Categoriearchief: muziek

Wozzeck: alles is kommer en kwel.

Geplaatst op door
Beantwoorden

Alban Bergs opera Wozzeck duurt maar anderhalf uur en dat is maar beter zo want als er één allesomvattende en toepasselijke omschrijving van het Expressionisme zou bestaan, is alles meteen gezegd met dit stuk: overal bloed, moord, leugens en ontrouw en nergens weerklinkt een optimistische noot. Edvard Munch zou er met plezier een schilderij van gemaakt hebben en August Strindberg een instemmend essay. De opera geeft de wanhopige en uitzichtloze tijdsgeest weer na de Eerste Wereldoorlog.

Bergs atonaliteit, nauwelijks melodie, op het recitatieve af, houten poppen als personages en het veelvuldig gebruik van een half-doorzichtig gordijn, vervreemden het publiek zodanig dat er een zucht van opluchting door de zaal ging toen het stuk eindelijk gedaan was. Toch barstte het applaus volop los want doe dat maar eens dagen aan een stuk: zangers, muzikanten en zelfs toneelknechten die zich telkens opnieuw inleven in de vreselijke emoties van hun personages. Een mens zou van minder depressief ten onder gaan en een gevoelige luisteraar – mezelf ingerekend – riskeert ten prooi te vallen aan mentale wanhoop en fysieke misselijkheid.

Ter compensatie een paar extra beelden uit Aachen, op een zonnige zaterdagnamiddag.

Wozzeck verdiend applaus

In de Degraa, tegenover het operagebouw, gingen de Limburgse Operavrienden in de jaren '60 een pintje drinken.

vrijgezellenfeest in de Degraa

Aachen ‘Kreislauf des Geldes’ fontein

It might just be a one-shot deal: Klara-reis naar de Noorse fjorden

Geplaatst op door
4

It might just be a one-shot deal [1]: Klara-reis naar de Noorse fjorden
Rivages du Monde cruise van 24 mei tot 31 mei 2023 Zeebrugge – Noorse westkust

handleiding:
Klik op foto’s hieronder voor de volledige afbeelding en gebruik de ‘terug-knop’ in uw ‘browser’ om weer te keren naar de blog.

tekst:
1ste dag
Goed op tijd eruit om in Antwerpen een bus naar Zeebrugge Haven te vervoegen. De World Explorer, een min of meer kleine cruiseboot, wacht ons daar op om samen met 126 medereizigers een tocht langs de westelijke kust van Noorwegen te ondernemen. Het programma ziet er veelbelovend uit met lezingen door Chantal Pattyn [2] – nethoofd bij de klassieke radiozender Klara – en Dirk De Wachter [3], psychiater en professor dr. hoogleraar, meer bekend van Canvas TV en Klara radio om zijn originele en verrassende meningen over alles wat des mensen is. Al van bij de halte in Berchem voor een shuttlebus naar Zeebrugge, blijkt hij een minzaam en zeer aimabel persoon en we schudden onmiddellijk handen.

We  denken zonder veel omhaal in te schepen, maar dat is gerekend buiten een stel overijverige semi-privémilities die het werk van douaniers inpikten en nogal onbeschoft doen om een stressloze entree te garanderen. Een praatje met een vriendelijk politiepersoon even verderop maakt duidelijk dat ze eigenlijk niet bevoegd zijn om ID-kaarten te vragen. Enfin, mijn ergernis ebt gauw weg wanneer we over een lange loopplank de boot instappen.

Wat een – weliswaar kitscherige – pracht en praal in marmer, chroom en met overal dikke tapijten. Bovendien is er bijna evenveel personeel aan boord dan passagiers en al die vriendelijke, behulpzame mensen van over de hele wereld, staan permanent klaar om aan onze wensen en verzuchtingen gehoor te geven. ’t Maakt me inwendig wat gegeneerd. Onze middenklasse kajuit is van hetzelfde kaliber en voorzien van allerlei snufjes, sfeerverlichting en ‘room service’. Het geheel zou onze verwachtingen snel overtreffen.

We varen langs de Thornton-zandbank met daarop schijnbaar eindeloze rijen reusachtige windmolens van een windturbinepark. Iets later gaan loodsen in volle vaart van boord via een luik in de romp van het schip en kiezen we echt het ruime sop.

2de dag
Vannacht en de hele dag daarna zetten we vaart naar Bergen, de eerste stop van ons kleine avontuur in Noorwegen. Ondertussen doen we weinig anders dan smullen van het rijkelijk buffet en later op de avond bedienen stijlvolle garçons ons het door een sterrenkok bereide eten. Na een rustige nacht voor Hilde en een bijna slapeloze voor mij, kikkeren we weer op van een hartelijk en uitgebreid ontbijt.

Een weinig later zijn we net op tijd voor een kleine causerie van Chantal Pattyn over Noorwegens meest beroemde schilder, Edvard Munch [4]. Prima stuff en bijwijlen herken ik gelijkaardige trekjes – gelukkig in mindere mate – bij mezelf, zoals bijvoorbeeld zijn fascinatie voor moderne techniek.

Even rusten in de ondertussen weer kraaknette kajuit en daarna aan tafel voor de lunch. De keukenploeg gebruikt recepten van beroemde koks – bijvoorbeeld de Portugees Rui Paula [5] – en telkens weer is ons bord een verrassing van wonderlijk geconstrueerde miniatuurtjes die oog en tong strelen. Ondertussen krijgen we mededelingen en plannen voorgeschoteld van de cruise-directeur die – van ons althans – de bijnaam ‘de zoetgevooisde’ toegedicht krijgt wegens zijn intonatie die zo vloeiend op en neer gaat als de golven beneden ons.

In de vroege avond vergast Klara ons op een concert met Hendrickje Van Kerckhove (zang) en Nicolas Callot (piano). Alle composities zijn van Edvard Grieg, te beginnen met vijf liederen met een rubato op het wiegen van de boot (duo) gevolgd door twee lyrische stukken (piano solo), dan weer vier liederen, drie stukken piano solo, vier liederen met pianobegeleiding, twee geweldige pianostukken (Dwergen en Eligie) en tot slot twee liederen, een wiegelied en ‘Vogels’. Het applaus houdt aan en er volgen nog twee liederen uit opus 48 (Rosenzeit en Ein Traum).

Vroeg naar bed wegens een stormwaarschuwing, een beetje verder op zee en het drukke programma van morgen.

