk II with an energy conserving LED spot and with the same adjustable arms.

It looks difficult but – trust me – it’s quite simple (and safe). No claims accepted, of course:

1. Disconnect the lamp from the mains and remove the PL-bulb. Say that again: remove from mains before doing anything else.

2. Dismantle the lampshade from the arm (3 screws) and pull out the wires from the switch and socket. Remove the wire from the arm.

3. Take apart the plastic connecting rod. File away 16 x 3 mm of plastic in the middle of the underside of the rod and drill two holes, 6 mm apart, with a 2 mm drill in the middle of the filed away space.

4. Widen the hole at the end of the rod to 5 mm to accommodate a small power switch.

5. Remove the low power connector of a 12 V electronic power supply and feed the wire through the holes in the arm.

6. Mount the switch and push the two pins of an MR16 LED spot through the two 2 mm holes. Fix with some putty or glue.

7. Solder the power supply wires to pins and switch.

Rain, rain, rain – I don’t mind. Een regenton om het weer te counteren.

De onophoudelijke regen van de laatste maanden en mijn adagio ‘probeer uit miserie toch iets positiefs naar buiten te draaien’, leverde het idee op om een regenton aan te schaffen. Dat gratis hemelwater is mooi meegenomen gezien de alsmaar stijgende waterprijs alhoewel de besparingen niet fenomenaal zijn. Een WC doortrekken bijvoorbeeld, kost 4 eurocent maar het gedacht daar zuiver drinkwater voor te gebruiken, begon me alsmaar meer en meer tegen te steken.

Een kleine rondgang langs regentonleveranciers leverde een bedroevende hoeveelheid aan – meestal donkergroene – gevaartes op, zonder enige vorm of doordachte constructie. Totdat een pientere Hollander de ELHO Pure Rain ten tonele brengt. Een beetje gezoek op het net en de vriendelijke verkopers van de bloempot webshop zetten er eentje klaar.

Praktische informatie: de regenton past op de achterbank van een middelgrote auto. Het is nodig een zogenaamde vulautomaat aan te schaffen: een slim ontwerp [GRAF] is hier te vinden (zie ook de handleiding op een van de afbeeldingen). Van de aansluiting bovenaan de ton, is de flens binnenin verwijderd. Vervolgens houden twee rubber dichtingen voor een WC-spoelbak (23x63x3)  – één aan elke kant van de wand – de verbinding stevig dicht.  Het debiet is niet bijzonder groot, er zit immers geen druk op het kraantje. Het vat is in een mum van tijd vol en loopt niet over. Het ziet er mooi uit.

Rain, rain, rain – I don’t mind. [The Beatles]

Hoofdrekenen?

“Zij die nog kunnen hoofdrekenen, gaan de wereld veroveren”, is een gevleugelde uitspraak van een oude – in de zin van ‘vroegere’ – vriend. Indertijd dacht ik dat hoofdrekenen meer iets was voor kruideniers of kleurenwiezers maar zelf komt het snel in gedachten rekenen goed van pas om bij benadering te weten hoeveel eigenlijk iets kost op bijvoorbeeld eBay waar het dikwijls goedkoper is in dollars of ponden en natuurlijk ook bij het eeuwige, vervelende gepingel op reis in verre landen.

Vorige week begon ik toch danig te twijfelen aan het nut van al dat hersengejongleer. Al jaren heb ik veel plezier van een mechanische schuifpasser die zo een 20 jaar geleden rond de 20 € kostte en toen voor heel gesofisticeerd doorging wegens het gebruikte koolstofmateriaal. Met één klap maakt een discountketen hier te lande nu een eind aan het gebruik van een ondertussen lang gekoesterd meetapparaat. Voor minder dan de helft van de aankoopprijs van toen – iemand wil misschien eens uit het hoofd berekenen hoeveel 800 oude Belgische franken van 1990 nu waard zijn – ligt er een digitale schuifpasser op het rek met een vijfmaal hogere nauwkeurigheid en waar het helemaal niet meer nodig is op te turen om vervolgens met enig gokken te achterhalen hoe breed, lang of diep iets zou kunnen zijn.

Toch: een oude Vernier- of schuifpasser heeft een zeker fingerspitzengefühl nodig en dat, samen met het interpreteren van de af te lezen meetgegevens en het precies aanbrengen van de juiste kracht op het te meten voorwerp, maakt dat niet alleen hoofdrekenen maar ook oog-handcoördinatie (zeg maar ‘handigheid’) nog altijd profiteren van een ondertussen verouderde schuifmaat.

schuifpassers van vroeger en nu

schuifpassers van vroeger (1990 Makro) en nu (2012 Aldi)

Gekkenwerk!

Elk jaar tegen september kijken we hier weer uit naar wat het nieuwe muziekseizoen te bieden heeft. De laatste jaren verdeelden we het ongeveer zo: het CCHA (Cultureel Centrum Hasselt) voor symfonie-orkesten wegens kortbij en niet duur en DeSingel (Antwerpen) voor hun uitstekend aanbod aan strijkkwartetten. Occasioneel kwam daar de ‘Bozar’ bij (Brussel) of een opera in het Stadttheater Aachen. Ook op reis kan ik het niet laten de plaatselijke concertzalen te bezoeken.

