Gilbert & George Jack Freak Pictures

Een paar sleutelwoorden die me te binnen schoten bij een bezoek aan Gilbert & George hun Jack Freak Pictures in de Bozar (Bx): kaleidoscoopachtige symmetrie, bijna monochromatisch – emotieloos, cryptisch soms.

Gigantisch grote werken met takken – een verwijzing naar de natuur zoals bij Kiefer? – lijken wel in. De muren van het PSK waren af en toe aan de krappe kant. En hoe de voor de hand liggende referenties ontcijferen? Al bij al geen gemakkelijke tentoonstelling ondanks het ogenschijnlijk olijke duo. De beelden beginnen eigenlijk pas later na te werken.

Ik apprecieerde ten zeerste het absoluut gebrek aan Gilbert & George parafernelia. Er is enkel een catalogus te koop aan een normale prijs (18 €). De druk is van superieure kwaliteit (duotoon).

Nog: Brussel is goed te doen op een zondag. Het is er relatief rustig en gratis parking is makkelijk te vinden.

Boris Becker (niet de tennisspeler!) in het FoMu

De foto’s van Bernd en Hilla Becher hebben me altijd al gefascineerd en de Duitse fotograaf Boris Becker heeft nog bij hen gestudeerd. Op naar het fotomuseum (FoMu) aan de Waalsekaai in Anvers dus. 55-plussers krijgen 2 € korting (4€ inkom). Er is een folder ter beschikking met degelijke en voldoende uitleg.

De tentoonstelling heeft drie thema’s: bunkers, landschappen en ‘fakes’, ogenschijnlijk allemaal heel helder en duidelijk ware het niet dat de bijzonder realistische, haarscherpe en reusachtige afdrukken een heel bevreemdend effect hebben op de toeschouwer. Er staat niet wat er staat en toen ik even later door het bijna donker richting Hoboken reed, was het alsof de gerenoveerde appartementenblokken aan het het Kiel [pdf] eigenlijk foto’s waren en de bunkers die ik achteraf via Google Earth kon zien staan, niet bestonden tenzij in de meesterlijke foto’s van Boris Becker.


Boris Becker,Photographer | Video of the day
envoyé par deutschewelle. – Futurs lauréats du Sundance.

Anselm Kiefer in het MSK Antwerpen

Kiefer MSK Antwerpen blend

Kiefer en MSK Antwerpen over elkaar geprojecteerd

Vorige zaterdag had ik paar uur kwijt te spelen in het Antwerpse. Ze zijn daar hun groot museum aan het renoveren en zo komt het dat de lege muren nu plaats bieden aan de reusachtige doeken/installaties van Anselm Kiefer. Op Documenta 2007 hing er heel wat en het Museum Ludwig heeft er ook een paar in de permanente collectie. Het lijkt wel of Kiefer alsmaar groter en groter kunstwerken maakt tot er geen museum overblijft waar ze nog kunnen hangen.

Nu ja, dat is ook wat eerst opvalt: Kiefers werken zijn gigantisch, hypervolumineus geplamuurd met verf en dik bezet met loden en glazen voorwerpen, takken of gedroogde bloemen. De onderwerpen zijn nauw verbonden met de verwoestingen van de 2de Wereldoorlog of oude, klassieke mythes en de Kabbala. De sombere zwaarte van het lood en de overweldigende afmetingen verkleinen het publiek zodanig dat het wel dwergen lijken, ronddwalend in verwoeste landschappen of ongrijpbare, oeroude verhalen. Er gaat een sfeer van uit die de toeschouwer nietig maakt en doet nadenken over oorlog/geweld maar ook nieuwsgierig maakt naar de oudheid en het verband met het heden (Der fruchtbare Halbmond).

Der fruchtbare Halbmond Anselm Kiefer

Der fruchtbare Halbmond Anselm Kiefer 460 x 760 cm

De suppoosten handhaven het strikt fotografieverbod dus geen foto’s maar ga vooral zelf kijken. ‘t Is maar 6 € en tegenover het museum ligt er een brasserie met heerlijk frit met stoofvlees en vers getapte bollekes.

Het kan niet op: Gauguin in Tate Modern.