3de dag
Het ongemak veroorzaakt tijdens de nachtelijke storm duurt nog voort tot laat in de ochtend. We halen onze zeebenen tevoorschijn en slagen erin na het ontbijt tot in het auditorium te geraken alwaar Dirk De Wachter een lezing geeft naar aanleiding van zijn nieuwe boek ‘Vertroostingen’. De inspiratie voor zijn tekst komt uit de schilderijen van een bijna vergeten kunstenaar: Vilhelm Hammershøi [6] en een kanjer van een boek ‘Leven en Lot’ van Vasily Grossman [7]. Het maakt diepe indruk en we begrijpen nu dat samen leven sterk kan verbeteren door de inzichten die de dr. hoogleraar ons uiterst geconcentreerd presenteert. Wanneer de gelegenheid zich voordoet, ben ik van plan hem te vragen naar een laatste ‘gedachtenpush’ om zijn visie over omgaan met de andere beter te doorgronden.

Deze middag staat een bezoek aan Bergen gepland met als letterlijk hoogtepunt een tocht per gloednieuwe kabelspoorweg naar het Floyen uitkijkpunt. Het weidse panorama valt moeilijk te fotograferen, zo ver strekt het zich uit in alle richtingen. Eenmaal terug beneden laat de gids ons spijtig genoeg in de steek door enkel de meest toeristische winkels aan de haven te tonen – weliswaar met mooi gedesignde Noorse spulletjes én taksvrij – maar liever wilden we een bekend plaatselijk museum bezoeken, gewijd aan de restauratie van de magnifieke, houten huizen in de omtrek.

Achteraf bereiken ons bedenkelijke berichten over de gidsen. Bij een andere groep die het huis van Grieg zou bezoeken, moest een groot aantal bezoekers plots naar buiten midden een concert. De kwaliteit van de gidsen kan er alleen maar op vooruit gaan.

4de dag
Fantastische dag vandaag ware het niet dat Orange, het telecombedrijf, Hilde bestookt met onheilspellende berichten over torenhoge facturen voor datacommunicatie via 5G nadat ze eerst duidelijk hadden gemaakt dat in Noorwegen dezelfde tarieven gelden als in België. Ik vrees dat de Ombudsman er aan te pas gaat komen en/of de rechtbank*.

Geiranger is een dorpje aan het uiterste eind van een ruim 150 km lang fjord. Er wonen nog geen 250 mensen en vanaf 2005 hoort hun omgeving tot het Unesco Werelderfgoed. Ze zorgen voor een minimale impact op hun milieu door zuinig om te springen met alles wat ze nodig hebben om comfortabel te leven. Bovendien hebben ze ruime inkomsten van het toerisme in de zomer maar in de winter leven ze helemaal op hun eigen.

Met de bus via een slingerende weg zowat 300 meter omhoog met diverse platformen in alle richtingen uitkijkend over het fjord en de petieterige huisjes van Geiranger. De foto geeft een idee. Terug naar beneden en langs de andere kant van het fjord weer naar boven, nog hoger naar net onderaan de berg Dalsnibba. De besneeuwde berg is zo overweldigend mooi in het mistige licht dat ik tranen in de ogen krijg (of was dat van de wind?).


In de sneeuw nuttigen we hete koffie en een Deense bol met lekker vulsel. Terug in de bus vertelt de kundige gids ons een grappig detail over het dagelijkse leven van de Noren: hun talrijke geiten produceren niet alleen melk en kaas maar ze grazen ook het gras op de daken af. Nog een manier van doen in de streek: melkmeisjes hoeden geiten in de bergen voor een drietal maanden en in het weekend komen de jongens uit het dal op bezoek voor veel feestvieren met flink wat booze. Er volgt negen maanden later een duidelijk aantoonbare geboortepiek.

Alle bewoners van Geiranger hebben aandelen in een tolweg die verderop nog hoger de berg op gaat, maar nu nog gesloten is door de sneeuw. Slechts één derde van de inwoners werkt, de rest zijn kinderen, gepensioneerden of bejaarden in het bejaardenhuis en in de zomer komen seizoensarbeiders van over de hele wereld naar Geiranger om de toerisme-industrie draaiende te houden. De Geirangers hebben hun zaakjes slim voor mekaar.

In de bus terug vertelt de ditmaal uitstekende gids over twee principes van de Noorse levensstijl: ‘Friluftliv’ [8] en ‘Kos’ [9]. Het regenachtig weer maakt hun niks uit. “Er is geen slecht weer maar alleen slechte kleren” is een Noors gezegde dat we nog dikwijls gaan horen.

Terug naar de boot met sloepen en we zetten onze tocht voort naar Flåm met onderweg een indrukwekkend zicht op de Seven Sisters en de Bottle watervallen, vertrekkend vanuit de top van het fjord.

Later op de avond treffen we een koppel met straffe verhalen op de motor, een Yamaha 1300 FJR. Ze hadden ook een zeilboot en tijdens de deelname aan een wedstrijd, gaat hun kompas stuk zodat zij met één hand een zaklamp moest vasthouden om het kompas te verlichten en met haar andere hand een half bewusteloze maat vast greep om te verhinderen dat die overboord sloeg, terwijl haar man de boot bestuurde. Ik kon de donkerte en beheerste chaos op de zeilboot zo voelen. Erg aangenaam om zo fijne, pretentieloze mensen te ontmoeten. We zijn het erover eens dat we nog nooit zoveel luxe meegemaakt hebben en we vertonen eenzelfde respect voor degenen die dat allemaal mogelijk maken.

5de dag
Eenmaal gearriveerd in Flåm – ook Unesco Werelderfgoed – laten we het toeristisch treintje links liggen en nemen de bus, eerst vlak langs het water beneden en dan steil omhoog tot duizelingwekkende hoogte. De fjorden hier verschillen merkelijk van de vorige, hoger naar het noorden. De begroeiïng is groener, zachter van kleur en contrast en heel rustgevend. Alweer, de foto’s spreken voor zich.

Het kerkje van Aurland, een dorpje in de buurt,  is eclectisch gebouwd onder Engelse en Noorse invloed. Vooraan is het duidelijk romaans en achteraan gotisch. De gids beweert dat het protestants is, maar dat is toch wel erg curieus want er hangen schilderijen en een paneel met een Christusfiguur. Denkelijk wist de gids er niet veel vanaf. Het kerkje is lekker warm door een geweldige, gietijzeren stoof.

 

 

 

Een bezoek aan Gundvangen sla ik over en Hilde bevestigt bij haar terugkomst dat er inderdaad weinig te zien is.

Wel leuk is een bezoek aan de brug waar de kapitein en zijn secondanten de boot besturen. Hij bedient het schip met enkele joysticks en mij lijkt het dat de hele vaart automatisch verloopt met een nauwgezette, visuele controle per verrekijker en een batterij hoge resolutie-schermen voor sonar, radar, positiebepaling, dieptemeting en wat nog meer. De boot is een klasse 1B ijsbreker [10]. We zijn er gerust in alhoewel ik iemand iets hoor mompelen over de ‘Titanic’.


’s Nachts varen we naar Stavanger voor onze laatste dag aan Noorse wal.

