Gisterenavond vertelden we aan tafel van een tocht die we morgen wilden maken naar de vallei van de Ourika. Een medereizigster, ‘n sympathieke mevrouw uit het Brusselse, was daar enkele jaren geleden geweest en wilde ons graag op weg helpen. Vanmorgen bleek dat ook onze andere tafelgenoten zo een tocht wel zagen zitten. Gauw twee ‘petits taxis’ gecharterd en we waren en route naar het bureau dat tochtjes organiseert van één of meerdere dagen doorheen het zuiden van Marokko.
De vallei van de Ourika opent na een dertigtal kilometer ten zuidoosten van Marrakech. Langs een alsmaar naar omhoog slingerende asfaltweg en een paar stops onder andere bij een berberwoning waar we ongeneerd konden binnenkijken, bereiken we Setti Fatma, een nogal rommelig dorpje langs de Ourika. We charteren een gids want daarzonder is het niet te doen om de klim te wagen langs een zijrivier die zich vol geweld uitstort vanuit het flonkerend besneeuwde Atlasgebergte. In het begin gaat het er redelijk gemakkelijk aan toe maar na een tijdje is de hulp van de gids absoluut nodig om ons de plaatsen te wijzen waarlangs we langs het kolkende water de hoogte in kunnen. Af en toe is het zelfs nodig dat we elkaar omhoog trekken en ondersteunen om niet in de diepte te storten. Ik begin me lichtelijk ongerust te maken. Nergens zijn merktekens te bespeuren, laat staan touwen of andere hulpmiddelen om het evenwicht te bewaren op de soms glibberige rotsen. De gids helpt ons over de moeilijkste stukken terwijl hij als een berggeit omhoog en omlaag schiet langs ons kleine groepje would be bergbeklimmers. De lange klauterpartij eindigt bij een klaterende waterval (de eerste van zeven zoals achteraf zou blijken). Ondertussen hebben we, ondanks de opkomende angst, toch het immense, ruwe landschap kunnen bewonderen: de sleuf, waarin de rivier naar beneden kolkt, is bedekt met reusachtige grijze rotsblokken waar we overheen sukkelen, met langs weerszijden dieprode rotsen waartussen af en toe wilde apen stenen naar beneden gooien.
De gids stelt voor om nog verder te klimmen naar de volgende watervallen maar wegens het reële gevaar om zo een 100 meter naar beneden te vallen bij de minste misstap, zien we daar unaniem vanaf. De tocht naar beneden is zoniet nog meer angstaanjagend maar de gids kent de plaatsen waar we onze voeten kunnen neerzetten en af en toe duwt en trekt hij ons tot we er geraken. Voorwaar een hele belevenis maar we bereiken allemaal heelhuids de vallei.
Lichtelijk uitgeput maar zeer tevreden over de sportieve prestatie, laten we heerlijke tajines aanrukken en rusten even uit om vervolgens de terugtocht naar Marrakech aan te vatten.
Bij de terugkomst is er nog wat tijd over en een petit taxi brengt ons tot in de buurt van het Musée du Marrakech. Dat beslaat ongeveer 2000 vierkante meter waarvan bijna de helft bestaat uit een grootse overdekte patio. Er weerklinkt waarempel klassieke Westerse muziek (de 84ste van Haydn als ik me niet vergis). Tesamen met een reusachtige koperen luster en drie fonteintjes daaronder, straalt het geheel een rust uit die anders onvindbaar zou zijn in het oudste gedeelte van de Medina (de oude stad). Langszij staat veel kunstig beschilderd blauw monochroom en polychroom aardewerk tentoongesteld. De geometrische ornamenten in het glazuur zijn veel simpeler dan wat er in de soeks te zien is maar juist daarom zijn ze in hun eenvoud veel mooier.
Zilverwerk en stof vervolledigen het beeld van de Berberse cultuur. Een beetje apart en heel contrastrijk met de traditionele Berberkunst stelt een Marokkaanse moderne kunstenaar tentoon: Georges-Pascal Ricordeau maakt allerlei abstracte vormen in kleurrijk plastiek van supermarkt draagtasjes. Een en ander kwam ons bekend voor van de vorige editie van Dokumenta in Kassel.
Morgen staat een verkenning van het meest noordelijk en zuidelijk deel van de stad op het programma en gaan we proberen het Mamounia hotel binnen te geraken alhoewel de berichten over onvermurwmbare buitenwippers niet optimistisch klinken. Ook hebben we gehoord dat de koning morgen op bezoek komt en dat heeft nu al gezorgd voor enige opwinding en het uithangen van massa’s vlaggen in de buurt van het koninklijk paleis. Dat belooft.