Alweer veel te vroeg op de luchthaven maar er is hier een draadloos netwerk in de lucht om op in te pluggen en zo lang de batterij het houdt even aan de log te werken. Vanmorgen weer snel uit de veren en na wat strategisch stouwwerk alles in de valiezen gepropt. Hopelijk lukt het hier seffens met de veiligheidscontrole, dit keer geen Nederlanders maar Amerikanen.

Vanmorgen vroeg lekker Frans ontbeten en vervolgens naar Chinatown waar Chinezen de hordes toeristen aanklampen met ‘Lolex, Lolex please?’. Dezelfde Rolexen gingen in Beijing voor nog geen 20 oude franken per stuk maar ze vielen uit elkaar als je ze vastpakte. Niet kopen dus.

Even later flitsen verschillende politieauto’s en moto’s met gierende sirenes voorbij. Ze kondigen honderden ‘bikers’ aan die kennelijk op toer zijn door de benedenstad. Indrukwekkend die luid knallende Harleys, BMW’s en geassorteerde Japanse motormerken met kleurrijke easyriderachtige figuren erop.

Via Mulberry Street naar Little Italy waar de voorbereidingen aan de gang zijn voor het feest ter ere van San Gennaro, de patroonheilige van Napels. Overal klinkt Italiaans, er is zelfs een ‘Mob Museum’ en cd’s met ‘Mob Music’, Frank Sinatra op kop natuurlijk.

Bleecker Street doorkruist Greenwich Village waar vroeger de artiesten bijeenhuisden. De sfeer is er nog altijd bohémienachtig. Eenmaal aan 8th Avenue gaat het weer uptown om de bagage op te pikken in de Lodge. De laatste dollars gaan op aan een mooi zeefdrukje: een ‘tribute’ aan Bird beter gekend als John Coltrane. Het is een herinnering aan het weekje New York dat eindigt op de E naar JFK.

Toch is het nog eenmaal schrikken wanneer er plots een peleton zwaar bewapende soldaten de AirTrain induikt en de vervaarlijk uitziende kleerkasten zoekend rondgluren naar terroristen. Niet hardop lachen maar het ziet er redelijk potsierlijk uit.

De vlucht terug gaat met een moderner vliegtuig, het eten is beter en ondanks een staking van het Rotterdams openbaar vervoer met files tot gevolg, geraak ik nog tijdig op het werk.

klik voor foto’s

In plaats van eieren ‘sunny side up’ probeer ik vandaag een kleine hamburger. Die is eerder aan de grote kant maar van prima kwaliteit. We kunnen er weer tegen voor de dag.

Vandaag gaat Eef op haar eentje NY verkennen en wel richting Guggenheim, het cirkelvormig oplopend museum aan het einde van de Museum Mile in Upper East.

Zelf neem ik de ‘subway’ naar Coney Island, zo een 30 km zuidoost in Brooklyn. Onderweg – en eenmaal boven de grond – begint het te gieten maar na een tijdje houdt dat op en komt het 80 jaar oude Coney Island pretpark in zicht. Het ziet er gebruikt uit maar niet vervallen: het Grand Wheel, Astroland en de Cyclone met daarachter een brede plankenvloer richting strand bieden een uniek decor voor nostalgische foto’s.

Dat de attracties gesloten zijn – deels wegens het slechte weer – verhoogt de weemoedige sfeer nog meer. Ik hou er een paar excellente foto’s aan over. Eén detail nog: overal hoor ik Russisch en zelfs de aankondigingen van de MTA (subway) zijn in het Russisch. Goed om de Russische leesvaardigheid wat te oefenen.

Met de F-train terug naar net een stukje onder Central Park om vandaar een lange wandeling te maken richting Metropolitan Museum of Art waar we afgesproken hebben. Upper East is de poepsjieke buurt van NY en dat is te merken: overal netjes uitgedoste portiers die het plebs in de gaten houden. Ze zouden maar eens binnen willen geraken. Aan de Carlyle building hangt een aankondiging van Woody Allen’s optreden volgende maandag; spijtig genoeg zijn we geen enkele maandag hier.