6de dag
Voor anker in Stavanger en na een copieus ontbijt met sloten koffie – nodig want er waren weer weiden als wiegende zeeën vannacht – geven Ruben Machtelinckx (gitaar) en Nils Okland (viool) een concert met breed uitgesponnen improvisaties die de rustige stemming van de morgenstond mooi complementeren.

 De violen zijn bijzondere exemplaren, authentiek gestemd en bespeeld met een kromme boog. Mijn oude oren hebben wat tijd nodig om aan die stemming te wennen. Middeleeuwse muziek met reminiscenties aan Iraanse en Noord-Griekse volksmuziek, dan weer trage, intieme duo’s en bijna seriële evocaties van het geluid van stromend water gevolgd door luit- en gamba-achtige stukjes van Biber in verschillende toonzettingen, vergelijkbaar met die van zigeuners. Het programma is niet alleen leerrijk maar omdat deze stukken zelden of nooit te horen zijn, zijn ze ook bijzonder boeiend. Dan weer een samenspel, gevolgd door een ode aan Oklands Noorse vioolleraar en een ode aan de Himalaya, ditmaal door de gitarist. Als toegift speelt het duo een compositie van Ruben afgesloten met een welgemeend applaus van het talrijk opgenomen publiek.

Een dingetje was spijtig: een paar ‘luisteraars’ vonden het nodig iPads omhoog te steken of recht te staan om te fotograferen. Dat zijn zeker geen rechtgeaarde concertgangers want het is nu toch algemeen geweten dat fotograferen tijdens een concert ‘not done’ is. Wat wél kan, is tijdens het slotapplaus een fotootje maken als aandenken.

Weer aan tafel en klaarmaken voor een mini-cruise doorheen het Lyse-fjord. Zo een kleine boot vaart tegen hoge snelheid doorheen het fjord en kan helemaal tot tegen de rotswand manoeuvreren zodat we al die pracht eindelijk eens van kortbij kunnen ervaren. ‘Awesome’ komt er het dichtst bij, zeker aan de ‘Preekstoel’, een 600 meter loodrecht opstijgende rots – ontzagwekkend. Te lang om weer te geven in deze blog, is de uitstekende uitleg van de gids, een ondernemende vrouw die met haar partner en kinderen in Stavanger is gaan wonen. Hij werkt bij een oliebedrijf en zij geeft les aan een internationale school.

De grootste verrassing van de hele reis is een impromptu feestje met Chantal Pattyn als dj. Wie denkt dat ze enkel een heel serieus mens is die perfect klassieke muziek presenteert op de radio, is er helemaal langs. Ze swingt als de pest, danst de leden van haar lijf en zweept het wild springende publiek op tot ongekende hoogte. Rond half twee ‘s nachts probeert de dienstdoende kapitein er een eind aan te maken maar ze doet stug door tot het echt niet meer kan. Een waar fuifnummer!

De volgende morgen wendt de boot haar steven en, na een laatste blik op het laatste fjord, zullen we over 41 uren aanmeren in Zeebrugge.

7de dag
Op zee en een laat ontbijt na de onstuimige nacht. Ruben Machtelinckx [11] geeft een toelichting over zijn muziekkeuze/genre, de plaats van de akoestische gitaar in de jazz en het ECM-platenlabel, bekend van wereldberoemde artiesten zoals Keith Jarret, Chick Corea of Pat Metheny. Zijn muziek past helemaal bij ECM. Twee typische, dromerige improvisaties brengen ons weer helemaal in de stemming.

Later doet Dirk De Wachter zijn voordracht nog eens over voor de reizigers die te zeeziek waren tijdens de eerste lezing. We volgen zelf nog eens heel aandachtig via streaming naar de gigantische LCD in onze kajuit. Machtig to-the-point en met grote precisie, beantwoordt hij mijn vraag naar een laatste ‘gedachtenpush’. Moeilijk om hier te herhalen, maar zijn boekje ‘Liefde. Een onmogelijk verlangen?’ bevat verhelderende ‘pointers’ naar een oplossing. In een notendop komt het erop neer op tijd te stoppen met denken (piekeren?) en de andere met liefde en zorgzaamheid te aanvaarden. Aansluitend eindigt de professor met de presentatie van een zeer toepasselijke film: ‘De spiegel (1975, Russisch: Зеркало, Zerkalo) van Andrej Tarkovski.

 Een ‘simpel’ middagmaal met daarna een voordracht door Kathleen Weyts, ‘partner in crime’ van Chantal Pattyn en directrice van het kunsttijdschrift HART, over Hilma af Klint [12], een abstracte schilderes van voor Kandinsky, Malevitch of Mondriaan. Het onderzoek naar Klint is nog in volle gang en sluit aan bij de idee eindelijk eens naar vrouwen te kijken in de kunstgeschiedenis.

Wij pakken alvast onze bagage in en doen een ‘galakostuum’ aan, een zwarte strik als extra voor mij en een net kleedje voor Hilde – meer moet dat niet zijn. Het afsluitend galadiner vanavond, is in banketvorm: voor iedereen hetzelfde behalve wijn, dubbel voor- en hoofdgerecht inbegrepen. Een willekeurig voorbeeld, gauw met het mobieltje gefotografeerd:

8ste dag
Het is even wennen aan het overvloedige, felle daglicht bij de aankomst in Zeebrugge tegen negen uur ‘s morgens, dan een vlotte ontscheping en zonder veel wachten door de douane en op naar Antwerpen voor een treinreisje terug naar Hasselt.

Update: niks aan de hand met telecom op het schip. De talrijke waarschuwingen van ‘de zoetgevooisde’ over de intercom ivm torenhoge facturen, waren dus fout en overbodig.
Langs de kust is er 4G of 5G tegen normale tarieven. In volle zee is er 3G Telenor Maritime, enkel voor de scheepvaart.

linklijst:
[1] https://www.youtube.com/watch?v=92qV6243PXU
[2] https://nl.wikipedia.org/wiki/Chantal_Pattyn
[3] https://www.upckuleuven.be/nl/artsen-therapeuten/dirk-de-wachter
[4] https://nl.wikipedia.org/wiki/Edvard_Munch
[5] https://www.ruipaula.pt/en/rui-paula/
[6] https://nl.wikipedia.org/wiki/Vilhelm_Hammersh%C3%B8i
[7] https://nl.wikipedia.org/wiki/Vasili_Grossman
[8] https://www.visitnorway.nl/activiteiten-in-noorwegen/in-de-natuur/friluftsliv/
[9] https://www.visitnorway.nl/typisch-noors/kos-is-noors-voor-het-goed-naar-je-zin-hebben/
[10] https://en.wikipedia.org/wiki/Ice_class
[11] https://www.rubenmachtelinckx.com
[12] https://en.wikipedia.org/wiki/Hilma_af_Klint

Van een koning, een koningin en een (vermeende) keukenmeid …

Geplaatst op door
Beantwoorden

Handleiding: klik op een ‘thumbnail’ hierboven voor de volledige afbeelding. Gebruik de ‘terug-knop’ in uw ‘browser’ om terug te keren naar de blog. Dankjewel.

