Toegepast modern reizen: een fietstochtje rond Antwerpen

In de reeks ‘Modern reizen’.

Préambule: laatst – in de opera van Lyon – voerden ze ‘La Juive’ van Jacques Frommental Halévy op en naar gewoonte probeerde ik achteraf een goede opname van het stuk te bemachtigen. In de handel was de CD enkel tweedehands verkrijgbaar en dan nog tegen een exorbitant hoge prijs. Uiteindelijk bleek de bib van het conservatorium in deSingel een uitstekende Philips-opname uit 1989 te hebben.

Eenmaal ‘backstage’ verdwaald in het volstrekt lege gebouw van deSingel, pikte een inspiciënt me op om me vijf verdiepingen hoger in een bijzonder ongezellige en donkere bib af te zetten. Onder het lage plafond staat het daar voornamelijk vol met partituren en werken over muziek (duh!) maar ze presenteert ook een reeks CD’s waaruit – juist ja – precies de opname van ‘La Juive’ verdwenen bleek te zijn. Een bezorgde bibliothecaresse belde stad en land af maar de CD bleef spoorloos. Niet getreurd, de openbare bib van Merksem had er nog eentje.

Fast forward: mijn significante andere trok een dagje naar zee en zo liet ik mij – drie weken later – aan de Stenenbrug in Borgerhout droppen om vandaar naar Merksem te fietsen want zo een CD moet ook terug natuurlijk. Ik was wat te vroeg en dacht rustig een koffietje te nuttigen in een koffiebar vlakbij.

Enigszins bleek rond de neus, moest ik echter in allerijl mijn heil zoeken in een beschamende vlucht. Midden in dat koffiehuis stond daar – onder gegeneerd gemompel van het aanwezige publiek – een manspersoon luidkeels te orakelen over een zekere adolf die toch maar brute pech had gehad in zijn omgang met een grote bevolkingsgroep – desondanks had die besnorde bandiet volgens de muileman een paar briljante ideeën gelanceerd die ook in deze tijd van pas zouden kunnen komen.

Degoutant, zo een openlijk racisme – dat zeker – en vermits ik fysiek helemaal niet opgewassen was tegen een gespierde (en kennelijk allochtone!) bouwvakker, ging ik – weliswaar na een paar, helaas onopgemerkte, ‘stinkeyes’ – gedeprimeerd buiten wachten. In de bib hielp een zwarte mevrouw me met een ‘smile’ van-hier-tot-ginder vlotjes verder. Er is nog hoop, alhoewel.

Dat alle wegen naar Berchem leiden, is me al meer dan 40 jaar duidelijk. Vooral het gebied rond de Koninklijkelaan heeft een bijzondere aantrekkingskracht, althans voor mij – ik heb er mijn significante andere ontmoet en veel avonturen beleefd tijdens Jazz Middelheim (in de jaren 70-80 nog een kleinschalige bedoening maar wel met de grootste jazzmuzikanten ter wereld). Het zoekendhert op nummer 43 bewijst Berchems culturele uitstraling opnieuw. Bovendien heeft de nieuwe lichte treinverbinding naar Boechout daar een halte en zo geraakte ik in een wip op het platteland voor een bezoekje aan een oude vriend. Ik had het vouwfietsje bij en op de terugtocht had ik een fantastisch uitzicht met Sneeuwwitje en de Zeven Dwergen. Foto helemaal hieronder.

En later op de dag: een avondlijke hackersbijeenkomst in Deurne. Sinds een tijdje ben ik in het kader van een meer sociaal leven aangesloten bij een enthousiaste bende hackers in Spalbeek, een ‘voorstad’ van Hasselt. Dit keer was het groepje afgezakt naar Deurne en wel naar het walking robot lab. Wat ze daar niet allemaal ineensteken! Overal te lande zitten briljante meisjes en jongens bij elkaar met grootse plannen en alhoewel ik moet toegeven dat het niet altijd even gemakkelijk is om als ‘oude knakker’ vlotjes te sporen met enkele generaties verder, hebben al die ‘tinkerers’, ‘geeks’, ingenieurs enz. duidelijk een open blik op de toekomst en zijn ze helemaal niet zo pessimistisch als sommige kranten (of politieke partijen) laten uitschijnen. Ook had ik het genoegen wat te ‘stichelen’ met Anthony Liekens, dé goeroe hier te lande wanneer het op IoT (Internet of Things) aankomt of, zoals dat heel vroeger heette: Jongens en Wetenschap.

Even terug naar de foto van Sneeuwwitje hieronder. Toevallig had de weekendeditie van de Standaard een middenpagina vol foto’s van Herman Van den Boom, een fotograaf die in illo tempore wel eens mijn pad kruiste. Ik meende een verband te zien maar de foto’s van Van den Boom zijn al te gemakkelijk en Kotzans tekst beschrijft precies iets anders dan de foto’s. Lees maar, er staat niet wat er staat. En architectuur van de intimiteit? Een stoel/barkruk is misschien aartsmoeilijk om te ontwerpen maar blijft toch min of meer een gebruiksvoorwerp. En nog: naar mijn idee is het weinige ‘positieve’ dat je van prostitutie kan zeggen dat het een zekere therapeutische waarde heeft maar meer ook niet. Wat een mens al kan meemaken door modern te reizen.

