Verleden donderdag in Essen (Zollverein) en Keulen (Ludwig) en drie dagen later al naar Londen waar in het Tate Modern een Gauguin-tentoonstelling opende, het kan niet op.
Met de Eurostar is het een fluitje van een cent om op nauwelijks 2 uren van Brussel naar hartje Londen te sporen. Eenmaal aangekomen in St. Pancras brengt de Circle Line je in geen tijd naar de Millenium brug recht tegenover het Tate.
De tickets lagen al klaar, erg handig om de aanschuivers voorbij te steken maar ook nodig want losse tickets zijn er wel maar ze zijn zodanig gerantsoeneerd dat je er pas op eind van de dag mee binnen geraakt. Het aantal bezoekers is namelijk beperkt per tijdsvenster om iedereen toe te laten al dat moois in de meest comfortabele omstandigheden te aanschouwen. Ik verschoot toch even omdat het de eerste keer was dat mijn leeftijd recht gaf op korting:
60+ ticket hèhè ...
Eenmaal binnen daagde het ons dat de Multimedia Guides waar iedereen mee rondliep eigenlijk vermomde iPods waren en waarempel, ik kon de hele gids in een mum van tijd naar mijn eigen iPod downloaden.
De tentoonstelling zit geweldig knap in elkaar middels een onderverdeling in een tiental thema’s gaande van ‘Identity and Self-Mythology’ over ‘Drawings’, ‘Landscape’, ‘Martinique’, ‘Sacred’, ‘The Eternal Feminine’ tot ‘Titles and Teller of Tales’. Iets voor en iets na het midden van de tentoonstelling zijn twee aparte zalen ingericht met documentatie over de tijdsgeest van eind 19de eeuw plus een schat aan authentieke handgeschreven brieven, boeken, artikelen enz. Heerlijk om rustig te bekijken en te lezen. Het is duidelijk dat hier immens veel opzoekwerk en studie in gekropen is.
De schilderijen zelf hebben een eigenaardige uitwerking op het gemoed van de toeschouwer. Deels geven ze een bevreemdend gevoel maar sommige zijn zo pakkend dat je er moeilijk van weg geraakt of er even terug naar toe wandelt om nog eens te bekijken. Dat was ook goed af te lezen van de gelaatsuitdrukkingen van de bezoekers. Maar probeer zelf een indruk te krijgen:
Reclining Tahitian Women
Where are you going?
Alles bij elkaar waren er al gauw drie uren voorbij eer we uiterst tevreden en sterk onder de indruk weer naar buiten kwamen. De tentoonstellingscatalogus en een paar grappige parafernalia verwisselden van eigenaar.
Even een luchtje scheppen, hapje eten en we waren weer op weg, ditmaal te voet en gps-gewijs, richting Covent Garden om de nieuwe Apple Store te checken. De Apple TV versie 2 en iPhone G4 waren – althans voor mij – de ‘highlights’.
Minder druk was het bij Foyles, de boekhandel aan Charing Cross waar we altijd eens binnenwippen. Ze zijn er ondertussen een heel stuk op verbeterd: waar de zoekende boekenliefhebber vroeger tussen stoffige rekken en nauwe gangetjes moest manoeuvreren, is er nu meer ruimte, een heuse infobalie en een kassa op elke verdieping. Verder hoef je geen ‘voucher’ meer te vragen om überhaupt een boek te kunnen kopen. Grappig detail: het boek van Franzen waar in vorige blogs al sprake van was, lag nog warm van de drukpers in een verbeterde eerste druk opnieuw op het schap.
Vervolgens met de Underground terug naar Tate voor een gesofisticeerd diner op de 8ste verdieping. Het restaurant is geen toeristenval zoals er zoveel zijn tussen Covent Garden en Charing Cross, het uitzicht is adembenemend en gegeven de locatie en de kwaliteit van het eten, viel de schade best mee.
Terug richting St. Pancras met de Circle Line, even verpozen in de luxueuze wachtruimte van St. Pancras, door de tunnel sporen, auto oppikken in Brussel Midi en tegen middernacht waren we weer thuis. Alles bij elkaar waren we precies 19 uren van huis waarvan het reizen zelf 7 uren opsoupeerde. Ongetwijfeld voor herhaling vatbaar maar eerst nog naar Monet in het Grand Palais (Paris).