Tekst:
Camille Saint-Saëns’ opera Henry VIII [2] zag z’n eerste opvoering begin maart 1883. Die versie was een kanjer van bijna vier uur en het is deze uitvoering die nu furore maakt in de Muntschouwburg. Dat mochten we niet missen en maanden op voorhand pikten we nog een paar uitstekende plaatsen in. Zelfs onze vicepremier (FV) waren we voor, die zat nog een rij achter ons.

Terug naar de opera. In een notendop gaat het verhaal over de liefde tussen Henry VIII en de Engelse koningin Catherina met een manipulerende rivale als spelbreekster, Anna Boleyn [3]. Na heel wat jaloers heen-en-weer getrek gaan de twee dames eraan en muist Henry met een derde ervandoor.

De geschiedschrijving over Henry VIII is zo uitgebreid dat het weinig zin heeft daar nog iets aan toe te voegen maar de opera van  Camille Saint-Saëns – zoals opgevoerd in de Munt – is wel commentaar waard.

De opvoering deed me direct denken aan m’n kindertijd toen m’n ouders me – nog in korte broek! – meesleepten naar de opera in Aachen en Köln. In die tijd geneerden de producenten er zich niet voor om bij het begin van het stuk uit te leggen dat er wat kon mislukken bij de uitvoering: zieke zangers, uit elkaar vallende decors, krijsende vogels die het theater binnenvlogen of luid roepend publiek met afkeurende opmerkingen kwamen geregeld voor maar deerden niemand.

Deze opvoering had ook zo van die mankementen: Nora Gubisch (Anne de Boleyn) leek wel verkouden, de dansers deden hun best maar waren precies onhandige eindejaarsstudenten, het gigantische decor was erg monochroom en een onbehoorlijk rochelend publiek deed er nog een schep bovenop. Misschien lag de oorzaak bij de toepasselijke geurtjes die voortdurend de zaal in waaiden. De geur van kolen bijvoorbeeld verhoogde het bijna ondragelijke realisme toen een heuse locomotief het publiek dreigde te rammen.

Toch was de balans uiterst positief: het orkest en het koor lieten geen noot vallen, Marie-Adeline Henry schitterde als Catherine d’Aragon en een pikzwart, prachtig paard paradeerde over het podium zonder een misstap. Puik werk ook van de machinisten die enorme polyester beelden, reuzengrote, complexe  constructies en de locomotief vloeiend lieten verschuiven. Bij het slotapplaus schoven ze dan ook als eerste naar voor. Al die levendigheid zorgde voor hoogspanning en hield het publiek op de toppen van haar tenen.

Ook bemerkingswaardig waren de boventitels, perfect in sync en foutloos tweetalig. Chapeau/Hoed af! Hetzelfde geldt voor het stijlvol gedrukte programmaboek vol essays en afbeeldingen en een zeer leesbare synopsis, vergezeld van een apart werkje met het volledige libretto.

Kortom: probeer nog aan een kaartje te komen, zelfs vanuit de uil is het de moeite waard dit unieke spektakel mee te maken.

[1] https://monument.heritage.brussels/nl/buildings/33686
[2] https://en.wikipedia.org/wiki/Henry_VIII_(opera)
[3] https://nl.wikipedia.org/wiki/Anna_Boleyn

Zwierige Wieners in Köln …

Geplaatst op door
Beantwoorden

Het was eeuwen geleden dat we nog eens een concert konden meepikken in Keulen. De Wiener Philharmoniker, ons allen bekend van het nieuwjaarsconcert in het Musikverein, de rechthoekige zaal in Wenen met – naar het schijnt – de beste akoestiek ter wereld.

De Wiener presenteerde een niet echt karakteristiek programma en m’n aanvankelijke vrees kwam al gauw uit: Janáček en Prokoviev konden er best wezen maar de vijfde van Shostakovich heeft – net als de overgrote deel van zijn werk – geen greintje zwierigheid in zich en wat de Wieners ook probeerden, hun aangeboren muzikale krullen konden ze niet verbergen.

Geen erg want de trefzekerheid, coherentie en transparantie van dit orkest is ongeëvenaard en dat was er aan te horen. Het daagde me dat zo een rotsvast klankbeeld een bovenmenselijk precies samenspel benodigt dat niet meer in microseconden valt te meten maar in nanoseconden – als het al meetbaar zou zijn – zo helder en duidelijk was elk instrument apart te horen terwijl het geheel over de volledige breedte van het podium  als één doortimmerd muzikaal monument klonk, met of zonder frivool Weens accent. Een rechtstaand minutenlang applaus bleef dan ook aanhouden.

In de namiddag hadden we de stad  bezocht en het was opvallend hoe het centrum maar ook de buitenwijken nog gebukt gaat onder de gevolgen van de miserie tijdens de afgelopen drie jaren: wanorde, rommeltjes hier en daar, meer bedelaars en gore figuren tussen vroeger onbestaande leegstand. Onze oosterburen zijn aan het ‘batteren’ om er weer bovenop te raken. Nu nog hun eens zo geroemde ‘Autobahnen’ herstellen en alles gaat hopelijk weer als vanouds. Curieus – of net niet – was dat de Russen verschwunden waren uit het stadsbeeld, meestal hebben ze een plaatsje vooraan in de concertzaal of zijn ze te horen aan de haltes van het openbaar vervoer.

Goed nieuws  – of meer een gerucht? – is dat de opknapwerken binnenin de opera in 2025 teneinde zouden zijn. Het heeft dan ongeveer vijftien jaar geduurd om de klus te klaren.

We kwamen door hectische toestanden aan de parking en onder de gietende regen met meer dan twee uur vertraging terug thuis. Niet vergeten voor volgende keer: parkeer buiten de stad en doe de rest met het uitstekende OV of plooifietsjes.

Handleiding: klik op een beeld voor grotere afbeelding. Gebruik de ‘terug-knop’ om terug te keren naar de blog.

Even wat orde scheppen in de gebeurtenissen …

Geplaatst op door
1

… kwestie de draad niet te verliezen terwijl we eindelijk druk bezig zijn ‘m weer op te pakken. Tegelijk dreigt de c-miserie opnieuw met een zoveelste golf.

