Toegepast modern reizen: een fietstochtje rond Antwerpen

In de reeks ‘Modern reizen’.

Préambule: laatst – in de opera van Lyon – voerden ze ‘La Juive’ van Jacques Frommental Halévy op en naar gewoonte probeerde ik achteraf een goede opname van het stuk te bemachtigen. In de handel was de CD enkel tweedehands verkrijgbaar en dan nog tegen een exorbitant hoge prijs. Uiteindelijk bleek de bib van het conservatorium in deSingel een uitstekende Philips-opname uit 1989 te hebben.

Eenmaal ‘backstage’ verdwaald in het volstrekt lege gebouw van deSingel, pikte een inspiciënt me op om me vijf verdiepingen hoger in een bijzonder ongezellige en donkere bib af te zetten. Onder het lage plafond staat het daar voornamelijk vol met partituren en werken over muziek (duh!) maar ze presenteert ook een reeks CD’s waaruit – juist ja – precies de opname van ‘La Juive’ verdwenen bleek te zijn. Een bezorgde bibliothecaresse belde stad en land af maar de CD bleef spoorloos. Niet getreurd, de openbare bib van Merksem had er nog eentje.

Fast forward: mijn significante andere trok een dagje naar zee en zo liet ik mij – drie weken later – aan de Stenenbrug in Borgerhout droppen om vandaar naar Merksem te fietsen want zo een CD moet ook terug natuurlijk. Ik was wat te vroeg en dacht rustig een koffietje te nuttigen in een koffiebar vlakbij.

Enigszins bleek rond de neus, moest ik echter in allerijl mijn heil zoeken in een beschamende vlucht. Midden in dat koffiehuis stond daar – onder gegeneerd gemompel van het aanwezige publiek – een manspersoon luidkeels te orakelen over een zekere adolf die toch maar brute pech had gehad in zijn omgang met een grote bevolkingsgroep – desondanks had die besnorde bandiet volgens de muileman een paar briljante ideeën gelanceerd die ook in deze tijd van pas zouden kunnen komen.

Degoutant, zo een openlijk racisme – dat zeker – en vermits ik fysiek helemaal niet opgewassen was tegen een gespierde (en kennelijk allochtone!) bouwvakker, ging ik – weliswaar na een paar, helaas onopgemerkte, ‘stinkeyes’ – gedeprimeerd buiten wachten. In de bib hielp een zwarte mevrouw me met een ‘smile’ van-hier-tot-ginder vlotjes verder. Er is nog hoop, alhoewel.

Dat alle wegen naar Berchem leiden, is me al meer dan 40 jaar duidelijk. Vooral het gebied rond de Koninklijkelaan heeft een bijzondere aantrekkingskracht, althans voor mij – ik heb er mijn significante andere ontmoet en veel avonturen beleefd tijdens Jazz Middelheim (in de jaren 70-80 nog een kleinschalige bedoening maar wel met de grootste jazzmuzikanten ter wereld). Het zoekendhert op nummer 43 bewijst Berchems culturele uitstraling opnieuw. Bovendien heeft de nieuwe lichte treinverbinding naar Boechout daar een halte en zo geraakte ik in een wip op het platteland voor een bezoekje aan een oude vriend. Ik had het vouwfietsje bij en op de terugtocht had ik een fantastisch uitzicht met Sneeuwwitje en de Zeven Dwergen. Foto helemaal hieronder.

En later op de dag: een avondlijke hackersbijeenkomst in Deurne. Sinds een tijdje ben ik in het kader van een meer sociaal leven aangesloten bij een enthousiaste bende hackers in Spalbeek, een ‘voorstad’ van Hasselt. Dit keer was het groepje afgezakt naar Deurne en wel naar het walking robot lab. Wat ze daar niet allemaal ineensteken! Overal te lande zitten briljante meisjes en jongens bij elkaar met grootse plannen en alhoewel ik moet toegeven dat het niet altijd even gemakkelijk is om als ‘oude knakker’ vlotjes te sporen met enkele generaties verder, hebben al die ‘tinkerers’, ‘geeks’, ingenieurs enz. duidelijk een open blik op de toekomst en zijn ze helemaal niet zo pessimistisch als sommige kranten (of politieke partijen) laten uitschijnen. Ook had ik het genoegen wat te ‘stichelen’ met Anthony Liekens, dé goeroe hier te lande wanneer het op IoT (Internet of Things) aankomt of, zoals dat heel vroeger heette: Jongens en Wetenschap.