Verleden donderdag in Essen (Zollverein) en Keulen (Ludwig) en drie dagen later al naar Londen waar in het Tate Modern een Gauguin-tentoonstelling opende, het kan niet op.

Met de Eurostar is het een fluitje van een cent om op nauwelijks 2 uren van Brussel naar hartje Londen te sporen. Eenmaal aangekomen in St. Pancras brengt de Circle Line je in geen tijd naar de Millenium brug recht tegenover het Tate.

De tickets lagen al klaar, erg handig om de aanschuivers voorbij te steken maar ook nodig want losse tickets zijn er wel maar ze zijn zodanig gerantsoeneerd dat je er pas op eind van de dag mee binnen geraakt. Het aantal bezoekers is namelijk beperkt per tijdsvenster om iedereen toe te laten al dat moois in de meest comfortabele omstandigheden te aanschouwen. Ik verschoot toch even omdat het de eerste keer was dat mijn leeftijd recht gaf op korting:

60+ ticket hèhè ...

Eenmaal binnen daagde het ons dat de Multimedia Guides waar iedereen mee rondliep eigenlijk vermomde iPods waren en waarempel, ik kon de hele gids in een mum van tijd naar mijn eigen iPod downloaden.

De tentoonstelling zit geweldig knap in elkaar middels een onderverdeling in een tiental thema’s gaande van ‘Identity and Self-Mythology’ over ‘Drawings’, ‘Landscape’, ‘Martinique’, ‘Sacred’, ‘The Eternal Feminine’ tot ‘Titles and Teller of Tales’. Iets voor en iets na het midden van de tentoonstelling zijn twee aparte zalen ingericht met documentatie over de tijdsgeest van eind 19de eeuw plus een schat aan authentieke handgeschreven brieven, boeken, artikelen enz. Heerlijk om rustig te bekijken en te lezen. Het is duidelijk dat hier immens veel opzoekwerk en studie in gekropen is.

De schilderijen zelf hebben een eigenaardige uitwerking op het gemoed van de toeschouwer. Deels geven ze een bevreemdend gevoel maar sommige zijn zo pakkend dat je er moeilijk van weg geraakt of er even terug naar toe wandelt om nog eens te bekijken. Dat was ook goed af te lezen van de gelaatsuitdrukkingen van de bezoekers. Maar probeer zelf een indruk te krijgen:

Reclining Tahitian Women

Where are you going?

Alles bij elkaar waren er al gauw drie uren voorbij eer we uiterst tevreden en sterk onder de indruk weer naar buiten kwamen. De tentoonstellingscatalogus en een paar grappige parafernalia verwisselden van eigenaar.

Even een luchtje scheppen, hapje eten en we waren weer op weg, ditmaal te voet en gps-gewijs, richting Covent Garden om de nieuwe Apple Store te checken. De Apple TV versie 2 en iPhone G4 waren – althans voor mij – de ‘highlights’.

Minder druk was het bij Foyles, de boekhandel aan Charing Cross waar we altijd eens binnenwippen. Ze zijn er ondertussen een heel stuk op verbeterd: waar de zoekende boekenliefhebber vroeger tussen stoffige rekken en nauwe gangetjes moest manoeuvreren, is er nu meer ruimte, een heuse infobalie en een kassa op elke verdieping. Verder hoef je geen ‘voucher’ meer te vragen om überhaupt een boek te kunnen kopen. Grappig detail: het boek van Franzen waar in vorige blogs al sprake van was, lag nog warm van de drukpers in een verbeterde eerste druk opnieuw op het schap.

Vervolgens met de Underground terug naar Tate voor een gesofisticeerd diner op de 8ste verdieping. Het restaurant is geen toeristenval zoals er zoveel zijn tussen Covent Garden en Charing Cross, het uitzicht is adembenemend en gegeven de locatie en de kwaliteit van het eten, viel de schade best mee.

Terug richting St. Pancras met de Circle Line, even verpozen in de luxueuze wachtruimte van St. Pancras, door de tunnel sporen, auto oppikken in Brussel Midi en tegen middernacht waren we weer thuis. Alles bij elkaar waren we precies 19 uren van huis waarvan het reizen zelf 7 uren opsoupeerde. Ongetwijfeld voor herhaling vatbaar maar eerst nog naar Monet in het Grand Palais (Paris).