Dit jaar liep het helemaal anders. De digitale ‘concertzaal’ heeft toegeslagen en hoe! Een ogenschijnlijk goed verstopte ‘feature’ van het televisietoestel hier, heeft de vermelding ‘Berliner Philharmoniker’. Het komt erop neer dat je na aanmelden en betalen via het net een jaarabonnement kan nemen op de concerten van de Berliner inclusief toegang tot de immense archieven. Het bleek meteen een schot in de roos.

Verleden week klonk plots de gong uit de luidsprekers en op het scherm verscheen de (nog) lege zaal van de Philharmonie in Berlijn. Het leek net echt en na wat virtueel geschuifel en gekuch, zat de zaal vol. Zelfs Angela Merkel had een zitje. Sir Simon Rattle dirigeert dit jaar de volledige Mahler en vandaag was de zevende aan de beurt. De symfonie zelf is puur gekkenwerk voor de muzikanten maar Rattle voert zijn orkest aan met handen en voeten én met zijn gezicht: mond halfopen, ogen die donderen en bliksemen en zelfs zijn wenkbrauwen vuren hele secties van het orkest aan.

Magnifiek en ga dat zien. Er zitten ééndagstickets en gratis ‘samples’ op http://www.digitalconcerthall.com/

Philharmonie, Potsdamer Platz, Berlin: architect Hans Scharoun

Philharmonie, Potsdamer Platz, Berlin: architect Hans Scharoun

 

Komkommertijd, ook voor bloggers …

Net toen ik dacht geen deftig onderwerp meer te vinden voor een berichtje op de blog, overkwam me gisteren toch weer een klein maar vermeldenswaardig avontuur. Het gaat om de zoektocht naar een extra lensdop voor mijn nieuwe camera. Een mens zou denken dat er niets simpeler bestaat dan het vinden en daaropvolgend aankopen van een plastieken dekseltje. Niets is minder waar. Komkommertijd!

Vol goede moed trok ik de uit-de-kluiten-gewassen Sonywinkel achter de Boerentoren in Antwerpen binnen. Aan de verkoopbalie stond een nog net niet gepensioneerd koppel een TV aan te kopen. Ongewild kon ik het oeverloos ge-emmer aanhoren van de mevrouw die kennelijk op het hart gedrukt was vooral een toestel te kopen met een USB-aansluiting. Niet gehinderd door enige kennis van zaken, wist ze te melden dat ze geen internet noch PC of enig ander digitaal toestel in huis hadden, maar die USB moest erop zitten. De verkoper putte zich uit in het opsommen van cryptische ‘features’ die hij telkenmale in simpele bewoordingen moest verklaren. Ondertussen vervoegde aan ander, zenuwachtig uitziend heerschap de wachtrij.

Net op het moment dat ik eindelijk aan de beurt was, stak de zenuwpees me ongegeneerd voorbij met een onduidelijk gemompel van ‘ik was hier eerst’. Ik rook nog een leuk verkooppraatje en liet de man grootmoedig passeren. Inderdaad ja, hij liet zich met veel egards een HDMI-kabel aansmeren van net geen 40 EUR. Identiek hetzelfde ding kost op eBay nog geen 6 EUR, verzending inbegrepen. De kabel was wel heel speciaal, wist de verkoper te vertellen. Hij gaf namelijk signalen door in twee richtingen. Ik kon mijn lach nauwelijks bedwingen.

een duur stukje plastic

Mijn eigen lensdop was op voorraad maar helaas – volgens de baliemedewerker – niet te vinden in de rekken. De prijs wist hij wel: 10 EUR. Dit keer redde mijn knalrode broek de situatie. Nu had ik al gemerkt dat ik met die rode broek soms de aandacht trok van onze seksueel gelijkgestemde, mannelijke medemens en zo sprong een uiterst charmante jongeman me ter hulp. Hij vond de dop, goed verstopt onderaan in een kast. Op het etiket stond wel 20 EUR. [Sony verkoopt wellicht de duurste accessoires ter wereld, op Mercedes of Leica na.] Het niemendalletje verhuisde voor verdere behandeling naar de oorspronkelijke bediende.

Eind goed, al goed maar ik had mijn dop nog niet. De administratie die Sony hanteert, zou een voorbeeld kunnen zijn voor elke rechtgeaarde ambtenaar. Na betaling, moest en zou ik mijn naam, adres en telefoonnummer bekendmaken. Ik weigerde eraan te beginnen gezien mijn moeilijk te spellen achternaam en mijn al even ambetant adres. Toch wist de beduusde bediende een factuur in dubbel te produceren die hij samen met het voorwerp in kwestie in een reusachtige draagtas wou stoppen. Eerlijk gezegd, ik heb hem het stukje plastiek uit zijn handen getrokken en door de automatisch openende deuren de vlucht genomen.

een Sony lensdop op een heel andere camera