Laatst een soort ‘burst’ gehad met een aantal concerten hier te lande en verder weg. Een opsomming:

[1] Gustav Mahler, Symphonie n° 2 « Résurrection » Semyon Bychkov Philharmonie de Paris (FR) beluister opname (nog tot eind van het jaar) vrijdag, 24 september 2021 20:30 Rink aaneen doorgespeeld en toch vlug voorbij is een zekere indicatie van kwalitatief hoogstaande uitvoering zelfs van een lange symfonie zoals deze. Veel staand bravo-geroep. Verderop stond de Arc de Triomphe nog netjes ingepakt (Christo zaliger).*

*blog by proxy via E. Gysenbergs

[2] ‘Die Schöne und das Biest’ opera van Philip Glass in het Theater Aachen (DE) zondag 26 september 2021 19:30
Eindelijk terug in een operahuis, goed ontvangen en erg c-veilig, op z’n Duits. Een hedendaagse uitvoering, in zwart-wit geënsceneerd met enkel de kostuums van de lelijkaard in kleur. Hèhè, we zijn bijna weer vertrokken. Nu gaat de programmatie maand per maand en zo zal het nog wel even blijven. De prijzen verhogen daardoor enigszins.

[3] Where Are You? Ondřej Adámek
Symfonie nr 6 in F, opus 68 ‘Pastorale’ Ludwig van Beethoven
London Symphony Orchestra olv. Sir Simon Rattle op dinsdag 28 september in de Koningin Elisabethzaal, Antwerpen (BE)
Het orkest keek verbijsterd en zichtbaar verschrikt naar het ongemaskerde publiek. De uitvoering van de zesde klonk zoals op de CD, zeer vakkundig, transparant en met hier en daar een verrassing. Adámek dan weer was een ‘eye opener’. Kozena als een hogepriesteres en Rattle als naar gewoonte iedereen aan het opjagen. Excellent, ondanks de moeilijke omstandigheden.

[4] Octet voor strijkers in Es, opus 20 Felix Mendelssohn-Bartholdy / Octet voor strijkers in C, opus 7 George Enescu / Jerusalem Quartet en Novus String Quartet in DeSingel Antwerpen (BE) woensdag 29 september 2021
Eigenlijk waren we gekomen voor Mendelssohns octet dat je niet vaak hoort. Helaas was de uitvoering net niet abominabel. Het octet van Enescu was wel professioneel gespeeld: indringend, bijwijlen moeilijk te begrijpen maar de moeite van de verplaatsing waard.

[4] Geste zu Vedova / 3. Streichquartett Wolfgang Rihm | Passage Toshio Hosokawa | »This present moment used to be the unimaginable future …« Christian Mason door het Arditti Quartet in de Philharmonie Köln [DE] donderdag 30 september 2021
De Arditti’s hoorden we voor het eerst meer dan 30 jaar geleden met een stuk van Ligeti. Die laatste was toen zelf in de zaal en op het einde liep hij luid klappend naar voor om de muzikanten te feliciteren. Dat concert was voor ons het begin om pop en jazz – grotendeels toch – achter te laten en de klassieke toer op te gaan.

[5] Le tombeau de Couperin Maurice Ravel
Concerto voor viool in d Felix Mendelssohn-Bartholdy
Belgian National Orchestra Aziz Shokhakimov, Patricia Kopatchinskaja, viool
Een mens zou toch denken dat files tot een minimum beperkt zijn op een zondagnamiddag. Niet dus. Na een zenuwslopende rit van 20 minuten P gevonden aan de Kunstberg waarna nog aanschuiven aan de zaal. Uiteindelijk niet gewacht en gewoon de ‘controle’ voorbij gelopen. Zucht.

Kopatchinskaja is een flamboyante verschijning, heel meelevend met de muziek en één van de beste violisten van de laatste jaren.

Een dagje uit in Antwerpen

Geplaatst op door
1

Het FOMU in Antwerpen is altijd al een geliefkoosde plek geweest. Ze hebben een excellente bibliotheek, dikwijls uitzonderlijke tentoonstellingen, een welgevulde museumshop en een klein maar fijn restaurantje.

Dit keer had ik met mijn goede vriend Luc – aka Flash Gordon* – afgesproken om Stephan Vanfleterens overzichtstentoonstelling kritisch te bekijken. Hij kende SV nog van een *interview dat hij een paar jaar geleden had afgenomen. Dat we beiden niet-beroepsmatig fotograaf zijn, scherpte de verwachtingen nog aan en al gauw wisselden we ‘shop talk’ uit over de manier waarop SV zijn foto’s samenstelt (compositie) en analoog bewerkt met ‘doordrukken’ en ‘tegenhouden’ (techniek). De filmafdrukken zijn duidelijk expressiever dan de foutloze, koelere digitale [SV schakelde pas in 2010 over naar digitaal]. Ieder zijn goesting, niewaar.

fotosessies in het Psychiatrisch Centrum Dr. Guislain

fotosessies in het Psychiatrisch Centrum Dr. Guislain

Verbazingwekkend toch hoe het werk dat we kennen uit de kranten een tot nu toe onbekend oeuvre bedekte: exploten in de US zoals ‘Elvis’ & ‘Presley’ en levensgevaarlijke ‘train hopping’ met rondtrekkende hobo’s, en – in België – fotosessies in het Psychiatrisch Centrum Dr. Guislain en de zelfkant in Antwerpse en Brusselse café’s … Bonus is een reusachtige tafel op de vierde verdieping met ontelbare parafernalia uit zijn atelier.

parafernalia uit Stephan Vanfleterens atelier

parafernalia uit Stephan Vanfleterens atelier

Tegenover het FOMU valt er een lekkere en niet al te dure hap te consumeren in bijvoorbeeld de L’Entrepôt du Congo.

Op naar deSingel. Om maar met een fait-divers te beginnen: Isabelle Faust heeft een nieuw kostuum! Haar lang kazuifel is vervangen door een zwart ensemble met schouder- en bovenarmwarmers en een eerbiedwaardige, kardinaalspaarse wijde broek. En nog: voor de pauze lazen Melnikov en Queyras hun partituur vanaf de grootste iPad die er bestaat. Genoeg onnozele details.

Een koddige dame kondigde het concert aan als een repetitie voor een nog te verschijnen CD (primeur!). Dat was, zeker in het eerste gedeelte, goed te horen: zenuwen en spanning bij de uitvoering van een bewerking door LvB zelf van zijn tweede symfonie, verduiveld moeilijk omdat het stuk zo bekend in de oren klinkt en er maar drie instrumenten voorhanden zijn om een heel orkest te evoceren. Alles bij elkaar lijkt het een eigenaardigheid in LvB’s werk.