Het Metropolitan Museum of Art heb ik vroeger al eens bezocht maar het immense gebouw blijft indruk maken met zijn hoge, brede trappen naar de ingang. Honderden bezoekers lopen af en aan. Ik profiteer er een beetje van om te rusten; het dagenlange stappen begint door te wegen. Eef ariveert en is redelijk moe, ze is vanaf de 20ste naar de 79ste gestapt vervolgens terug naar 5th en weer omhoog naar het Metropolitan.

We lopen een eindje richting Hudson om met bus M15 recht naar beneden te rijden richting Katz’s Deli, wereldberoemd om haar pastrami. Eén portie van de pastrami met straffe, gigantische pickles en even grote ‘French fries’ is alweer ruim voldoende. Kethée (Cathy) is een vergane glorie maar bedient ons met allerlei grappige opmerkingen, maakt een foto van ons tweeën en roept collega’s erbij om m’n digitale camera te becommentariëren. Het is allemaal hogelijk onderhoudend en met veel plezier tellen we er een genereuze tip bij. Een tip voor tips: verdubbel de ‘sales tax’ (8,375 %) en tel die bij het nettobedrag.

Hoog tijd om terug naar Chelsea te trekken om plannen voor vanavond te maken. Er is nog plaats voor de opera in de Met (de poging eerder op de week voor gratis tickets mislukte wegens te grote toeloop). G.F Handel’s ‘Semel’ ken ik niet maar de geluidsfragmenten op het net zijn veelbelovend, alleen denken we zo moe te zijn dat we in slaap kunnen vallen en dat zou zonde zijn van de ongeveer 200 $ ticketprijs. We besluiten naar Carnegie Hall te gaan waar in een kleinere zaal een vioolconcerto te horen is.

Het verhaal is de moeite en illustreert mooi wat er kan gebeuren als commercie toeslaat in de kunst. De Weill Hall, een aangenaam classicistisch ingericht zaaltje voor ongeveer 250 luisteraars, is te huur voor iedereen die het kan betalen, inclusief een aankondiging op de affiche van Carnegie Hall.

Het nettoresultaat vanavond is het optreden van een jong Koreaan (zijn naam weze onvermeld!) die, begeleid door zijn moeder, opus 27 van Max Bruch ten beste zal geven. Het stuk is me bekend en het is aartsmoeilijk. Het gaat niet goed: de zenuwachtige, verlegen jongen zit er vanaf het begin langs, slaat stukken over of stopt er helemaal mee terwijl zijn moeder de zaak wanhopig probeert te redden op de piano. We proberen niet in de lach te schieten en klappen en roepen enthousiast mee met de 200 Koreanen en 2 Nederlanders die voor de gelegenheid zijn opgedaagd. De toekomstige virtuoos druipt bedremmeld af maar mama is duidelijk in haar nopjes.

We kunnen het niet laten de Apple Store iets verderop eens in het donker te bezoeken: het is rond middernacht en nog altijd volle bak. We zien een klant een dikke PowerMac annex 30 inch Cinema display naar buiten slepen en in een taxi proppen. Zelf moet ik op de tanden – of wat daar van overschiet – bijten om geen nieuwe iPod aan te schaffen. Het prijsverschil is bijna 30 % en de nieuwe generatie iPods hebben heldere en scherpe displays waar je gemakkelijk een film op kan bekijken.

Gauw terug de subway in en na een nachtelijk bezoek aan een grootwarenhuis ons bed in. Morgen is het de laatste dag en we weten nu al dat het even wennen zal zijn in Hasselt, de hoofdstad van Limburg, Belgie.

klik voor foto’s

La Bergamotte een beetje verder op 9th claimt een Frans ontbijt te serveren en inderdaad krijgen we lekkere croissants en deftige koffie voorgeschoteld. Hier en daar is er zelfs iets in het Frans aangekondigd. Op het jachtige Amerikaans gedoe na, lijken we wel in Parijs te zitten.

Vandaag hebben we een ambitieus plan: via Chelsea Market naar het Chelsea Hotel, dan naar de Flatiron Building en Bryant Park en zo naar Macy’s en Grand Central, dan het United Nations gebouw en vandaar naar het American Museum for Natural History uptown.

