De GPS leidde ons min of meer feilloos rond een file in de buurt van Rotterdam waarna het geval (een Mio 710) crashte en de boordgps het overneemt. Niks aan de hand in Schiphol – vertrekken vanuit Amsterdam was 200 EUR goedkoper – en inchecken via het internet vermijdt wachtrijen. So far, so good …
Na een nogal grondige fouillering de Boeing 747 – 400 op waar de eerste onaangename verrassing volgde: onze prima plaatsen, gereserveerd via het net, waren toegekend aan ‘iemand die iets aan haar benen had’. Dat was maar heel ten dele waar maar het nettoresultaat was dat we in een ‘worst case’ scenario terechtkwamen: geen zicht naar buiten voor Eef en ik had een dikke papzak langs me die bovendien stonk als de pest. No good, no good at all …. maar na enig gegrommel kregen we andere plaatsen.
Net op het moment dat het vliegtuig van start ging, crashte de hele zaak wegens geen elektriciteit. Na twee uren wachten, slaagde KLM erin de zaak aan de praat te krijgen om vervolgens weer te stoppen.
Het verhaal is de moeite: Eef had al opgemerkt dat er een eigenaardige stalgeur in het vliegtuig hing en wis en waarempel kondigde de gezagvoerder aan dat er 15 paarden aan boord waren die helaas door de elektriciteitspanne geen licht meer hadden. Een technieker was al onderweg om de zekeringen terug om te zetten.
Na drie volle uren vertraging gingen we de lucht in om vervolgens na de landing, immigratie en douane op nog geen uur tijd aan het hotel te arriveren. Een ding om niet te vergeten: KLM heeft niet alleen het meest onhandige boordpersoneel maar bovendien het slechste eten ter wereld.
De Chelsea Lodge aan de 20ste straat en 8th Avenue was vlug gevonden. Een lange nachtrust zal ons goed doen …