Na de pauze ging het er, met het ‘Erzherzog’ trio, beter aan toe: een met ‘gusto’ en precisie gebracht samenspel met af en toe een plezierige lach afgerond met een royaal encore na een daverend applaus. Nog van dees …

Alexander Melnikov, Isabelle Faust en Jean-Guihen Queyras

Alexander Melnikov, Isabelle Faust en Jean-Guihen Queyras

 

 

 

 

‘High density’ cultuurtrip [muziek/fotografie/architectuur]

Geplaatst op door
1

ingang naar studentenkamersOp het vierdaags programma: twee superconcerten in Köln en een verblijf in een gerestaureerde studentenkamer in het Bauhaus, Dessau met tussendoor een bezoek aan het Leitz Park in Wetzlar.

Keulen is een van de aangenaamste steden in de omtrek om in rond te lopen. Er heerst daar een soort vrije, open geest en een hartelijke manier van doen tegenover ‘vreemdelingen’ gebaseerd op een niet al te ‘poshe’ rijkdom en gedegen maar dikwijls gedurfde cultuur. Het Belgisches Viertel is daar een mooi voorbeeld van: naar Duitse normen een beetje rommelig maar uiterst gezellig en (bijna) joviaal.

Isabelle Faust (viool) en Kristian Bezuidenhout (piano forte) met Elliot Gardiner en het LSO*, bijten de spits af in de Kölner Philharmonie. Faust moet zowat de hardst werkende violiste van de laatste 20 jaar zijn en Bezuidenhout kan er aan tippen, fel zwoegend aan zijn oude piano. Het LSO produceert een hechte sound waar toch elk instrument goed hoorbaar blijft, ook omdat praktisch iedereen recht staat.

Om al enigszins op weg te raken naar Dessau sjezen we vervolgens door de nacht naar Wetzlar voor een dutje en ontbijt in het gloednieuwe Ernst Leitz Hotel. Leica heeft daar het Leitz-Park aangelegd met een fotomuseum en een gigantische winkel waar een mens zijn portemonnee goed moet dichthouden om niet in armoede te verzeilen: zoveel tentoongesteld fotografisch vakmanschap is uniek in de wereld, evenals de prijs voor al dat moois.

Op naar Dessau alwaar bleek dat we de eerste waren voor een verblijf in gerestaureerde studentenkamers van het Bauhaus**. Het is op zijn minst een vreemde gewaarwording om in UNESCO-werelderfgoed te overnachten. De geest van Kandinsky en Klee – om er maar een paar te noemen – is duidelijk voelbaar en dat boezemt ontzag in. ‘s Anderendaags fluks de fiets op om in één beweging de huizen van de meest beroemde Bauhaus-docenten te bezoeken (de Meisterhäuser) en de architectuur die eruit voortkwam: het Bauhausgebouw zelf, het Kornhaus-restaurant, de Törtensiedlung, het Konsumgebäude en het voormalige Arbeitsamt.  In de Meisterhäuser krijgen we nog een begrijpelijke en hogelijk interessante rondleiding door een cultuurwetenschapster die voor de gelegenheid speciaal uit Berlijn is gekomen. Ze vertelt honderduit anecdotes uit de tijd dat Klee en Feininger via het schoorsteensysteem avondlijke conversaties voerden wat er overigens op duidde dat de huizen bijzonder gehorig waren. De dag eindigt met een bezoek aan de goedgevulde designshop van het Bauhaus en een hap in het Kornhaus  (belabberd eten!). Vervolgens lekker geslapen in het (voorlopig nog) verlaten gebouw en ‘s anderendaags, na een super (en zeer betaalbaar) ontbijt in het Bauhaus-bistro, terug naar Keulen.

Bernard Haitink is een bij muzikanten en publiek graag geziene dirigent. Op een of andere manier straalt hij een warme sympathie uit en of dat nu komt door een volkomen gebrek aan pretentie of zijn minimalistische dirigeerstijl, het orkest draagt hem op handen en speelt de pannen van het dak***. Bijwijlen moest ik aan de Berliner Symphoniker denken, zeker bij de zevende van LvB. Cellist Gautier Capuçon bewijst tijdens het concerto van Schumann dat hij de grootste is, zo vol gevoel en nuance. Bovendien kan ik hem de hand schudden bij een signeersessie achteraf.

* volledig concert in HD in het Barbican, London

** Hier een link naar een documentaire naar aanleiding van het 100-jarig bestaan van het Bauhaus.

*** Het dak van de Philharmonie is speciaal. Skaters gebruiken het en telkens bij een concert moet een viertal suppoosten er voor zorgen dat ze er niet op kunnen.

 

Köln: frituur in de Hohe Strasse

Leitz Park Wetzlar

Leitz Park Wetzlar

Bauhaus studentenkamer

Bauhaus studentenkamer

Arbeitsamt binnenkant (nu DIV)

Meisterhaus Feininger aan het begin van de Ebertallee, Dessau

Bauhaus ingang hoofdgebouw

Bauhaus ingang studenten en bistro (open tot middernacht)

Haitink en Chamber Orchestra of Europe

Graffiti Köln Ursulaplatz

 

 

Nieuwjaar 2018! Alle goeds komt per twee.

Geplaatst op door
Beantwoorden

Nieuwjaar 2018! Alle goeds komt per twee.

En zo komt het al eens voor dat in de blog het ene nieuwjaarskaartje direct op het andere volgt. Zo snel gaan de jaren! Niet getreurd, 2017 was het rijkst gevulde sinds lang. We gingen alle twee in een soort verbazingwekkende grootoudermodus. Spannende momenten – dat wel – maar even later opperbeste blijdschap en onvervalste trots. Een buitengewone gebeurtenis, niet ontdaan van enige clichés! Nieuwjaar 2018.

En het overige beste van 2017 [alle links openen in een nieuw venster]:

boeken: Daniel Kahneman, Thinking Fast and Slow / Richard Flanagan, The Narrow Road to the Deep North.
foto’s: Martin Parr, Alec Soth, de Izzy Maze session met wat hulp van Magnum.
fietsen: Genesis Bridge Series Columbia & Smithfield
live muziek: Philharmonie Köln, Wiener Philharmoniker, Daniel Harding Mahler 6 / Bozar, Igor Levit Ludwig van Beethoven piano sonates deel 2 / Opera Düsseldorf, Wozzeck Alban Berg
TV series: Dr. Foster season 2 / Peaky Blinders season 4 / The A-word season 2 [BBC en Netflix]
Tech: fijn stofmeter dustCube V2 en seismograaf Raspishake OSOP / DIY Mac Pro upgrade to 3 GHz 10-Core Intel Xeon E5 and 64 GB DDR3
Audio: Elektor – zuinige en super klinkende klasse D-versterker. Krikt oude oren op.
Tentoonstelling: Alec Soth Fomu / Documenta 14, Kassel [nog altijd aan het uitpuzzelen wat er nu eigenlijk aan de hand was daar]

Het nieuwjaarskaartje 2018 heeft twee delen: dit stukje tekst op het internet en een papieren versie met een fotomontage*. Papieren kaartjes krijgen een gedrukte versie terug.

