Handleiding: klik op een ‘thumbnail’ hierboven voor de volledige afbeelding. Gebruik de ‘terug-knop’ in uw ‘browser’ om terug te keren naar de blog. Dankjewel.

Tekst:
Camille Saint-Saëns’ opera Henry VIII [2] zag z’n eerste opvoering begin maart 1883. Die versie was een kanjer van bijna vier uur en het is deze uitvoering die nu furore maakt in de Muntschouwburg. Dat mochten we niet missen en maanden op voorhand pikten we nog een paar uitstekende plaatsen in. Zelfs onze vicepremier (FV) waren we voor, die zat nog een rij achter ons.

Terug naar de opera. In een notendop gaat het verhaal over de liefde tussen Henry VIII en de Engelse koningin Catherina met een manipulerende rivale als spelbreekster, Anna Boleyn [3]. Na heel wat jaloers heen-en-weer getrek gaan de twee dames eraan en muist Henry met een derde ervandoor.

De geschiedschrijving over Henry VIII is zo uitgebreid dat het weinig zin heeft daar nog iets aan toe te voegen maar de opera van  Camille Saint-Saëns – zoals opgevoerd in de Munt – is wel commentaar waard.

De opvoering deed me direct denken aan m’n kindertijd toen m’n ouders me – nog in korte broek! – meesleepten naar de opera in Aachen en Köln. In die tijd geneerden de producenten er zich niet voor om bij het begin van het stuk uit te leggen dat er wat kon mislukken bij de uitvoering: zieke zangers, uit elkaar vallende decors, krijsende vogels die het theater binnenvlogen of luid roepend publiek met afkeurende opmerkingen kwamen geregeld voor maar deerden niemand.

Deze opvoering had ook zo van die mankementen: Nora Gubisch (Anne de Boleyn) leek wel verkouden, de dansers deden hun best maar waren precies onhandige eindejaarsstudenten, het gigantische decor was erg monochroom en een onbehoorlijk rochelend publiek deed er nog een schep bovenop. Misschien lag de oorzaak bij de toepasselijke geurtjes die voortdurend de zaal in waaiden. De geur van kolen bijvoorbeeld verhoogde het bijna ondragelijke realisme toen een heuse locomotief het publiek dreigde te rammen.

Toch was de balans uiterst positief: het orkest en het koor lieten geen noot vallen, Marie-Adeline Henry schitterde als Catherine d’Aragon en een pikzwart, prachtig paard paradeerde over het podium zonder een misstap. Puik werk ook van de machinisten die enorme polyester beelden, reuzengrote, complexe  constructies en de locomotief vloeiend lieten verschuiven. Bij het slotapplaus schoven ze dan ook als eerste naar voor. Al die levendigheid zorgde voor hoogspanning en hield het publiek op de toppen van haar tenen.

Ook bemerkingswaardig waren de boventitels, perfect in sync en foutloos tweetalig. Chapeau/Hoed af! Hetzelfde geldt voor het stijlvol gedrukte programmaboek vol essays en afbeeldingen en een zeer leesbare synopsis, vergezeld van een apart werkje met het volledige libretto.

Kortom: probeer nog aan een kaartje te komen, zelfs vanuit de uil is het de moeite waard dit unieke spektakel mee te maken.

[1] https://monument.heritage.brussels/nl/buildings/33686
[2] https://en.wikipedia.org/wiki/Henry_VIII_(opera)
[3] https://nl.wikipedia.org/wiki/Anna_Boleyn