Vanmorgen was ik redelijk wat snelheid aan het nemen op de fiets. Normaliter stop ik altijd keurig voor het rode licht in deze scholenbuurt maar vandaag nam ik het berekend risico om er door te rijden teneinde nog op een redelijk uur op het werk te verschijnen.

Helaas, deze keer keek ik recht in de ogen van twee politiemannen in een tegenover geparkeerde camionnette. Snel reagerend wees ik naar het rode licht en maakte gelijk een beweging die moest betekenen dat het licht niet meer werkt.

Het was onmiddellijk duidelijk dat de boodschap niet goed overgekomen was. Ik maakte van de wiederweerga rechtsomkeer om de zaak mondeling te verduidelijken. De conversatie ging ongeveer als volgt:

‘Goeiemorgen, maar het licht werkt al wekenlang niet meer en de scholen zijn toch al begonnen.’

‘Aha, geen probleem, we brengen de bevoegde diensten op de hoogte maar we konden uw gebaren niet goed interpreteren. Gaf je ons nu ‘de vinger’ of wees je gewoon naar het licht?’

Algemeen gelach …

Niks aan te doen: op de rand van zwaarlijvigheid zit er weinig anders op dan te vermageren. Als typisch jojo-geval – afvallen, bijkomen en weer afvallen en zo maar door – grijp ik weer naar het standaarddieet, een aanrader van de huisdokter die het ook weer had van een anti-cholesterolmargarinemerk: 300 grammen brood, 60 gram confituur, 300 grammen groenten en aardappelen plus 100 gram vlees of vis, water (koffie!) en fruit naar believen.

Na twee dagen zit ik al onder de 90 kg maar de idee is dit keer weer aan het gewicht te raken van vele jaren terug (68!). Moest dat niet lukken zou een gewicht van onder de tachtig me toch alweer tot normaal krijgen. ‘t Is al ver gekomen, op het internet trekken de annonces voor vermagerings- en andere wonderpillen de aandacht alhoewel de hele handel een doorzichtige zwendel lijkt. Curieus hoe dat gaat eindigen.

Eén dag later: ‘keep moving’ is de boodschap. Blijven bewegen heeft twee voordelen: zolang je loopt, springt, fietst of anderzijds beweegt (spitten, graven, schoffelen, trappen doen enz ..) denk je minder aan een koekje, snoep of iets anders met suiker in. Komt daar nog bij dat bewegen vet verbrandt. Hopelijk leidt suikerdeprivatie niet tot ontwenningsverschijnselen zoals daar zijn: ambetantigheid, waanvoorstellingen of zelfs regelrechte agressie. Bezig blijven dus.

Na een dag of tien staat de weegschaal op bijna 88 kg. Zo gaat het altijd, de eerste 8 à 10 kilo gaan er redelijk gemakkelijk vanaf maar daarna begint het zwaardere werk. ‘t Is daarom dat wegen zo belangrijk is. De dag dat de koppige gewichtsverliezer/ster niet meer op de weegschaal gaat staan is het verloren. Zelf weeg ik me ‘s morgens en ‘s avonds, een van m’n weinige goede gewoontes.

Na drie weken is m’n BMI een punt gezakt, van 29 naar 28 en ben ik 6 kilo kwijt. De truk is tot onder de 25 te geraken en dan een stabilisatieperiode in te bouwen om m’n gewicht te blijven houden. Dat betekent nog minstens 12 kg eraf. Een collega opperde dat het makkelijker is je lichaamslengte te vergroten, zo daalt de BMI ook.

Eind september en net terug van een nogal vermoeiend tripje naar New York. Kilometers wandelen en de zenuwachtige jachtigheid van de grootstad duwden m’n gewicht naar 83 kg. Bijna 10 kg eraf, nu proberen onder de 80 kg te geraken en dan stabiliseren. Het gaat definitief de goede kant op.

Begin november en m’n gewicht gaat nauwelijks nog naar beneden. Ik zit op 82 kg en – zolang het weegschaaltje de hoeveelheid voedsel bepaalt – blijft het 82 kg. Nog niet onder de 80 maar wel stabiel. Ik ben benieuwd hoe het nu verder gaat, misschien zit er over een paar weken toch weer een gewichtsvermindering in. Wait and see.

Drie jaar later woog ik weer 95 kg. en gebruikte ik het DASH Eating Plan om 30 kg. af te vallen. Dat lukte maar in 2013 woog ik er toch weer 86. Het blijft tobben …

Op gevaar af voor een oude te knar door te gaan, maar het is g-dsgeklaagd wat de kledingindustrie me aandoet. Sinds een week ben ik het internet én de plaatselijke klerenwinkels aan het afdweilen om een simpel stevig wit hemd te vinden.

