Zaterdag morgen een beetje vroeger opgestaan om foto’s op de draaibrug te maken. Zonder horden volk erop en met een beetje mist ziet het er best fotogeniek uit.
Vandaag staat Montjuïc op het programma. Er bestaat een verbinding per teleféricos en dat moeten we eens proberen. Best spannend zo aan een kabel bengelen boven de haven en de stad tot in het grote park.
In Montjuïc runt de Barcelonavariant van de dienst Ruimtelijke ordening ongetwijfeld de hele plaats. Er is geen spatje publiciteit te zien, geen winkel of kraampjes, alles even netjes en mooi aangelegd.
De Fundaciò Mirò runt een overzichtelijke tentoonstelling maar startte verrassend genoeg met een avant-garde tentoonstelling met als eerste werk de ‘Wintertuin’ van Marcel Broodthaers. Dat belooft … veel video van performances (Beuys, Brus – de viezerik – , Maurizio Kagel).
De werken van Mirò zelf plaatsen de man in zijn context (illustraties voor Tristan Zara’s tijdschrift bijvoorbeeld) en verbinding met dada. Zijn ‘kwikfontein’ was heel spannend al was het maar omdat kwik zo een giftige stof is: een heel donkere en zwarte slingerende massa, gelukkig goed afgesloten van het publiek. Ook absurde beeldhouwwerken of eerder kleurrijk geschilderde constructies met stoelen, vrouwenbenen of lijnen met kleine geometrische vormen: Mirò is duidelijk niet alleen de kunstenaar met de lijntjes en bolletjes maar ook een echte dadaïst en modernist. Zijn latere werken in ‘spettertechniek’ à la Jackson Pollock lieten dat goed zien.
Het museu d’Art de Catalunya zou ik normaal niet binnengegaan zijn maar het stond op het combiticket en krijgt superlatieve recensies in de RG en helemaal terecht. De Romaanse afdeling staat vol met fresco’s die op een speciale manier uit de kerken zijn verwijderd en op identieke wijze terug opgebouwd in het museum. Het is een ongelofelijk zicht om om elke hoek of verdieping compleet opnieuw opgebouwde apsissen te zien met daarin heldere fresco’s van een gave, kleurrijke kwaliteit. Nog nooit gezien, voor zover het überhaupt mogelijk is ergens fresco’s te kunnen zien. Magnifieke altaarstukken uit de 11de en 12de eeuw wisselen de muurschilderingen af. Alles is voorzien van een duidelijke uitleg in deftig Engels. Dit is absoluut het beste wat er in Barcelona en ver in de omtrek te zien is. Een aanrader zonder reserve ware het niet dat het Gothisch en Middeleeuws gedeelte pas eind van het jaar terug opengaan. De fresco’s zijn ongetwijfeld een unieke topper.
Een kort bezoek aan het Olympisch gedeelte en een bus terug vooraleer we de teleféricos in omgekeerde richting nemen, ditmaal helemaal vooraan in de gondel, dat maakt het extra spannend. We zijn allebei een beetje opgelucht, eenmaal terug beneden.
Weer een bus terug naar Barcelonetta, waar we prompt in een vredesbetoging belanden. Wel begrijpelijk, de kranten staan nog vol nieuws over de aanslagen met lijkredens, cijfers en bijtende kritiek op de vorige regering. De retoriek op de betoging deed me toch even kwaad worden omdat de spreker Aznar, Bush, Blair en Sharon over dezelfde kam schoor (assisinos). Mij lijkt er een verschil tussen landen die zelf niet rechtstreeks aangevallen worden en Israël waar verleden week nog een Palestijnse jongen van 10 jaar onwetend met een bom de stad werd ingestuurd …
Later op de avond liet de RG ons in de steek en werden we geript in bar Rodrigo (20 € voor 2 menu’s die nauwelijks te eten waren). Het kan niet altijd meevallen.
Op een boze interventie nav twee dronken meisjes in de gang om halfvier ‘s morgens, verliep de nacht rustig.