Even terug naar de foto van Sneeuwwitje hieronder. Toevallig had de weekendeditie van de Standaard een middenpagina vol foto’s van Herman Van den Boom, een fotograaf die in illo tempore wel eens mijn pad kruiste. Ik meende een verband te zien maar de foto’s van Van den Boom zijn al te gemakkelijk en Kotzans tekst beschrijft precies iets anders dan de foto’s. Lees maar, er staat niet wat er staat. En architectuur van de intimiteit? Een stoel/barkruk is misschien aartsmoeilijk om te ontwerpen maar blijft toch min of meer een gebruiksvoorwerp. En nog: naar mijn idee is het weinige ‘positieve’ dat je van prostitutie kan zeggen dat het een zekere therapeutische waarde heeft maar meer ook niet. Wat een mens al kan meemaken door modern te reizen.

Modern reizen: Boechout Provinciesteenweg

Modern reizen: Boechout Provinciesteenweg zomer 2016

 

Modern reizen: Herman van den Boom in de Standaard 24-25/7/2016

Herman Van den Boom in de Standaard 24-25/7/2016

Murphy strikes (twice)

Murphy – de god van de jamooks – dacht gisteren toe te slaan op een wel heel bijzondere, bijna symmetrische manier. Aan de ene kant heel literair en aan de andere kant heel laag-bij-de-gronds.

In een vorig verhaal stond al uitgelegd hoe moeilijk het was om de bestseller ‘Freedom’ van Jonathan Franzen te pakken te krijgen en hoe uiteindelijk een mooi gebonden exemplaar uit de eerste druk vanuit de UK aankwam. Nu had ik al gemerkt dat hier en daar de zetduivel toegeslagen had in dat overigens briljante boek. Dat is irritant maar begrijpelijk in een kanjer van bijna 500 bladzijden die de uitgever hoogstwaarschijnlijk in recordtempo had laten drukken. Amazon stuurde gisteren een mail dat ze de hele uitgave terugroepen – zoals dat met defecte auto’s gebeurt – en dat de eigenaars een gratis nummer moeten bellen om de zaak in orde te brengen. Gratis bellen naar een 0800-nummer in het buitenland lukt niet vanuit België. Dan maar per e-mail en inderdaad ja, een paar dagen later wist HarperCollins, de uitgever van het boek, me te berichten dat ze een lege verpakking met gratis retour zouden opsturen waarna mijn nieuw boek natuurlijk nog moet terug komen.

Een heel ander verhaal was de levering van een glazen douchedeur. Na jarenlang geteisterd te zijn geweest door een goedkoop plastieken gordijn dat onverwacht en heel onaangenaam koud tegen het blote lijf kwam kleven en bovendien lekte als een zeef, was het hoog tijd voor iets nieuws. De plaatselijke Gamma levert mooie deuren van een betrouwbaar merk tegen een redelijke prijs en na een dikke week belde een vriendelijke mevrouw met de melding dat de deur klaar stond. Na een kleine expeditie Gammawaarts, sleurden we het loodzware ding naar boven. Dat de montage-instructies meer leken op ‘De Da Vinci Code’ deed me niet direct vermoeden dat er meer aan de hand was. Na heel wat hoofdgekrab begon het eindelijk te dagen: de leveringsbon vermeldde wel het juiste type maar op de verpakking stond een ander nummer. Bij de Gamma hadden ze simpelweg twee deuren verwisseld. ‘s Anderdaags kreeg ik een gratis bestelwagen en hulp bij het opnieuw verwisselen van de gevaartes. Diezelfde avond nog stond, ondanks de cryptische handleiding, de nieuwe deur erin en kunnen we nu heel comfortabel onder de douche zonder overstromingen of een ijskoud douchegordijn tegen het vege lijf.

