zomer 2013

Tegenwoordig is het een uitstekend idee om met alle mogelijke middelen je privacy te beschermen tijdens het ‘surfen’ doorheen de krochten van het internet maar hoogst zelden glipt er toch publiciteit door en zo kwam het dat ik – aangetrokken door een zelden gezien gebrek aan dt-fouten – inging op een advertentie van de familie Kirst-Kerkhoed uit Friesland teneinde hun appartement te huren op het immer zonnige Tenerife. De omschrijving had het over ‘geen druktemakers’ en ‘rust’ en ‘gelegen vlakbij de Costa del Silencio’. Wat heeft een mens meer nodig om de nu al beruchte ‘zomer’ van 2013 te verslaan?

Vijf jaar geleden zworen we van-ze-leven-lang niet meer te vliegen met Ryanair nadat een bijzonder grof gebekte baliebediende (tevergeefs) probeerde ons te verhinderen op het vliegtuig te stappen wegens 100 gr. teveel bagage. Helaas, AirBerlin en Germanwings bleken drie keer zo duur en na verschillende sprongen door eindeloze Ryanairhoepels, rolden er twee retours Charleroi-Tenerife uit de printer voor net iets meer dan 200 €.

Toch betrouwde ik de zaak niet helemaal en ja hoor, Ryanairs tactiek om de prijs van een ticket meer dan te verdubbelen bestaat erin om met behulp van een kartonnen doos te testen of je zorgvuldig gepakte ‘cabin bag’ net niet een ietsie pietsie te groot is. Het gaf tegelijk een gênant en onbehaaglijk gevoel om de keurig geklede en leuk uitziende dames van Ryanair – duidelijk tegen hun goesting – de wachtende rij vlieggasten te zien lastigvallen met hun half versleten kartonnen attributen. Maar goed, zonder absurde toeslag landden we heelhuids middenin het toeristisch centrum van het Canarische eiland.

Het appartement van de Noord-Nederlandse familie lag net onder de route van in grote getale landende jets, een buur had dag en nacht een alarmsysteem in werking dat luide spraak nabootste en het ontbreken van airco zorgde voor broeierige, slapeloze nachten. Na hoog opgelopen spanningen namen we de vlucht naar een nabijgelegen hotel waar voorbijrijdende auto’s ons even efficiënt uit onze slaap hielden.

Dat de hele zaak niet op een complete fiasco uitdraaide was te danken aan de buitenaardse schoonheid van het Parque Nacional del Teide. Op de wandelpaden (en enkel daar!) was er geen enkele toerist te zien en de bijna absolute stilte deed ons de druktemakers en de Costa del ‘Silencio’ vlug vergeten. Zomer 2013? [holle lach …]

Los Abrigos, Tenerife

Los Abrigos: vissersdorp vlakbij Reina Sofia Airport, Tenerife

el Teide, Tenerife

Tenerife: deel van een buitenaardse wandeling aan de el Teide vulkaan.

nieuwjaar 2013

 

het nieuwjaarskaartje van 2013

het nieuwjaarskaartje van 2013

Nieuwjaar 2013. Na een uitgebreide zoektocht vonden we voor Hilde een deftige, akoestische piano; de koffiekwaliteit bereikte eenzame hoogtes na de verzekerde aanvoer van Ethiopische koffie via Simon-Lévelt en de aanschaf van een semi-professionele maler; er kwam een nieuwe hobby bij (vulpennen). En eindelijk hebben we een echte advocaat in de familie. Dat belooft.

New Year 2013. After an extensive search we bought a decent, acoustic piano for Hilde. Coffee quality soared, thanks to a guaranteed supply of Ethiopian coffee from Simon Lévelt and the purchase of a semi-professional  grinder. I found a new hobby (fountain pens). And finally, we have a real lawyer in the family. Promising.

IKEA revisited: now meet the Globe Mk II

Toen vrienden van ons in de jaren 80 van vorige eeuw gingen samenwonen hadden ze van die meubeltjes waar we pal van achterover vielen: buismeubelen als ‘remakes’ van Bauhaus-ontwerpen, tapijtjes met een hip ontwerp en alledaagse gebruiksvoorwerpen die vagelijk leken op beroemde design. Dat de hele zaak dan nog weinig geld kostte door een uitgekiend systeem van zelfbediening en slimme verpakking, deed ons gelijk overstag gaan. Van doe-het-zelf knutselaars tot chique huishoudens, zowat iedereen heeft wel iets van IKEA in huis.

