Vlaamse vedetten in het Noordbrabants Museum

Het Noordbrabants Museum geeft tot half mei onderdak aan de weinig bekende collectie Vlaamse modernisten van het Groeningemuseum en dat alleen al is een bezoek aan ‘s-Hertogenbosch dubbel en dik waard. James Ensor, Emile Claus, Constant Permeke, Gustave de Smet, René Magritte en andere beroemdheden laten goed zien wat er in de ‘Vlaanders’ gaande was tussen eind vorige vorige eeuw en tot vlak na de twee Wereldoorlogen.

‘s-Hertogenbosch is een niet té grote stad waar het heel plezierig vertoeven is. Een tip voor een gezonde hap is de eetbar ‘dit‘ in de Snellestraat.

Jonathan Franzen: ‘Freedom’: vierdubbel en dik bovenop

Het boek van Jonathan Franzen heb ik nu al een tijdje uit maar het verhaal achter de verschillende exemplaren die de ronde doen, is de moeite. Volgens de auteur deugde de eerste druk niet en inderdaad, af en toe sloeg de zetduivel toe en ook de bladspiegel was allesbehalve aangenaam omdat de letter- en woordspatiëring soms niet klopte.

Nu ja, na heel wat heen-en-weer mailen met HarperCollins, kwam hier een nieuw maar onderweg helaas beschadigd boek toe. DHL mailde en telefoneerde erop los en het nettoresultaat was dat de bestelvrouw hier even later met twee intacte, gloednieuwe exemplaren op de stoep stond. De voorraad ‘Freedoms’ ziet er nu als volgt uit: één misdruk zonder titelpagina want die moest ik terugsturen om een nieuw boek te krijgen, ééntje met een gedeukte kaft en twee nog naar drukinkt ruikende, perfecte exemplaren.

Het boek zelf is een absolute aanrader. De laatste jaren heb ik – op Updike en Roth na – niks beters gelezen. Wacht niet op Sinterklaas of de Kerstman maar stap nu naar de bibliotheek/boekhandel of trek uw kredietkaart en mik met uw browser naar Amazon of Proxis/Azur.

vierdubbel en dik bovenop Jonathan Franzens 'Freedom'

Een halsmisdrijf?

Op hoop van zege wandelde ik gisteren toch weer een echte boekhandel binnen. Mijn vroegere collega’s waren zo vriendelijk me een redelijk substantiële boekenbon te overhandigen ter gelegenheid van mijn ‘jubilado’. Alhoewel het boek dat me interesseerde volgens het beeldscherm in de winkel moest liggen, was het nergens te bespeuren en of ik weer maar eens aan de info wilde vragen.

Wel, was me dat een verrassing: waar er een paar weken geleden een stuurse boekennerd zat, bleek de info nu bemand door een breed glimlachende dame die er duidelijk zin in had de zaak met plezier tot een goed einde te brengen. Wat meer was, ze had een décolleté [laag uitgesneden halsopening in dameskleding, volgens de van Dale] die me in opperste verwarring bracht. Nu is dat wel mode volgens mijn significante andere maar om nu in een boekhandel al dat duaal moois op een (bureau)blad te presenteren, ging me net iets te ver. Het deed me aan volgend verhaal denken.

Lang geleden vertelde me eens een sportverslaggeefster dat ze van onder de tribune een voetbalwedstrijd kon volgen zonder zicht op de spelers. Ze had namelijk een onvoorstelbaar fotografisch geheugen waarmee ze de benen kon herkennen van de spelers. Op die manier versloeg ze soms complete wedstrijden. Mutatis mutandis zou zo een slimmigheidje misschien toepasbaar zijn op décolletés ware het niet dat me geen enkele situatie te binnen schiet waar zo een eidetische* borstendatabank haar nut kan bewijzen.

Meer nog, diezelfde avond toen het NOB* aantrad voor een stukje Beethoven en Stravinsky, viel er niet naast te kijken hoe – voornamelijk bij de violistes – de halsuitsnijdingen in verschillende graden van diepte, zorgden voor nodeloze maar niet onplezierige afleiding.

* eidetiek: leer van het vermogen om vroeger waargenomen objecten later weer voor de geest te zien
* Nationaal Orkest van België

Murphy strikes (twice)

Murphy – de god van de jamooks – dacht gisteren toe te slaan op een wel heel bijzondere, bijna symmetrische manier. Aan de ene kant heel literair en aan de andere kant heel laag-bij-de-gronds.

In een vorig verhaal stond al uitgelegd hoe moeilijk het was om de bestseller ‘Freedom’ van Jonathan Franzen te pakken te krijgen en hoe uiteindelijk een mooi gebonden exemplaar uit de eerste druk vanuit de UK aankwam. Nu had ik al gemerkt dat hier en daar de zetduivel toegeslagen had in dat overigens briljante boek. Dat is irritant maar begrijpelijk in een kanjer van bijna 500 bladzijden die de uitgever hoogstwaarschijnlijk in recordtempo had laten drukken. Amazon stuurde gisteren een mail dat ze de hele uitgave terugroepen – zoals dat met defecte auto’s gebeurt – en dat de eigenaars een gratis nummer moeten bellen om de zaak in orde te brengen. Gratis bellen naar een 0800-nummer in het buitenland lukt niet vanuit België. Dan maar per e-mail en inderdaad ja, een paar dagen later wist HarperCollins, de uitgever van het boek, me te berichten dat ze een lege verpakking met gratis retour zouden opsturen waarna mijn nieuw boek natuurlijk nog moet terug komen.

Een heel ander verhaal was de levering van een glazen douchedeur. Na jarenlang geteisterd te zijn geweest door een goedkoop plastieken gordijn dat onverwacht en heel onaangenaam koud tegen het blote lijf kwam kleven en bovendien lekte als een zeef, was het hoog tijd voor iets nieuws. De plaatselijke Gamma levert mooie deuren van een betrouwbaar merk tegen een redelijke prijs en na een dikke week belde een vriendelijke mevrouw met de melding dat de deur klaar stond. Na een kleine expeditie Gammawaarts, sleurden we het loodzware ding naar boven. Dat de montage-instructies meer leken op ‘De Da Vinci Code’ deed me niet direct vermoeden dat er meer aan de hand was. Na heel wat hoofdgekrab begon het eindelijk te dagen: de leveringsbon vermeldde wel het juiste type maar op de verpakking stond een ander nummer. Bij de Gamma hadden ze simpelweg twee deuren verwisseld. ‘s Anderdaags kreeg ik een gratis bestelwagen en hulp bij het opnieuw verwisselen van de gevaartes. Diezelfde avond nog stond, ondanks de cryptische handleiding, de nieuwe deur erin en kunnen we nu heel comfortabel onder de douche zonder overstromingen of een ijskoud douchegordijn tegen het vege lijf.