Wozzeck: alles is kommer en kwel.

Alban Bergs opera Wozzeck duurt maar anderhalf uur en dat is maar beter zo want als er één allesomvattende en toepasselijke omschrijving van het Expressionisme zou bestaan, is alles meteen gezegd met dit stuk: overal bloed, moord, leugens en ontrouw en nergens weerklinkt een optimistische noot. Edvard Munch zou er met plezier een schilderij van gemaakt hebben en August Strindberg een instemmend essay. De opera geeft de wanhopige en uitzichtloze tijdsgeest weer na de Eerste Wereldoorlog.

Bergs atonaliteit, nauwelijks melodie, op het recitatieve af, houten poppen als personages en het veelvuldig gebruik van een half-doorzichtig gordijn, vervreemden het publiek zodanig dat er een zucht van opluchting door de zaal ging toen het stuk eindelijk gedaan was. Toch barstte het applaus volop los want doe dat maar eens dagen aan een stuk: zangers, muzikanten en zelfs toneelknechten die zich telkens opnieuw inleven in de vreselijke emoties van hun personages. Een mens zou van minder depressief ten onder gaan en een gevoelige luisteraar – mezelf ingerekend – riskeert ten prooi te vallen aan mentale wanhoop en fysieke misselijkheid.

Ter compensatie een paar extra beelden uit Aachen, op een zonnige zaterdagnamiddag.

Wozzeck verdiend applaus

In de Degraa, tegenover het operagebouw, gingen de Limburgse Operavrienden in de jaren '60 een pintje drinken.

vrijgezellenfeest in de Degraa

Aachen ‘Kreislauf des Geldes’ fontein

Il barbiere di Siviglia: Rossini par excellence

Lang geleden dat we zo gelachen hebben! Rossini’s ‘Il Barbiere di Siviglia‘ (1816) is alom bekend en daarom kijken rechtgeaarde operaliefhebbers er misschien wat op neer. Zelf twijfelden we even wegens ontieglijk laat op het seizoen en het prachtige weer.

Om het maar meteen duidelijk te maken: probeer een ticket te pakken te krijgen! ‘De Barbier van Sevilla‘ draait nog zeker tot eind 2013 in Aken.

De opera is in scène gezet als een Spaanse ‘Telenovela‘, een soort ‘Thuis’ maar dan eindig (maximum 120 episodes). Het genre is wereldwijd zo populair dat het sociale gebeurtenissen kan veroorzaken door de (soms verborgen) socio-culturele boodschappen in de verhaallijn.

‘Blue key’ toneelknechten, live playback, een zenuwachtige regisseur die omhooggevallen acteurs moet paaien en mislukte opnames pareert, bloopers, geniale vondsten inclusief een adembenemend decor – vooral in de tweede akte – en een perfect gedoseerd koor en orkest, houden de aandacht voortdurend gaande. De grappen duren net lang genoeg om niet te vervelen en spelen zich dikwijls tegelijkertijd af.

Minutenlang applaus van een dolenthousiast publiek en vier keer een open doek. Lachen en (net niet) gieren en brullen – beschaafd en subtiel amusement, dat wel.

Foto’s uit de programmabrochure: