Half ziekjes aangekomen in Varadero. Een besnorde dame van ‘immigraçion’ vraagt naar m’n job en als naar gewoonte antwoord ik: ‘civil servant, something like yourself, madame’. Ze bekijkt me nog eens goed, zet het obligate stempeltje op het ‘inlegvisum’ en wuift me met een quasi strenge blik door. Tot zover alles OK …

De dames van de douane zijn allemaal kortgerokte meisjes zonder snorren en van een bijzondere schoonheid. Ze willen toch eens in m’n nieuwe super NorthFace rugzakje kijken. Een staaldraad met slot om in dubieuze hotels onze bagage te beveiligen, heeft het röntgenapparaat laten afgaan.

Een vriendelijk knikje, euro wisselen – veel voordeliger dan dollars – en we staan op het parkeerterrein van Varadero luchthaven. Erg handig om alleen met handbagage te reizen. Na enig rondzoeken, zitten we op een aircobusje van Cubacan, een van de staatstouroperators die ons voor relatief veel geld (50 CUCs) langs de Via Bianca tot in centrum Habana rijdt. Wel mooi is de opera die uit de luidsprekers klinkt gedurende de hele trip.

De Via Bianca is een hobbelig geval vol paarden met karren maar heeft een prachtige stop net achter Matanzas waar een uitkijkpost over de Yumurivallei is ingericht. Het is een van de absolute toppers in Cuba. Er staat een telescoop en een salsabandje vrolijkt de zaak op. Verder gaat het langs talloze ja-knikkers die olie oppompen vlak langs de kust en langs bijbehorende energiecentrales door een tunnel tot aan de Parque de la Fraternidad in het oude stadsgedeelte van Habana.

Al snel vinden we Jesus y Maria, de logies voor de eerste nachten. Maria hangt een onwaarschijnlijk verhaal op van een gast die met de sleutel is verdwenen en dirigeert ons naar een ‘casa particular’ even verderop. Niks aan de hand dus ware het niet dat de Jesus y Maria minstens vier keer geboekt was door diverse gasten die we later tegenkwamen.

Bij Martha y Ramon is gezelligheid troef alhoewel een tegenoverliggende disco tot elf uur ‘s avonds het slapen onmogelijk maakt. Na twee dagen verhuizen we naar Fefita y Luis, een proper appartementje op de vierde verdieping. Dat heeft een prachtig uitzicht en het is er stil. Luis is bovendien de behulpzaamheid zelf en organiseert alles wat je maar vraagt. Een aanrader op de Aguacate 509: er is geen bel maar aankloppen op de vierde verdieping brengt de bezoeker recht in de woonkamer van de twee sympathieke pensionhouders.

foto’s in de galerie