Modern reizen: Boechout Provinciesteenweg

Modern reizen: Boechout Provinciesteenweg zomer 2016

 

Modern reizen: Herman van den Boom in de Standaard 24-25/7/2016

Herman Van den Boom in de Standaard 24-25/7/2016

Rain, rain, rain – I don’t mind. Een regenton om het weer te counteren.

De onophoudelijke regen van de laatste maanden en mijn adagio ‘probeer uit miserie toch iets positiefs naar buiten te draaien’, leverde het idee op om een regenton aan te schaffen. Dat gratis hemelwater is mooi meegenomen gezien de alsmaar stijgende waterprijs alhoewel de besparingen niet fenomenaal zijn. Een WC doortrekken bijvoorbeeld, kost 4 eurocent maar het gedacht daar zuiver drinkwater voor te gebruiken, begon me alsmaar meer en meer tegen te steken.

Een kleine rondgang langs regentonleveranciers leverde een bedroevende hoeveelheid aan – meestal donkergroene – gevaartes op, zonder enige vorm of doordachte constructie. Totdat een pientere Hollander de ELHO Pure Rain ten tonele brengt. Een beetje gezoek op het net en de vriendelijke verkopers van de bloempot webshop zetten er eentje klaar.

Praktische informatie: de regenton past op de achterbank van een middelgrote auto. Het is nodig een zogenaamde vulautomaat aan te schaffen: een slim ontwerp [GRAF] is hier te vinden (zie ook de handleiding op een van de afbeeldingen). Van de aansluiting bovenaan de ton, is de flens binnenin verwijderd. Vervolgens houden twee rubber dichtingen voor een WC-spoelbak (23x63x3)  – één aan elke kant van de wand – de verbinding stevig dicht.  Het debiet is niet bijzonder groot, er zit immers geen druk op het kraantje. Het vat is in een mum van tijd vol en loopt niet over. Het ziet er mooi uit.

Rain, rain, rain – I don’t mind. [The Beatles]

Hoofdrekenen?

“Zij die nog kunnen hoofdrekenen, gaan de wereld veroveren”, is een gevleugelde uitspraak van een oude – in de zin van ‘vroegere’ – vriend. Indertijd dacht ik dat hoofdrekenen meer iets was voor kruideniers of kleurenwiezers maar zelf komt het snel in gedachten rekenen goed van pas om bij benadering te weten hoeveel eigenlijk iets kost op bijvoorbeeld eBay waar het dikwijls goedkoper is in dollars of ponden en natuurlijk ook bij het eeuwige, vervelende gepingel op reis in verre landen.

Vorige week begon ik toch danig te twijfelen aan het nut van al dat hersengejongleer. Al jaren heb ik veel plezier van een mechanische schuifpasser die zo een 20 jaar geleden rond de 20 € kostte en toen voor heel gesofisticeerd doorging wegens het gebruikte koolstofmateriaal. Met één klap maakt een discountketen hier te lande nu een eind aan het gebruik van een ondertussen lang gekoesterd meetapparaat. Voor minder dan de helft van de aankoopprijs van toen – iemand wil misschien eens uit het hoofd berekenen hoeveel 800 oude Belgische franken van 1990 nu waard zijn – ligt er een digitale schuifpasser op het rek met een vijfmaal hogere nauwkeurigheid en waar het helemaal niet meer nodig is op te turen om vervolgens met enig gokken te achterhalen hoe breed, lang of diep iets zou kunnen zijn.

Toch: een oude Vernier- of schuifpasser heeft een zeker fingerspitzengefühl nodig en dat, samen met het interpreteren van de af te lezen meetgegevens en het precies aanbrengen van de juiste kracht op het te meten voorwerp, maakt dat niet alleen hoofdrekenen maar ook oog-handcoördinatie (zeg maar ‘handigheid’) nog altijd profiteren van een ondertussen verouderde schuifmaat.

schuifpassers van vroeger en nu

schuifpassers van vroeger (1990 Makro) en nu (2012 Aldi)

Solarimpulse

Daarstraks kon ik het even niet laten naar Brussel te sjezen om het elektrisch vliegtuig [Solarimpulse] dat zoveel in het nieuws kwam, te gaan bekijken. Spijtig dat de verlichting paarsblauw en geel was maar de foto’s geven een idee.

iTunes-belevenissen en ripoff dubbelbovenop met eind goed, al goed

Laatst kon ik het toch niet laten om een cd te kopen in de Apple iTunes store. Voor 10 € kon ik direct met acceptabele kwaliteit naar ‘Modern Times’ van Robert Zimmerman, alias Bob Dylan luisteren.