Koop eens een boek …

Al sinds Amazon boeken verkoopt via het internet, komen er hier met de regelmaat van de klok pakjes aan met porties broodnodige literatuur, kwestie de immer aanwezige leeshonger te stillen. Om mijn steentje bij te dragen aan het verslaan van de economische crisis, dacht ik nu eens bij de plaatselijke boekhandel inkopen te doen.

Op de bestsellerlijsten prijkt alom het boek ‘Vrijheid’ van Jonathan Franzen en omdat ik sinds mijn jeugd boeken in hun oorspronkelijke taal ben beginnen lezen wegens goedkoper, vraag ik aan de kassa naar de Engelse uitgave. Hm ja, die had ze wel eens verkocht maar of ik toch maar even naar de info wou gaan. Daar zat een naarstig werkende bediende die me nogal kortaf meldde dat ze ‘dat niet deden’ ondanks hun toch redelijk goed gevuld rek Engelstalig. Verwachtingsvol bleef ik nog even staan. Misschien konden ze het boek bestellen of was het verkrijgbaar in een ander filiaal? Geen antwoord, de man bleef hardnekkig naar zijn beeldscherm staren. Met een vriendelijke groet nam ik de vlucht.

Nu ben ik bereid veel te ondernemen voor een goed boek. Na enig speurwerk, bleek het voorradig in een grote boekhandel in Eindhoven en vermits we dan ook een bezoekje konden brengen aan onze dochter in Den Bosch, trok ik op pad met mijn significante andere. Prachtige boekhandel daar in Eindhoven: enorme voorraad ook Engelstalig. Maar het boek van Franzen was nergens te zien. Bij navraag bleek dat de vermelding ‘op voorraad’ op hun website in dit geval duidde op de exemplaren die bestemd waren voor reserveringen. Ik greep weer naast mijn boek.

Bij onze thuiskomst heb ik onmiddellijk, zoals vanouds, mijn voorraad ingeslagen bij Amazon en nu – nog geen week later – staat de postbode weer voor de deur met een pak boeken die niet alleen goedkoper zijn maar ook altijd op voorraad. Natuurlijk mis ik wel het persoonlijk contact met de boekverkoper maar eerlijk gezegd, onvriendelijkheid en foutieve informatie kan ik missen als tandpijn. En de plaatselijke economie zal er zonder mij ook wel bovenop komen.

Probleem opgelost!

Probleemoplossing en klantentevredenheid zijn twee dingen die ogenschijnlijk onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Eenmaal het probleem opgelost zal de klant wel tevreden zijn. Gisteren ondervonden we dat dat helemaal niet het geval hoeft te zijn.

De Lunch Garden – de bijwijlen veredelde gaarkeuken van de plaatselijke supermarkt – had mosselen in de aanbieding. Al gauw bleek dat die van een bedenkelijke kwaliteit waren: veel gebroken en lege schelpen, miezerig kleine mosselen en veel rommel in het mosselnat, zelfs een soort zwarte steen ter grootte van een knikker. Bovendien waren de frieten maar half gebakken en lauw. Dat de airco niet werkte en het broeierig warm was, verhoogde geenszins het algemene welbehagen.

Niet van mijn gewoonte maar ik stapte toch naar de kassa om in de meest vriendelijke bewoordingen alarm te slaan. De kassierster mobiliseerde onmiddellijk vervanging en na enig enerverend wachten kwam ze aanzetten met een bon voor twee gratis mosselsoupers inclusief brede glimlach.

Probleem opgelost? Niet dus want een beetje verder schoven de argeloze hongerigen verder aan met onder het potdeksel diezelfde tweede keus mosseltjes.

Breidt dergelijke tactieken uit naar nutsbedrijven en andere instellingen en je merkt dat het geen kwestie van probleemoplossing is maar dat enkel de perceptie telt. Zolang de dom gehouden klant maar tevreden is, is alles in orde.

avonturen met Telenet – eind goed, al goed?