Chelsea Market zijn zo authentiek mogelijk omgebouwde markthallen. Viswinkels, bakkerijen, bloemen kunstnijverheid en café’s wisselen elkaar af in een heel intact gebleven decor van buizen, leidingen, originele oude hijsapparaten en verlichtingarmaturen. De bezoeker krijgt de indruk door een wirwar van brede en helverlichte gangen te lopen met aan weerszijden winkels met de originele inhoud van de toenmalige markt. We nemen op goed geluk af een lift maar bij het uitstappen onderschept een FBI-agent ons met de mededeling dat de verdieping voorbehouden is voor een ‘private enterprise from the police’. Allemaal heel geheimzinnig en we maken dat we weg zijn.

De lobby van het Chelsea Hotel heeft zoveel beroemdheden gezien dat er haast een sacrale sfeer heerst. Hier logeerden onder andere Bob Dylan, Frank Zappa en Lou Reed jaren na schrijvers als Jack Kerouac, Mark Twain en Tennessee Williams. Het is er rustig en we gaan er even bij zitten om vibraties van weleer op te vangen. Dat bleek niet echt nodig want zelfs nu heeft het Chelsea Hotel nog aantrekkingskracht op oudere popmuzikanten: plots loopt Pete Townshend vanaf de receptie naar buiten. Hij checkt ons met een lichtelijk waanzinnige blik en haast zich gelijk weer naar binnen. Achteraf zoek ik het even op via het net en the Who zitten inderdaad in NYC op hun Amerikaanse toernee.

De Flatiron Building heet zo omdat hij op een op zijn kant gedraaid strijkijzer lijkt. Het is de eerste ‘skyscraper’ in NY. Eén hoek is zo scherp dat je je afvraagt hoe daarin te wonen. Het is een ‘landmark’ en vele toeristen staan te gapen naar het bijzondere gebouw. Zie de foto’s voor een meer visuele indruk.

Bryant Park is een oase van rust tussen de wolkenkrabbers en het jachtige verkeer. Een heerlijk zonnetje heeft kantoorbedienden en wandelaars naar buiten gelokt om een hapje te eten of te relaxen in het heraangelegde park. Vlak er tegenaan ligt de reusachtige Public Library (88 mijlen boeken!). Als vroeger bibliotheekwerker kan ik het niet laten een blik te werpen in de grote leeszalen en de sfeer op te snuiven tussen de rekken en oude houten balies met zuiltjes en klassieke frontons. De bibliotheek zelf is een gestroomlijnde en hypermodern genetwerkte operatie met talloze afdelingen. Prachtig.

Macy’s is niet veraf en we maken ons op voor weer een rondje shoppen. De benedenverdieping is een helverlicht art décoachtig tafereel van eindeloze toonbanken met horloges (bijna een Philippe Starck gekocht), designer parfums, juwelen en handtassen. De 9 verdiepingen daarboven zijn volgestouwd met alles wat er op de wereld te koop is: kleren, meubelen, keukengerief, schoonheidsmiddelen enzovoort enzovoort. We schieten luidop in de lach wanneer we een complete afdeling tegenkomen met kerstmisspullen. Eind september is toch wat vroeg om een kerstboom aan te schaffen!

In Grand Central heerst een drukte van jewelste. Langs alle vier de hoeken komen en gaan duizenden treinreizigers door ondergrondse pijpen naar alle mogelijke bestemmingen in de US. Een beetje vervelend was een jonge Chinese mevrouw die het nodig vond me van de trappen te jagen alwaar ik foto’s aan het maken was. Ik haalde m’n favoriete Chinese truk boven: op de grond stampen met de voet en tegelijkertijd een vieze grimas trekken. Normaal werkt dat altijd, althans bij een Chinees maar deze was kennelijk zo Amerikaans dat ze er stoïcijns onder bleef glimlachen. Ik zocht m’n heil in de vlucht na een krakende (Nederlandse) vloek.

Een paar blokken verder ligt het glazen gebouw van de UN. Kennlijk waren de zittingen aan de gang want van ver al waren alle straten afgesloten voor het verkeer en tot op de daken staat bewakingspersoneel met mitrailleurs en ander geschut. Toch kunnen we tot bij het gebouw lopen om een paar foto’s te maken van Eef haar toekomstige werkgever (op hoop van zegen tenminste).