Zelf heb ik een haat-liefdeverhouding met de geel-blauwe meubelgigant. De legale namaak van iconische design waar IKEA-ontwerpers zich te pas en te onpas aan bezondigen, is overduidelijk en gemakkelijk aan te wijzen. Bovendien werkt de wereldwijde verspreiding van hun winkels uiterst verschralend: op de duur verschilt de inrichting van een appartement in Moskou niet wezenlijk van een in Rio de Janeiro. Ook wekt hun dwingende manier van consumeren steevast ergernis op. Verkapte namaak, eenheidsworst, kinderarbeid, nazisympathieën en belastingontduiking, zo klinkt het tegenwoordig.

Weetjes:

  • Het topmanagement – 5 leden met o.a. oprichter Ingvar Kamprad – runt een non-profitorganisatie die praktisch alle IKEA-winkels controleert. Non-profit jawel, u hoort het goed.
  • IKEA – weliswaar Zweeds van oorsprong – is nu een Nederlands bedrijf en dat komt goed uit voor de belastingen.

Tips van een ervaren consument:

  • Bespaar tijd en ambetantigheid door op voorhand een boodschappenlijstje te maken. Hou u aan het lijstje. Alhoewel, dat is makkelijker gezegd dan gedaan.
  • Pik – eenmaal ter plekke – een grondplannetje op en probeer te schatten in welke afdeling je producten vermoedelijk liggen.
  • De verkorte routes op het plannetje zijn in de winkel zelf nauwelijks of niet aangeduid. Enig ruimtelijk inzicht kan enerverend rondlopen in cirkels vermijden.
  • Gebruik de terminals en zoek op artikelnummer (zie ook boodschappenlijstje).
  • Kies je spullen zo dat alles draagbaar blijft zonder de overdreven dure IKEA draagtasjes.
  • Ga voor het duurste ontwerp, de spotgoedkope producten zijn meestal van bedenkelijke kwaliteit.

And now for something completely different. Starend naar de ondertussen niet meer geproduceerde GLOBAL bureaulamp daagde de idee de lamp zodanig te verbouwen dat de handige, in alle richtingen verstelbare arm bruikbaar bleef en het verbruik, middels een LED, vermindert tot een bijna verwaarloosbare 4,5 W. De beschrijving van de ombouw is in het Engels omdat ik die oorspronkelijk wou zien verschijnen op de IKEA-hackers site. Kennelijk vond de moderator het maar een gevaarlijke bedoening en is het er nooit van gekomen. Het lampje werkt na de ombouw op een volkomen ongevaarlijke spanning van 12 V.

 

It’s a real pity IKEA has discontinued its iconic Global desk lamp. They must have sold millions of these but, with LED lighting on the rise, this was bound to happen.

So, one day, staring at the Global while waiting for inspiration, there it was: a Global Mk II with an energy conserving LED spot and with the same adjustable arms.

It looks difficult but – trust me – it’s quite simple (and safe). No claims accepted, of course:

1. Disconnect the lamp from the mains and remove the PL-bulb. Say that again: remove from mains before doing anything else.

2. Dismantle the lampshade from the arm (3 screws) and pull out the wires from the switch and socket. Remove the wire from the arm.

3. Take apart the plastic connecting rod. File away 16 x 3 mm of plastic in the middle of the underside of the rod and drill two holes, 6 mm apart, with a 2 mm drill in the middle of the filed away space.

4. Widen the hole at the end of the rod to 5 mm to accommodate a small power switch.

5. Remove the low power connector of a 12 V electronic power supply and feed the wire through the holes in the arm.

6. Mount the switch and push the two pins of an MR16 LED spot through the two 2 mm holes. Fix with some putty or glue.

7. Solder the power supply wires to pins and switch.

Rain, rain, rain – I don’t mind. Een regenton om het weer te counteren.

De onophoudelijke regen van de laatste maanden en mijn adagio ‘probeer uit miserie toch iets positiefs naar buiten te draaien’, leverde het idee op om een regenton aan te schaffen. Dat gratis hemelwater is mooi meegenomen gezien de alsmaar stijgende waterprijs alhoewel de besparingen niet fenomenaal zijn. Een WC doortrekken bijvoorbeeld, kost 4 eurocent maar het gedacht daar zuiver drinkwater voor te gebruiken, begon me alsmaar meer en meer tegen te steken.