Alhoewel er (wilde) geruchten de ronde doen dat Apple WMA zou aannemen als geluidsformaat, blijkt het Apple lossless formaat prima te voldoen voor opslag van muziek op een harde schijf. Alles bij elkaar zou de hele collectie hier gemakkelijk op een halve terabyte (500 gigabyte) gaan. Ware het niet zo tijdrovend, zou ik eraan beginnen. Het enige probleem dat ik ondervond met een G4 1,42 G 1G RAM Mac mini, was een hinderlijk tikkend geluid in de stille passages. Het toestel enkel gebruiken voor compressie was de oplossing.

Maar we dwalen af. Fluks de cd gedownloaded en alles prima bevonden. Der alte Baab heeft weer het grote woord en blijft twijfeloos de poëtische meester van de afgelopen halve eeuw.

Even een kopietje gebrand om elders te kunnen luisteren naar het genie, allemaal geen probleem. Totdat ik het origineel in de winkel zag: een prachtige uitgave in de vorm van een mooi gedrukt boekje vol foto’s en tekst. Bovendien zat er nog een dvd bij waar Baab en zijn band staaltjes van meesterschap ten beste geven. Wat kon ik anders dan die ook kopen. (Later zag ik dat er een lelijke lijmdruppel het boekje een beetje had verknoeid maar in de winkel ruilden ze de cd onmiddellijk.)

Het nettoresultaat is dat ik nu Dylans excellente cd twee keer heb: één keer op de iPod met her en der kopieën en één keer op het rek in al zijn glorie.

van cd-roms en dvd’s

Had ik me weer een aantal audio cd-schijfjes aangeschaft met mooie strijkkwartetten van relatief onbekende componisten van rond de eeuwwisseling (die van de 18de naar de 19de!). Tegelijkertijd was, na ‘gechipoteer’ met de diverse dvd-spelers die aan de Mac G5 hangen hier, gebleken dat het afspelen van dvd’s geheel volgens het boekje gaat maar audio-cd’s – ho maar, dat kennen die dingen niet meer.

Het probleem is dit: bij het starten maken die tuigen een soort ‘woosh’ geluid van een zodanig hoog niveau dat het echt stoort, vervolgens blijft dat geluid, tenminste bij audio, de hele afspeelduur – zeker bij stille passages – hinderen. Video gaat prima, de dvd-speler neemt gas terug en speelt stil verder.

Wat te doen? Omdat m’n oude oren een equalizer (= een gesofisticeerde toonregeling) nodig hebben en er hier alleen een versterker staat zonder toonregeling, moet het geluid doorheen de Mac waarna het rechtstreeks de versterker in gaat. Het geluidspad is grotendeels digitaal dus de kwaliteit is super. Op die mechanische ‘woosh’ na helaas.

De oplossing vond ik in de aanschaf van een cd-rom. Dat was niet zo eenvoudig, de toestellen zijn bijna niet meer te krijgen. Ik denk de laatste in de omtrek hier aangeschaft te hebben.

Het ding start nu met een geweldige zucht om na 8 seconden een soort tussenstadium te bereiken en na 15 seconden komt er – buiten muziek – geen ambetant bijgeluid meer uit. De luisteraar(ster) weze gewaarschuwd.

Zie ook iTunes-belevenissen en ripoff dubbelbovenop met eind goed, alles goed.

iPod craze

Eindelijk een iPod die helemaal van mij is: de vorige gingen steevast naar eBay en de laatste – een 4de generatie 60 G Photo – heeft Eef, onze dochter, aangeslagen. Na enige serieuze experimenten, een paar in het oog springende conclusies:

– Apple Lossless is het enige deftig bruikbare formaat na AIFF, al de rest is rommel. AL comprimeert tot iets meer dan de helft maar m’n getrainde oren merken geen verschil met de AIFF (het ongecomprimeerde origineel op de CD). Iemand die anders beweert (bijvoorbeeld de blaaskaak op kenrockwell.com), moet maar eens proberen om een klassiek stuk op een iPod te zetten pakweg de 4de beweging van de 3de van Ludwig van. Met AL gaan er ongeveer 140 CD’s op een 60 G iPod.

– het meeste werk kruipt in het verbeteren van de beschrijvingen die via CDDB automatisch van het internet in iTunes terechtkomen. Zeker voor klassiek zijn die allerbelabberst en is het verbeteren geblazen om geen rommelige ‘tracklists’ op de iPod te krijgen.

– ook niet officieel ondersteunde digitale camera’s kunnen foto’s overbrengen naar een iPod Photo. Het duurt eeuwen en put de batterij volledig uit. De batterij volledig opladen en een uur wachten inbouwen om 2 G van de digicam naar de iPod te pompen. ‘t Is beter dan niks en het leuke is dat de foto’s visueel te controleren zijn op het kleine scherm.

– in tegenstelling tot Apple’s bewering als zou het onmogelijk zijn muzieknummers over te brengen van de iPod naar de Mac of PC, is het een fluitje van een cent. Op het net zijn legio programmaatjes te vinden die exact dat doen.