* featuring Noud en Lucien, the Amazing Twins

achterkant van nieuwjaarskaartje 2018

achterkant van nieuwjaarskaartje 2018

 

Claire at the Izzy Maze. Illustration for nieuwjaar 2018 blog.

He made a limbo stick out of some chaser LEDs and an acryl tube. Claire was outdoing herself at the Izzy Maze, Antwerp mid 2017. © J. Gysenbergs, Hasselt Belgium

St Petersburg: дикие и вкусный …

Geplaatst op door
1

blacksquaremalevich[verkorte maar tevens constructivistische versie St Petersburg]

St Petersburg: ‘t is daar niet min en het lijkt wel of de Pitertsy (zo heten de inwoners van Piter, aka St Petersburg) het feesten niet kunnen laten. Losbandig en ongegeneerd met een loeiharde geluidstrack, blitze karren (de favoriet is een dikke Merc), overal paffers/boozers en op de koop toe zien de vrouwen eruit als aerodynamische lustobjecten en de mannen als regelrechte pooiers of schlemielen zo weggelopen uit een satire van Gogol. Maar even terug naar het begin …

Een aangenaam treintochtje naar Schiphol, door de grotendeels automatische controle, alles relaxed behalve de handbagage waar toch enig bepotelen aan te pas kwam. Tip: eet niet van de slappe would-be pizza.  Iedereen is voorkomend en rustig.

Tegen zes uur ‘s staat Mihael klaar – de eigenaar van een sjiek appartement en wellicht het best bewaarde geheim van St. Petersburg – , er is iets met schoenen (die moeten vanaf de ingang uit en daar kan ik me wel iets bij voorstellen – zeker in de winter – maar vandaag is het warm, dus schoenen uitdoen). Eten in de Angleterre op de hoek [slappe bediening], een eerste blik op de Neva over de brede brug gewandeld. So far, so good.

Rocking at the malayamorskayaL

Rocking at the Malaya Morskaya St. Petersburg

Vrijdag: ontbijt in de Dekabrist, kleine porties maar lekker, ~ hongersnood 1941-45? Het leven is 2 tot 3 keer zo goedkoop als hier. Later torenklimmen in de Isaacskatedraal. Van boven uit volgen we een brand in de vlakbij gelegen manège. Tijdelijke zwakte wegens bevangen door rook en trappenklimmen. Naderhand op zoek naar fietsen, hapje in de Singer boekenwinkel, een boottocht van een uur (rekensom: 30 passagiers x 800 roebel x 10 uur per dag). Haha, er waren daar blote mannen aan het zwemmen, en vervelend Russisch gezaag (tip: oorstopjes meenemen). Later een burger in de buurt. Eetbaar maar onhandige garçons en verkeerde timing. Vroeg erin.

Zaterdag: fietsen vanuit de Friends, beetje mislukt wegens geen enkel fietspad, slechte fietsen en moordend verkeer. Poco heavy tijdens fietsen op een soort autostrade.

bike hire with wall art

bike hire with wall art

Kerkhof Ithkvin met strijkkwartet Tchaikovsky, vriendelijke mensen alweer – Borodin en Dostojewski – beetje te religieus sfeertje: kassa bemand door pastoors plus openlijk biechten verkopen – veel kruisjesmakende oude besjes en bedelaars.

absolutie te koop

absolutie te koop

Lekkere hap in de Mickey & Monkeys. Ruwweg geteld is het leven hier twee tot drie keer goedkoper dan bij ons.
‘s Avonds een hap in de Blok. Hier komen de chique Russen laten zien hoeveel roebels ze hebben. Malevichs schilderijen op grote LCD’s, afgewisseld met Chagall: prachtige beelden in een even constructivistisch decor. Het is hier naar Russische normen peperduur maar zelf hebben we voor ongeveer 120 € Sakhalin oesters (nu is het duidelijker waarom de Russen dat eilandje zo verdedigen tegen de Japanners), twee superdikke en perfect gebakken biefstukken met verse spinazie en aardappeltjes plus wijn, water en dessert met koffie achteraf. Bij ons waren we in deze setting minstens het dubbele kwijt. Terug met de metro.

The General Victory Day

The General Victory Day

Zondag valt helaas tegen wegens tijdelijke zwakte [zonneslag! het vliegend!]. Buiten zijn de voorbereidingen voor morgen bezig: overal tentjes, podia en repetities voor 9 mei, Overwinningsdag. We zijn benieuwd!

Maandag 9 mei: Victory Day: overmatig druk – tienduizenden mensen doorkruisen de stad.

Ontsnapt uit het gewoel en per taxi naar Erartra = een museum en galerie samen onder één dak: concept werkt niet echt.  Goeie foto’s: Schapiro [Amerikaans fotograaf – de moeite]

‘s Avonds magistrale uitvoering van Shostakovich 7de Leningradski in de Philharmonia -> voor de volhouders wegens bijna 80 minuten lang en de gigantische bezetting en luidheid van het orkest.

Philharmonia St Petersburg

Philharmonia St Petersburg 9/5/2016 Victory Day Shostakovich No. 7

 

Dinsdag: meer tijdelijke zwakte maar ‘s avonds uitgerust naar Mariinsky voor Aïda. Ze waren daar in hun 233ste seizoen! Erg klassiek maar bleef boeien. Tip: huur een toneelkijker.

waiting at the Mariinsky

waiting at the Mariinsky

Woensdag: General Staff Building Здание Главного штаба van de Hermitage. Nieuw gebouw neergepoot tussen twee andere galerijen middels een overkapping over de binnenplaatsen. Verwelkomd door installatie van Kabakov en dan door naar de Morosov-collectie -> superieur, absolute must: Monet, Picasso, Matisse en Malevich [het enige nog helemaal intacte Black Square] -> fotosessie helemaal onderaan.

‘s Avonds: chat vanuit de Mansarda [Westerse stijl restaurant vlakbij de Isaacskatedraal]

‘Lekker! Er zitten wel een stel ongemanierde Amerikanen langs ons – heb stopkes in mijn oren!’

‘…Gewoon even Putin bellen!’
‘Yes yes die zou er wel korte metten mee maken – ik heb al een stinkeye geprobeerd maar het helpt niet – go figure’

En ‘s anderendaags vanaf Pulkovo, wachtend op de terugvlucht:

‘Bwa ja, overal goeie WiFi maar ge houdt het niet voor mogelijk: daarnet kwamen die maniakale Amerikanen van gisteren voorbijgespurt om met veel tamtam bijna hun vlucht naar Londen te missen. Ze zijn weg nu!’ Wij ook.

