Komkommertijd, ook voor bloggers …

Net toen ik dacht geen deftig onderwerp meer te vinden voor een berichtje op de blog, overkwam me gisteren toch weer een klein maar vermeldenswaardig avontuur. Het gaat om de zoektocht naar een extra lensdop voor mijn nieuwe camera. Een mens zou denken dat er niets simpeler bestaat dan het vinden en daaropvolgend aankopen van een plastieken dekseltje. Niets is minder waar. Komkommertijd!

Vol goede moed trok ik de uit-de-kluiten-gewassen Sonywinkel achter de Boerentoren in Antwerpen binnen. Aan de verkoopbalie stond een nog net niet gepensioneerd koppel een TV aan te kopen. Ongewild kon ik het oeverloos ge-emmer aanhoren van de mevrouw die kennelijk op het hart gedrukt was vooral een toestel te kopen met een USB-aansluiting. Niet gehinderd door enige kennis van zaken, wist ze te melden dat ze geen internet noch PC of enig ander digitaal toestel in huis hadden, maar die USB moest erop zitten. De verkoper putte zich uit in het opsommen van cryptische ‘features’ die hij telkenmale in simpele bewoordingen moest verklaren. Ondertussen vervoegde aan ander, zenuwachtig uitziend heerschap de wachtrij.

Net op het moment dat ik eindelijk aan de beurt was, stak de zenuwpees me ongegeneerd voorbij met een onduidelijk gemompel van ‘ik was hier eerst’. Ik rook nog een leuk verkooppraatje en liet de man grootmoedig passeren. Inderdaad ja, hij liet zich met veel egards een HDMI-kabel aansmeren van net geen 40 EUR. Identiek hetzelfde ding kost op eBay nog geen 6 EUR, verzending inbegrepen. De kabel was wel heel speciaal, wist de verkoper te vertellen. Hij gaf namelijk signalen door in twee richtingen. Ik kon mijn lach nauwelijks bedwingen.

een duur stukje plastic

Mijn eigen lensdop was op voorraad maar helaas – volgens de baliemedewerker – niet te vinden in de rekken. De prijs wist hij wel: 10 EUR. Dit keer redde mijn knalrode broek de situatie. Nu had ik al gemerkt dat ik met die rode broek soms de aandacht trok van onze seksueel gelijkgestemde, mannelijke medemens en zo sprong een uiterst charmante jongeman me ter hulp. Hij vond de dop, goed verstopt onderaan in een kast. Op het etiket stond wel 20 EUR. [Sony verkoopt wellicht de duurste accessoires ter wereld, op Mercedes of Leica na.] Het niemendalletje verhuisde voor verdere behandeling naar de oorspronkelijke bediende.

Eind goed, al goed maar ik had mijn dop nog niet. De administratie die Sony hanteert, zou een voorbeeld kunnen zijn voor elke rechtgeaarde ambtenaar. Na betaling, moest en zou ik mijn naam, adres en telefoonnummer bekendmaken. Ik weigerde eraan te beginnen gezien mijn moeilijk te spellen achternaam en mijn al even ambetant adres. Toch wist de beduusde bediende een factuur in dubbel te produceren die hij samen met het voorwerp in kwestie in een reusachtige draagtas wou stoppen. Eerlijk gezegd, ik heb hem het stukje plastiek uit zijn handen getrokken en door de automatisch openende deuren de vlucht genomen.

een Sony lensdop op een heel andere camera