Bus 104 brengt ons vlakbij het American Museum for Natural History maar ondertussen is het al na vieren en we weten niet goed wat doen. Het is 15 $ entree per persoon maar na een intelligente vraag van Eef maakt het personeel duidelijk dat een uur plus een kwartier voor sluitingstijd de inkom gratis is. We wachten een paar minuten en spoeden ons op weg naar de highlights van het museum: de reusachtige dinosauruscollectie, de 3D-displays van opgezette Afrikaanse dieren (een complete olifantenkudde!) en het Earth and Space Center waar we eindelijk het ontstaan van het heelal begrijpen (of toch zo ongeveer).

Bus 11 brengt ons recht naar de 23ste en 8ste om wat uit te rusten in the Lodge. Later op de avond: Times Square op een vrijdagavond is een visuele kakafonie van flitsende displays maar absoluut een bezoek waard.

klik voor foto’s

Goed vroeg uit de veren (effect van het tijdsverschil?) en direct plannen maken voor een soort megashopping alhoewel de dollars hier de deur uitvliegen gelijk WC-papier bij het vliegend. Anyway, op 9th vinden we een ontbijttent waar de porties weer te groot zijn. We hebben het nu stilaan door en vragen de kleinste of een halve portie en dan is het nog meer dan genoeg.

De A of C metro brengt ons eerst naar Brooklyn om van daar uit over Brooklyn Bridge naar Manhattan te wandelen. Het is de goedkoopste attractie in NY maar de voetgangersbrug hoog boven de auto’s geeft een fantastisch zicht op Manhattan waar de wolkenkrabbers alsmaar groter en groter opdoemen naargelang we korterbij komen.

Het gat waar het WTC stond is gemakkelijk te zien en na een commercieel ommetje langs J&R’s computerwinkel (korting bij cash betalen!) komt ‘ground zero’ in zicht. Het is een intrieste bedoening: één groot gat waar het puin nog niet helemaal geruimd is en rondom overal bedrukte gezichten. Toevallig is het brandweerdepot open: er staat daar een klein altaarachtig bricoleersel waar de mannen van de brandweer kaarsen branden om hun collega’s te gedenken. No fun, no fun at all.

‘Shop till you drop’ is het motto voor de rest van de dag. Voor nog geen 10 $ schaft Eef zich drie T-shirts aan met het klassieke ‘I love NY’ logo. Het eerste stuk van Broadway is bezaaid met honderden winkels: kleren, schoenen, Indiaanse parafernelia, boeken en tijdschriften, CD’s, fotomateriaal …. het kan niet op. Ik duik onder in een café annex winkel met 7000 verschillende tijdschriften en de strafste koffie die ze hebben terwijl Eef de omliggende klerenwinkels nader onderzoekt.

De gekste dingen verkopen ze hier: avatarachtige horrortoestanden zoals een bebloede, razende hond in polyester of maffe kleren in een winkel die ‘The Yellow Rat Bastard’ heet. Eef blijft een tijd bezig in de Pumastore terwijl ik de iPod inplug. De verkoopster vraagt Eef wat ik aan het beluisteren ben want ik ben ‘completely zoned in’ volgens haar. Blijkbaar zit je met Mozart’s 41ste symfonie ‘in the zone’.

Van iPods gesproken: zowat heel NY loopt met een iPod rond, zelfs oude grijze dames en heren. Apple heeft hier fortuin gemaakt. En zijn ze niet naar hun iPod aan het luisteren dan zijn de New Yorkers aan het bellen. Soms ook tegelijkertijd: een oor aan de iPod en het andere aan de gsm.

We tsjokken verder richting Union Square en Midtown. Het stadslandschap verandert plots van rommelig (maar gezellig) naar de propere ‘brownstones’ vanaf de 14de straat. Richting hotel spring ik nog even Adorama binnen, de tweede grootste fotowinkel na B&H. Hier gaat het er meer ontspannen aan toe en ik maak zelfs grapjes met een heel Chassidische jood met lange pijpenkrullen. De stock is hier zeer uitgebreid maar niet te zien: de klant zoekt zijn/haar spulletjes per website en vervolgens haalt iemand de waren op. Een aanrader voor de fotoliefhebber/professioneel.

Rondom zijn er nog prachtige winkels met mooi papier en allerlei drukkerswaren. De geur van drukinkt lokt me binnen om alles eens te bekijken.