Een kleine rondgang langs regentonleveranciers leverde een bedroevende hoeveelheid aan – meestal donkergroene – gevaartes op, zonder enige vorm of doordachte constructie. Totdat een pientere Hollander de ELHO Pure Rain ten tonele brengt. Een beetje gezoek op het net en de vriendelijke verkopers van de bloempot webshop zetten er eentje klaar.

Praktische informatie: de regenton past op de achterbank van een middelgrote auto. Het is nodig een zogenaamde vulautomaat aan te schaffen: een slim ontwerp [GRAF] is hier te vinden (zie ook de handleiding op een van de afbeeldingen). Van de aansluiting bovenaan de ton, is de flens binnenin verwijderd. Vervolgens houden twee rubber dichtingen voor een WC-spoelbak (23x63x3)  – één aan elke kant van de wand – de verbinding stevig dicht.  Het debiet is niet bijzonder groot, er zit immers geen druk op het kraantje. Het vat is in een mum van tijd vol en loopt niet over. Het ziet er mooi uit.

Rain, rain, rain – I don’t mind. [The Beatles]

Ondertussen in Düsseldorf, Brussel of NY…

Laatst moesten mijn significante andere en ik in Düsseldorf zijn om een eBay-transactie af te ronden en een bezoekje aan de beroemde Königsallee – plaatselijk bekend als ‘de Kö’- mocht niet ontbreken. Aan de onpare zijde zijn grote banken gevestigd en aan de andere kant rolt het geld van diezelfde banken. Het deed me daar bijwijlen denken aan 5th Avenue in NY, zo sjiek en ‘posh’.

Totdat mijn oog op een rij aanschuivende mensen viel aan de overkant (die van de banken). Een heel curieuze zaak want er viel geen logo te bespeuren aan de gevel en toch stond er een hele meute te dringen. Het volkje aan Abercrombie & Fitch ziet er ongeveer zo uit: wachtende mannen troepen een beetje onwennig bij elkaar totdat hun eega’s annex dochter gillend naar buiten komen met een gevulde – meestal piepkleine – papieren zak en een min of meer lege portemonnee. Maar kijk zelf door op onderstaande te klikken :

Kunst met rommel? Opruimen!

Als facebook voor iets goed is, is het zeker de ongeneerde inkijk in andermans interesses die een mens dikwijls op een tot nog toe onbekend spoor zet. Soms zijn dat onontdekte sites of fascinerende foto’s maar dikwijls is het een idee dat om meer onderzoek vraagt.

Zo zette een foto van een kennis van heel, heel vroeger me aan het denken. Het gaat om rommeltjes die her en der in het landschap verspreid liggen, meestal achteloos weggeworpen leeggoed dat – wanneer iemand het bijeenbrengt en tentoonstelt – een heel andere betekenis krijgt. Op mij heeft het een effect van: ziehier allerhande troep en gooi er nu niks meer bij. Een oproep om het landschap schoon te houden? Een aanloop naar ‘grote kunst’? Kunst met rommel als Spielerei? In ieder geval een foto met wat commentaar waard.

En nu ik eraan denk, waarom zouden huisvuilophaaldiensten er geen werk van maken om dergelijke pretentieloze werkjes te sponsoren? Moet kunnen.

trash art at PHL Hasselt

trash art at PHL Hasselt

nieuwjaar 2012

nieuwjaarskaart 2012

De achtergrond is een silex tegel van ons gloednieuw terras, het boek was een leuke job om te vertalen, Hilde is weer serieus piano aan het spelen en een stukje zeefdruk van Arman maakt het kaartje compleet. De laatste jaren neemt het sturen van echte kaartjes af maar we blijven volhouden. Iedereen die een papieren kaart stuurt, krijgt gegarandeerd een mooie afdruk van dit nieuwjaarskaartje in de bus. ‘t Beste!

Pakjestijd!

Het is een goed idee af en toe eens gaan te kijken wat internetbedrijven zoal bijhouden over hun klanten en zo bleek dat mijn eerste bestelling voor een boek al begin 1997 was. Amazon was in die tijd een experimenteel bedrijf dat zou uitgroeien tot de wereldomvattende internetwinkel van nu.