De specificaties zijn naar mijn idee heel redelijk: wit, van katoen gemaakt eventueel met nylon gemengd, zonder knoopjes aan de kraag en liefst met twee borstzakken maar bovenal stevig.

Rood aanlopende verkoopstertjes gaven me de raad elders gaan te kijken en m’n huisgenoten die met de moed der wanhoop zelf op expeditie trokken, kwamen terug met een (Mexx) hemd dat er volgens de specs op het internet veelbelovend uitzag; alleen bleek het mogelijk er kleingedrukte tekst door te lezen, zo dun was het.

Ik blijf volhouden: Timberland heeft een hemd (typenummer 46487) dat weliswaar niet bestelbaar is via het internet maar irgendwo moet het toch te krijgen zijn. Ik sta open voor suggesties! Mail aub.

Vandaag zijn Hilde en ik naar de begrafenis van – zoals Griet me altijd beschreef – ‘mijn ex’ geweest. Van een serene, ingetogen en vooral troostende bijeenkomst, was geen sprake. Eerst klonk een te luide popsong (Leonard Cohen?) uit van die langwerpige luidsprekerzuilen die overal in kerken hangen. Door de belabberde kwaliteit, was de tekst nauwelijks verstaanbaar. Eenmaal daarvan bekomen, zong een koortje vooraan een onduidelijk klinkend lied (Bright eyes?) waarna haar huidige man na een nauwelijks hoorbare inleiding, enkele koorleden met bezwerende gebaren dirigeerde tot het zingen van monosyllabische (sjamaanse?) liederen. Achteraan begon het publiek elkaar vragend aan te kijken of onbehaaglijk op haar stoel te schuiven.

De pastoor bekeek de zaak kennelijk met een zeker dédain maar na 10 minuten stopte het eentonig gezang en stak hij met bombastische stem van wal met het voorlezen van Griets levensverhaal. De schrijver van de tekst had het niet kunnen laten mezelf op te voeren als ‘een medestudent waarmee Griet begin jaren zeventig huwde om onder de dominantie van haar moeder uit te geraken’. Het verhaal eindigde met een redelijk gedetailleerde beschrijving van haar laatste dagen waaruit moest blijken dat ze alle katholieke sacramenten had ondergaan die nodig waren om ‘de zon te bereiken’.

Toen vervolgens een vriend des huizes erin slaagde in de eerste vijf zinnen van zijn toespraakje minstens tien keer het woord ‘ik’ te gebruiken, was de maat vol en zochten we ons heil in de vlucht. Dat één van de bedienden van de begrafenisondernemer dan nog weigerde me een doodsprentje mee te geven, was symptomatisch voor de hele vertoning die er meer op gericht was een soort ritualistische sfeer te creëren waar weinig aanwezigen mee gediend waren, laat staan getroost in hun verdriet.

Vrijdag bereikte me het bericht dat de vrouw waar ik in illo tempore (de seventies) mee getrouwd was, terminaal ziek is. Het is droevig te horen dat een gezonde, levendige vrouw van net over de vijftig nu al moet gaan. Ik blijf me haar herinneren als een vrolijk, altijd goedgezind mens. Alhoewel het contact dat we over de jaren heen hadden soms wat dunnetjes was, deed het toch altijd plezier haar aan de telefoon te horen. Sporadisch kwamen we elkaar in levende lijve tegen en telkens was het heel opvallend hoe goed ze eruit zag.

Een blog om de gebeurtenissen van de dag een beetje op te volgen, deels als geheugensteuntje en deels als verhaal voor de dagen en jaren die nog komen … wie weet komt er iets interessants uit voor tegen de tijd dat werken tot het verleden behoort en de gelegenheid zich voordoet om er een echt verhaal van te maken.
A blog intended to sum up the day’s events, part memory boost part story for the days and years to come. Who knows, probably something interesting will emerge if not now then later when I will have plenty time to compile these snippets into a real story.

Een blog om de gebeurtenissen van de dag een beetje op te volgen, deels als geheugensteuntje en deels als verhaal voor de dagen en jaren die nog komen … wie weet komt er iets interessants uit voor tegen de tijd dat werken tot het verleden behoort en de gelegenheid zich voordoet om er een echt verhaal van te maken.
A blog intended to sum up the day’s events, part memory boost part story for the days and years to come. Who knows, probably something interesting will emerge if not now then later when I will have plenty time to compile these snippets into a real story.