Na de ‘diefstal’ van de digitale kanalen (vanaf 4 mei 2009 enkel nog analoge, erbarmelijke beeldkwaliteit) en de verplichting een ‘decodeerdoos’ aan te kopen, was de maat vol. Eerst een boze telefoon naar Infrax (TV-distributie) die het vervolgens op Telenet stak. Telenet presteerde het dan om de schuld bij de zenders zelf te leggen. Zij waren het die om codering gevraagd hadden. Daar is natuurlijk niets van aan: een zender heeft de bedoeling zoveel mogelijk kijkers te hebben.

Nu was het zo dat rond die tijd Telenet kennelijk van haar oude rommel af wou en ze voor 49 € plus 30 € activatiekost een zogenaamde Digibox aanboden. Even terzijde: die activatiekost is pure oplichterij vermits de nietsvermoedende koper de activatie zelf moet doen. Enfin, ik ben zo dom zo een doos aan te schaffen.

De hele zaak stond al vlug klaar bij Eurosys, het plaatselijke Telenet Center. De box bestaat eigenlijk uit meerdere – grotendeels overbodige – dozen met allerlei kabels en boekjes. Eenmaal thuis was alles vlug geïnstalleerd en geactiveerd. Tussen haakjes: het activeren bestaat enkel uit het insteken van een chipkaart zoals we gewend zijn bij de bankautomaat.

Ik had het moeten weten. De kwaliteit van de opnieuw verschenen digitale kanalen was merkbaar achteruit gegaan als gevolg van het codeer/decodeerproces en het gebruik van tussenstekkers. Elke extra stekker veroorzaakt een kwaliteitsverlies en bij dit soort kritische toepassingen maakt dat echt wel een verschil althans op een beetje kwaliteit HD plat scherm. Telenet gaat er kennelijk van uit dat de kijker het verschil toch niet merkt.

Terug met die handel dus. De wetgever voorziet de argeloze consument immers van een verzakingsrecht tot 7 dagen na de installatie. Geen probleem bij Eurosys maar toen de vriendelijke bediende daar naar Telenet belde om een en ander te melden, gooide de Telenetbediende de telefoon woedend op de haak. De Eurosysman gaf geen krimp en belde opnieuw maar ditmaal naar iemand hogerop. Hij had namelijk vroeger zelf nog bij Telenet gewerkt en wist te vertellen dat de medewerkers in het call center daar dik tegen hun goesting zitten.

Alles leek in orde tot een paar dagen later twee dikke omslagen arriveerden van Telenet met daarin hopen overbodige publiciteit en twee facturen van telkens 189 EUR voor twee digiboxen die ik nooit besteld had.

Dan maar een aangetekende (met ontvangstmelding!) gestuurd. Het nettoresultaat tot nu toe is dat ik weer twee brieven van Telenet kreeg, eentje met een rekening voor een ondertussen al afgesloten internetabonnement en – jawel hoor – eentje met de vraag of ik een aanvraagformulier wou invullen om mijn afgesloten abonnement op te zeggen.

Een dag later en met de moed der wanhoop de telefoon gepakt en Telenet gebeld. Tot mijn stomme verbazing kon de klantendienst mij de definitieve annulatie melden van al mijn abonnementen. Vervolgens kreeg ik iemand van de facturatie die me het precieze bedrag meedeelde van wat ik Telenet nog schuldig was. Eind goed, al goed?

terug op het spoor

Het is hogelijk tijd om iets te schrijven al was het maar om de blog geen schimmel te bezorgen. Vandaar een kort overzicht van de huidige toestand. Alles bij elkaar begint de ouderdom toe te slaan maar enig optimisme is op haar plaats en de Westerse geneeskunde doet wonderen. Zo opereerde een nogal excentrieke chirurg een paar weken terug mijn knie waar een omgeklapte meniscus voor danig wat hinder zorgde. Eind goed, al goed zo lijkt het wel. Na een paar weken kinesitherapie gaat het al stukken beter. So far, so good dus ware het niet dat door het zittend leven en het eeuwige gechipoteer op het internet de RSI weer in volle hevigheid toeslaat. Gelijk schreef de dokter me weer 10 beurten kine voor. Alles kan beter …