St Petersburg: stilleven in trappenhal

St Petersburg: stilleven in trappenhal

My review from booking.com:
Mijn ‘bespreking’ op booking.com:

St Petersburg: дикие и вкусный …

St. Petersburg is soaked in music and visual arts. Book early for the Philharmonia and/or Mariinsky or hang around, there’s always someone selling his/her tickets. Visit Tchaikovsky’s grave, the General Staff building (Hermitage), Nevsky Pr. (Singer building and lovely CD-shop at no. 32), Eratra ‘museum’, climb Saint Isaac’s Cathedral etc etc …

We had breakfast at the Dekabrist, lunch at the Mansarda and dinner at the Blok on different days or cooked a meal in our apartment (Malaya Morskaya 21 -> exceptional!).

Cons: uneven pavements, loud and dangerous traffic, uneasy feeling because of too many armed police in streets [probably due to Victory Day], many drunks in public spaces, taxi drivers rip you off (tip: ask a Russian to call a taxi on your behalf or use metro/bus)

In a few days a blog will be ready at gysenbergs.be [in Dutch]

Endorsed Saint Petersburg for:
Museums Architecture Ambiance City Walks Culture

Hilde at Hermitage

Hilde at Hermitage photographing Black Square and me

St Petersburg Hermitage Malevich and me

St Petersburg Hermitage Malevich and me photographing Hilde and some photographers in the background

 

een citytrip naar Lyon

Geplaatst op door
Beantwoorden

Lyon Musée des Confluences: Hilde installeert een nieuw oog via een thermische cameraOmdat we nog een ticketje te goed hadden van vorig jaar voor de opera van Lyon, was het niet moeilijk er weer eens op uit te trekken. Een vlot ritje over de Route du Soleil bracht ons op een goede zeven uren naar Frankrijks tweede grootste stad en een bekende hotelketen bezorgde een onderkomen vlakbij het nieuw ontwikkelde gebied aan de samenvloeiing van de Saône en de Rhône.

Wat bleek? Een paar maanden terug was onze culturele voorman – de zoetgevooisde Kurt Van Eeghem – op de radio aan het vertellen over de brasserie Georges aan het station Perrache en was dat nu niet net achter de hoek! De brasserie is een hypergestroomlijnde bedoening met heerlijk eten in een prachtige art-déco setting. De obers zijn net wat het moet zijn: niet opdringerig, op tijd en bijzonder efficiënt. De stemming is vrolijk en af en toe zelfs uitbundig. Regelmatig dimt het licht en laat de maître d’ een echt draaiorgeltje klinken met de eerste maten van ‘Happy Birthday’. Een ober schiet dan door de reusachtige ruimte met een ‘flikkerke’ op een Sibérienne (of Norvégienne, een specialiteit van het huis als nagerecht) en iedereen begint te applaudisseren.

verjaardagsfeestje in brasserie Georges

verjaardagsfeestje in brasserie Georges

‘s Anderendaags fluks de fiets op. In Lyon is het zoniet nog beter fietsen dan in Parijs. Brede, afgeschermde fietspaden zorgen voor snelle verbindingen recht door de binnenstad terwijl de zijstraten voorzien zijn van duidelijk gemarkeerde fietsstroken voor een relaxed ritje in alle richtingen door het schiereiland. De Place Bellecour – met het Pavillon du Tourisme – is een groot plein met veel licht en ruimte met verderop het Parc de la Tête d’Or met aan de linkerkant het Musée d’Art Contemporain. Het is goed bereikbaar via een fietspad langs de Rhône-oever.

Nos compatriotes au bord du Rhône Lyon

Nos compatriotes au bord du Rhône

Op de terugweg eens gaan kijken in het Auditorium. Pianist Trifonov had het wegens ziekte laten afweten en daarom waren er nog prima plaatsen te koop voor de avond zelf. Sjonge, sjonge wat een kapotmakerij is me dat derde pianoconcerto van Rachmaninov. Seong-Jin Cho (21!) speelde het met veel concentratie klaar, geholpen door dirigent Slatkins meelevende orkestbacking van het Orchestre National de Lyon. Een huzarenstuk zonder meer en niet ongevaarlijk voor piepjonge uitvoerders-wonderkinderen.

Lyon Auditorium: Seong-Jin Cho

Lyon Auditorium: Seong-Jin Cho

Tip: een halfuurtje voor de aanvang van een concert lopen er in de foyer steevast mensen rond die hun kaarten voor een prikje wegdoen. Spotgoedkoop maar nadeel is de beperkte plaatskeuze. Nog een tip: het vlakbij gelegen ‘Les halles de Lyon Paul Bocuse’ is een zielloze bedoening enkel voortterend op de naambekendheid van de beroemde kok. Te mijden.

Een wandeling van even ten zuiden van Perrache en zo naar de tip van de ‘confluence’ levert verbluffende architectuur op, het meest nog van het museum helemaal beneden. Het komt zo uit een Star Wars decor met brede gangen, roltrappen en Escher-achtige loopbruggen. Binnenin zitten er tijdelijke en permanente tentoonstellingen, zo uitgekiend dat een bezoek van één à twee uren tot een halve dag of meer gemakkelijk te doen is, afhangend van zelf meedoen met experimenten tot verbaasd staan te gapen naar buitengewoon prachtige exotische kleding of een gigantisch mammoetgeraamte. Voorwaar zijn geld waard (9 €).

musée des confluences Lyon

Musée des Confluences Lyon

Een dikke biefstuk bij Georges en we zijn klaar voor de opera. Het gebouw ziet er aan de buitenkant redelijk klassiek uit maar binnenin is het een experiment dat 20 jaar geleden misschien wel in was maar nu eerder op een pikdonker hol lijkt waar bezoekers voortdurend gevaar lopen in een zwart gat te verdwijnen. Bovendien zijn de ‘zetels’ hard en nauw en wiebelt de postmoderne stalen vloer buiten de eigenlijke zaal. Niet getreurd: zangers, orkest en enscenering zijn prima en ‘La Juive’ gecomponeerd door Jacques Fromental Halévy – een kanjer van meer dan drie uren – blijft boeien, niet alleen door de eigentijdse verwijzingen maar ook door de afwisselende en soms virtuoos gezongen partijen. Het publiek springt terecht recht op het einde.

Lyon opera: La juive Halévy

opera de Lyon: la Juive Halévy

In de metro terug zijn we de enige oudjes tussen groepjes uitgelaten dronken en blowende feestgangers. Wel grappig en geenszins verontrustend. Moe maar tevreden …

‘s Anderendaags vlotjes op weg naar huis samen met in grote getale terugkerende Belgische skivakantiegangers. Geen nieuws hier behalve dat de ‘péage’ heen-en-terug op 60 € afklokt.

relaisautoroutedusoleil

relais met terugkerende Belgische vakantiegangers