Doodmoe van het shoppen en na een korte siësta gaan we op zoek naar ‘baked ziti’ in de omliggende Italiaanse restaurants maar in de Bottino, een aanrader uit de Rough Guide, staat die niet op het menu. We bestellen halve porties en hebben voor ongeveer 40 $ heerlijke tortellini (voor Eef) en geitenkaas met rode en gele bieten plus groenten en brood (voor mij) gegeten. Een halve tiramisu maakt de zaak af.

Een korte wandeling langs Chelsea Piers waar sjieke jachten gemeerd liggen en een Sopranoachtig feestje aan de gang is, brengt ons langs de vele nieuwe kunstgalerijen (onder andere de Gagosian) terug naar de Chelsea Lodge alwaar we prompt in een diepe slaap vallen.

klik voor foto’s

Excellent bed en goed geslapen. De Chelsea Lodge (318 20th Street 8 Av) is een aanrader, niet duur naar New Yorkse normen, vriendelijke mensen, warm water en draadloze internettoegang waardoor deze weblog de lezer bereikt. Meer moet dat niet zijn.

Vanmorgen op het nieuws liet de nieuwsbalk onderaan zien dat er in het Lincoln Center gratis tickets te krijgen zijn voor de ‘dress rehearsal’ van Puccini’s Madame Butterfly in de Metropolitan volgende vrijdag. Daar gaan we even in de rij voor staan seffens maar eerst een hap hier om de hoek in de ‘Big Cup’, een aanrader van de Rough Guide. Meer later op de dag. We’re off!

Later op de dag en live vanuit de Apple Store op 5th Avenue: dit is het heilige der heilige voor de Apple afficionades. Alles maar dan ook alles van Apple is hier te koop, overal lopen ‘geniuses’ rond die uitgebreide uitleg geven op een heel ontspannen manier. De 24 inch iMac staat hier, een beest van een machine. We gaan er nog even invliegen.

In de Apple Store is er niet direct een kassa te vinden: de rondlopende verkopers scannen de barcode van de gekochte producten en hey presto mailen ze je de kassabon en gaan de dollars van je kredietkaart.

5th Avenue is het Mekka van de trendy shopper. Alle grote merken hebben hier reusachtige winkels. De Nike store bijvoorbeeld en Walt Disney vereerden we met een bezoek, het is aartsmoeilijk je portemonnee dicht te houden hier.

Verder langs 5th en dwars langs de 42th Street komt Times Square in zicht. De opkomst van grote LCD-panelen maakt dat elk plekje nu bezet is met wervelende displays. Het lijkt één grote commerciële kermis. Opvallend is de grote toeloop bij het gebouwtje van het Amerikaans leger waar jongeren samen troepen om dienst te nemen. Sad but true …

We wandelen verder downtown waar de wolkenkrabbers plaats maken voor de ‘brownstones’ van Chelsea. Ditmaal niet langs 8th Av maar langs 9th, die is veel meer ontspannen en aangenamer om te wandelen.

Amerikanen zijn een etend volk en dat is duidelijk te merken aan de porties: eentje is genoeg om twee toeristen te voeden. Dat moeten we onthouden na alweer te veel eten voorgeschoteld te krijgen in de buurt van Madison Square Garden alwaar we plaatsen hebben voor ijshockey.

B and H is vlak in de buurt: het is de grootste fotomateriaalwinkel ter wereld. De voorraad is gigantisch en de hele operatie loopt verbluffend gestroomlijnd: via lopende banden boven de hoofden van de klanten gaan de aankopen naar een verzamelpunt waar de klant alles kan oppikken … na betaling natuurlijk. In een mum van tijd zijn we bediend en weer buiten.

Madison Square Garden is niet vierkant maar ovaalvormig. We geraken probleemloos tot aan onze zitjes (turkoois leer!). Plots gaat iedereen rechtstaan en zingt iemand het Amerikaans volkslied. We springen ook maar recht want werkelijk niemand blijft zitten. De match zelf is echt boeiend, het gaat er nogal ruw aan toe; geregeld gaan de spelers onder luid gejoel van de supporters elkaar te lijf en delen de scheidsrechters straftijd uit. Curieus dat er 4 scheidsrechters zijn voor 10 spelers plus 2 keepers. De New York Rangers winnen overtuigend van de New Jersey Devils.

Zelf zijn we stilaan doodop en na een korte wandeling over 9th vallen we onmiddellijk diep in slaap.

klik voor foto’s