Ik word het alsmaar meer en meer gewoon in Goa. De “jetlag” is bijna uit mijn lijf en de slaap probeert me niet meer te overmannen op onmogelijke uren.
Vandaag dezelfde taxichaufeur gecharterd als gisteren. Hij rijdt naar Goaanse normen niet te roekeloos en doet zelfs af en toe zijn veiligheidsriem aan. Hij probeert ook geen praatjes te maken of te sjoemelen. Nu ja, hij heeft al ongeveer een gans maandloon op twee dagen verdiend.
Wat je de mensen moet betalen is altijd een probleem. Een manier van rekenen is misschien de volgende: je vraagt je af wat het bij ons zou kosten om bijvoorbeeld iemand een ganse dag rond te rijden, op je te wachten en klaar te staan wanneer je maar wil. Dat schaal je dan naar beneden aan de hand van de prijzen van bv de levensmiddelen, doe er wat bij voor zijn kosten en zo kom je op een redelijk bedrag uit, denk ik.
Ik betaal de man dus teveel, maar ja het blijft nog weinig: voor tussen de 4 en 15 EUR, afhangend van de afstand heb je hier een auto met chauffeur.
Anyway, vandaag ben ik aantal prachtige Indische tempels gaan bezoeken meer het binnenland in, in de buurt van Ponda. Het landschap is heuvelachtig met reusachtige uitwaaierende palmbomen met bamboe en allerlei dicht struikgewas. Langs de kant van de weg zitten daar huizen en winkeltjes tussen verscholen. Er loopt allerlei gedierte rond, een soort zwarte varkens, koeien en waterbuffels. Ook hoor je allerlei vreemdsoortig vogelgefluit.
De tempels zijn wonderbaar. Ik ben niet religieus maar de Hindus hebben een godsdienst bedacht met allerlei goden die in de meest gevarieerde gedaanten terugkomen. Een beetje zoals een muziekstuk waar het thema soms van omkeert of in een andere toonladder terugkomt. Het is een kluwen van verhalen waar de goden in gevaarlijke situaties terechtkomen, zich kwaadmaken en dan weer vrede sluiten. Vreedzaamheid is een thema dat altijd terugkomt en de goden die het meeste verering hebben, zijn juist die die vrede gesticht hebben, meestal tussen andere goden die om een of andere reden ruzie hadden. De goden komen ook altijd in andere gedaanten te voorschijn, vrouwelijk of mannelijk of als een dier gelijk een olifant. Eenmaal thuis moet ik mij er eens in verdiepen …
De Lonely Planet waarschuwde voor veel toeristen, maar daar was niks van te merken. Meestal kon ik op mijn eentje zo een tempel binnenwandelen (op kousevoeten en niet tot in het “inner sanctum”). Er was een soort kakafonische muziek te horen met fluiten en bellen met monotonisch “gemoemel” als gebed. De tempels hebben steevast een lampentoren, een bouwsel waar lampen inzitten en vergelijkbaar met de scheve toren van Pisa, wel niet zo mooi van opbouw maar even scheef. De tempels zelf zijn voorzien van veel marmer en zilveren hekwerk en kristallen luchters. De moeite en zeker de mooiste bouwwerken die ik tot nu toe gezien heb.
Na een stuk of vier tempels had ik het bekeken en dacht ik naar een kruidenplantage te gaan. Dat draaide absoluut crazy uit. Naar mijn idee kweekten ze daar helemaal geen kruiden meer, althans niet op de schaal die er een echte plantage van zou maken. Er waren wel een hoop kruiden te zien maar enkel voor de toeristen …
Anyway, het was wel grappig: een begroeting waar ik met bloemen overgooid werd en een bloemenkrans omkreeg. Ze schilderden ook een rode punt op mijn voorhoofd. Vervolgens een uitleg over de geneeskracht van kruiden. Er was zelfs iets tegen malaria! De mensen zouden toch beter moeten weten.
Vervolgens een mooie wandeling door de “plantage” met een redelijk klinkende uitleg. Ik ken de Nederlandse vertalingen niet van de kruidenbenamingen dus dat moet ik thuis nog even uitzoeken. Er was eten voorzien, waar ik de betekenis leerde van “hot” en “spicy”. “Spicy” is net eetbaar, “hot” verbrandt je tong en verhemelte.
Een min of meer halsbrekende tocht terug naar Panaji liep goed af. OK, ik ga een kijken wat ze hierboven serveren. Er zijn elke dag een tiental suggesties met vis, een zonder kruiden, verschillende “hot” en “spicy”. Ik ken nu het verschil.
meer foto’s in jg’s galerie