Het laatste dat ik verleden maand aanschafte, was een nieuw weerstation dat helaas bij aankomst een serieuze bug vertoonde. Enige paniek omdat dit de eerste keer was dat ik gebruik moest maken van hun ‘terugstuurdienst’. Moeilijke procedures, gedoe met de post, gekibbel via e-mail? Niets van dat alles. Amazon heeft klantentevredenheid tot kunst verheven. Het is doodsimpel: aanklikken dat je iets wilt terugsturen, adreslabel afdrukken (al vooraf betaald door Amazon) en het pak naar de post doen binnen een maand na ontvangst van het foute artikel. De clou is dat Amazon niet wacht met het verzenden van een nieuw artikel. Dat doen ze onmiddellijk met de boodschap dat als het kapotte (ongewenste, niet leuke, niet passende …) artikel niet binnen de afgesproken tijd terug is, ze het simpelweg aanrekenen. Je geld terugkrijgen kan evengoed.

Een ander bedrijf waar ik ondertussen zowat al mijn kleren koop, is Sierratradingpost. Het is de grootste, permanente solden ter wereld en de kortingen zijn niet mis. Door de goedkope dollar, lijken de prijzen heel laag maar vadertje Staat roomt er hier de BTW en invoerrechten vanaf. Bovendien is hun vervoermethode wel snel maar niet goedkoop. Wanneer je in het weekend je inkopen doet, staat UPS de vrijdag van dezelfde week voor de deur. Het is ook UPS die je de factuur voor invoerrechten en BTW presenteert. Een gemakkelijke manier van rekenen is het totaalbedrag in US dollars gewoon als € te beschouwen. Ondanks de hoge extra kosten, kun je toch prima koopjes doen. Hun teruggavepolitiek is zo niet nog gemakkelijker dan Amazon: een afgedrukt ‘terugstuurlabel’ zit al in de doos maar ze rekenen wel iets bij voor het vervoer terug.

Toch probeer ik nog bij de plaatselijke handel te kopen maar vriendelijkheid – of op zijn minst enige interesse – voor een klant is soms ver te zoeken. Zo gooide een verkoopster mij verleden week zowat de deur uit nadat ik informeerde naar de mogelijkheid een (vrij dure) thermosfles te bestellen. Dat het om een winkel in huishoudwaren tegenover de Hasseltse kathedraal gaat, wil ik er niet met zoveel woorden bij zeggen. Pakjestijd: stress en onheuse toestanden voor kopers én verkopers. Ik blijf binnen achter mijn Mac.

bevroren Davis Vue weerstation

bevroren Davis Vue weerstation

Naar een nieuwe telefoonetiquette?

Mijn significante andere heeft een gsm van het werk en dat maakt dat ik nogal eens het welbekende trucje gebruik om haar telefoon één keer te laten rinkelen. Zo krijgt ze een sein teneinde terug te bellen. Dat lukt wonderwel en heeft bovendien het voordeel dat ze kan bellen wanneer ze er de tijd voor heeft.

Tot laatst mijn eigen telefoon een enkele piep liet horen. Ik sloeg er geen acht op. Hoogstwaarschijnlijk verkeerd verbonden of een ‘glitch’ in het systeem totdat – jawel – er weer een belletje klonk. Nu ben ik nieuwsgierig van aard en zocht het nummer even op. De geheimzinnige signalen kwamen van een bedrijfje hier ergens in de buurt. Op dat eigenste moment gaf mijn gsm een derde keer een tuut.

Het begon me stilaan te dagen: een wildvreemde probeerde me ertoe aan te zetten hem of haar te bellen zodat de kosten voor mijn rekening zouden zijn. Wat bleek: ik had een paar tweedehandsspulletjes op een veilingsite staan en ze liet me zelf bellen met de smoes me niet onverwacht hoeven te storen. Ik kon er niet mee lachen en waar ik normaal een flinke korting geef wanneer iemand zelf komt afhalen, betaalde ze de volle pot.

Een week later overkwam me precies hetzelfde maar dit keer gaf ik geen krimp. De potentiële koper moest zelf maar bellen wat ie na een paar pogingen inderdaad deed. Ook hier betaalde het bijzonder onsympathiek heerschap meer dan gewoonlijk en een vriendelijk woord mijnentwege kon er echt niet vanaf. De would-be beller weze gewaarschuwd: misplaatste zuinigheid kan een mens zuur opbreken.

Zou er echt een nieuwe telefoonetiquette in aantocht zijn waar dit soort grapjes mag? Graag commentaar!

Bang & Olufsen from Denmark 1986

Bang & Olufsen from Denmark 1986