solden met een onverwacht effect

Nu de solden achter de rug is en iedereen de meest fantastische koopjes heeft kunnen doen, is het effect van de dolle jacht op kleren weer duidelijk zichtbaar in het stadsbeeld. Vandaag nog kwam ik een mevrouw tegen gehuld in een gifgroen bloesje met daarop een donkerbruine jas en g-dbewareme een jeans met botten eronder. Bovendien had ze nog een sigaretje bij de hand. Aangestoten, zeggen ze hier, zo liep ze erbij. ‘t Zag er nochtans niet goedkoop uit.

Nu ja, dat bracht me weer op een oud idee van in de tijd van ‘s lands begrotingstekorten. Het gaat als volgt: een ploeg mode-experts met bijvoorbeeld Van Beirendonck op kop, gaat de baan op om iedereen te taxeren op kleding. Elegante, mooi geassorteerde en passende kledingstukken zijn vrijgesteld maar ‘aangestoten’ gevallen krijgen de taxateur op bezoek. Een belasting op lelijk gecombineerde kleren, proportioneel naar de ernst van de visuele hinder, zou wonderen gedaan hebben voor de toenmalige lege staatskas. Totaal niet doenbaar zo een idee maar wel grappig, althans dat dacht ik.

Laatst op een terrasje in de zon en vlak na de solden, probeerde ik dat ideetje nog eens te lanceren, maar wat bleek? Een niet zo aandachtige toehoorder meende te moeten wijzen op het discriminerend karakter van zo een ‘plunjetaks’. Hij had het helaas niet helemaal begrepen en dacht dat het om mensen ging die last hebben met de zwaartekracht, personen met een zeker gewicht dus.

De onverwachte beschuldiging van discriminatie bracht me even uit het lood want wat was nu het geval? Het gezelschap waarin ik me bevond was een groepje kennissen die van de brave man allemaal een uitnodiging hadden gekregen voor zijn trouwerij, allemaal behalve ikzelf. Hallo? Discriminatie?

iTunes-belevenissen en ripoff dubbelbovenop met eind goed, al goed

Laatst kon ik het toch niet laten om een cd te kopen in de Apple iTunes store. Voor 10 € kon ik direct met acceptabele kwaliteit naar ‘Modern Times’ van Robert Zimmerman, alias Bob Dylan luisteren.

Alhoewel er (wilde) geruchten de ronde doen dat Apple WMA zou aannemen als geluidsformaat, blijkt het Apple lossless formaat prima te voldoen voor opslag van muziek op een harde schijf. Alles bij elkaar zou de hele collectie hier gemakkelijk op een halve terabyte (500 gigabyte) gaan. Ware het niet zo tijdrovend, zou ik eraan beginnen. Het enige probleem dat ik ondervond met een G4 1,42 G 1G RAM Mac mini, was een hinderlijk tikkend geluid in de stille passages. Het toestel enkel gebruiken voor compressie was de oplossing.

Maar we dwalen af. Fluks de cd gedownloaded en alles prima bevonden. Der alte Baab heeft weer het grote woord en blijft twijfeloos de poëtische meester van de afgelopen halve eeuw.

Even een kopietje gebrand om elders te kunnen luisteren naar het genie, allemaal geen probleem. Totdat ik het origineel in de winkel zag: een prachtige uitgave in de vorm van een mooi gedrukt boekje vol foto’s en tekst. Bovendien zat er nog een dvd bij waar Baab en zijn band staaltjes van meesterschap ten beste geven. Wat kon ik anders dan die ook kopen. (Later zag ik dat er een lelijke lijmdruppel het boekje een beetje had verknoeid maar in de winkel ruilden ze de cd onmiddellijk.)

Het nettoresultaat is dat ik nu Dylans excellente cd twee keer heb: één keer op de iPod met her en der kopieën en één keer op het rek in al zijn glorie.