Z33 presentaties

Lahuis, Lennart / Hydrologie. From Oceans to Clouds, 2023

Lahuis, Lennart / Hydrology. From Oceans to Clouds, 2023

In Hasselt (B) is Z33 zowat het enige museum dat overblijft om wat kunst te tonen waar een mens niet van in slaap valt of gillend wegloopt. Er is weinig traditioneel aan Z33, enkel de constatatie dat bezoek(st)ers van heinde en verre komen maar zeker niet van Hasselt. Er was tijdens de opening veel Hollands en Engels te horen in de bijzonder talrijk opgekomen hoop kunstliefhebbers. Hier en daar hoorde ik iemand grommelen dat “dat Engels gedoe niet aan hem besteed was”. Never mind …

Z33 Hasselt B - beau monde at presentation

Z33 Hasselt B – beau monde at presentation

We overschreden de standaard 45 tot 60 minuten voor een museumbezoek. De moeite dus en ik ga nog eens terug om op m’n gemak extra foto’s te maken. Later ook meer weetjes …

Niveau Zéro Atelier, Limpida Marvelous

Niveau Zéro Atelier, Limpida Marvelous

 

Enzo Mari design supreme in C-mine

Enzo Mari – nog tot 29 mei – in C-mine Genk, is een absolute aanrader. ‘t Is niet direct duidelijk of Mari nu een echt kunstenaar is of een designer van kunstige gebruiksvoorwerpen. De tentoonstelling en de talloze geschriften van hemzelf en anderen dichten hem in ieder geval een zeker kunstenaarschap toe.

Ongetwijfeld veelzijdig, op het filosofische af en met een waanzinnige gedrevenheid die allemaal terug te vinden zijn in de uitgebreide catalogus verkrijgbaar in het Italiaans en Engels.

Tip: de tentoonstelling heeft een strikte volgorde. Volg de pijlen (zelfs die zijn een ontwerp van Mari)!
Allen daarheen en neem uw tijd want er is daar in C-mine nog meer te doen.

 

Een tweedaagse tocht door NRW met klimaatgrootouders

Vertrekken doen we vanuit de carpool-parking in Lummen waar een ruime vertegenwoordiging van de grootoudersvoorhetklimaat.be uit Limburg de bus vanuit het Gentse vervoegt om vervolgens zacht zoevend door het vlakke landschap van Zuid-Limburg en Nordrhein-Westfalen (NRW) naar Oberhausen te sjezen.

John, onze hoogst aimabele reisleider, is de gelukkige bezitter van een onfeilbare zin voor timing en feeling voor de verzuchtingen van het heterogene gezelschap. Hij zorgt tevens voor gezond vegetarische eten onderweg maar bovenal voor korte en actuele aanwijzingen om het maximum uit onze reis te halen.

ingang Gazometer Oberhausen D

ingang Gasometer Oberhausen D

De Gasometer is een 117 meter hoge, stalen ton in de buurt van Oberhausen [1] die helemaal gerestaureerd is en dit keer dient als tentoonstellingsruimte met onze aarde als onderwerp. Een reusachtige wereldbol is het centrale stuk en hangt schijnbaar zwevend in het midden van een sterk verduisterde ruimte. Langs alle kanten zorgen precieze projecties voor representaties van de wijze waarop luchtstromen (wind), water (oceanische stromen) en tectonische verschuivingen ons milieu bepalen. Tegelijkertijd toont de enorme driedimensionele bol de menselijke invloed van luchtverkeer, scheepvaart en stedenvorming. Heel duidelijk is het smelten van het poolijs te zien en de uitdeinende woestijnvorming (droogte) in Afrika en Azië. 

Het geheel is een ingenieuze voorstelling aan de hand van gecombineerde, bewegende satellietbeelden en hoge resolutie foto’s van de aarde. Machtig op het verpletterende af, blijft de toeschouwer achter op zoek naar meer uitleg. 

Die is te vinden op de twee lager gelegen verdiepingen waar tientallen haarscherpe foto’s met helder en duidelijke teksten het verhaal vertellen van bijvoorbeeld een visser die verwezen naast zijn aangespoelde boot staat midden in een kurkdroge vlakte of de foto van een makak (een soort aap) die schijnbaar intelligent op een smartphone staat te kijken.

De aanvankelijk pessimistische invalshoek verandert langzaam in een pril begin van een meer optimistische visie. De mens kan het tij keren door immense inspanningen, onvoorstelbare kosten en niet te schatten moeite. Wanhoop en angst zijn niet de basis voor de redding van de aarde maar compleet anders denken en handelen samen met geavanceerde technieken in het bestrijden en terug goedmaken van milieuvervuiling.

Spectaculair is het dak op 110 m hoogte dat een panoramisch uitzicht biedt over de hele streek. Bezoeksters staan er in open lucht en dat is best spannend omdat de hele stalen constructie lichtjes beweegt in de wind.

uitzicht vanop Gazometer Oberhausen 110m

uitzicht vanop Gasometer Oberhausen 110m

De hele tocht vraagt ongeveer vier uren maximum om grondig te beleven. Aanvullend is een catalogus verkrijgbaar in het Duits en Engels. Ook verkrijgbaar in de online handel [2].

De tweede dag brengt ons via een omweg naar het uiteindelijk doel van de reis: bruinkoolwinningen.

Vroeg eruit en eerst naar het Landschafstpark Duisburg-Nord [3] waar de natuur haar gang kan gaan tussen de oude hoogovens. De klimmers in de groep trokken naar boven in de A-stack die haar bekendheid kreeg bij het grote publiek door de foto’s van Bernd en Hilla Becher [4]. Ook deze foto’s spreken voor zichzelf:

De site ziet er in de lente en zomer allicht heel anders uit door het gebladerte van de vele bomen en struiken die overal welig tieren. Ze zullen over tientallen jaren de metalen gewrochten helemaal overwoekeren.

Op naar het (voorlopig) laatste maar voornaamste doel van de hele trip. Bruinkoolwinningen zijn als snijwonden in het landschap overal verspreid in NRW. Het zijn tot 250 meter diepe putten waarin gigantische graafmachines onophoudelijk bruinkool afschrapen. Ze slokken hele dorpen, wegen en velden nietsontziend op.

RWE [5] is er nochtans van overtuigd op tijd te kunnen stoppen met de ontginning van fossiele brandstof maar bruinkool is zó goedkoop dat de verleiding toch te blijven graven moeilijk valt te weerstaan. De datum van stilleggen schuift telkens bijna onmerkbaar op terwijl PR-bureau’s en gulle uitkoopregelingen alle tegenstand wegmasseren.

Toch blijven bewoners en bezorgde burgers actie voeren zoals toen, na ons bezoek aan de bruinkoolwinning, een ruime delegatie Belgen het protest in het al ontruimde Keyenberg vervoegde. Liederen, toespraken en luid protest vergezelden een twee uur durende mars doorheen de desolate buurt.

Caveat: schrijver dezes deed het bezoek aan de Gasometer in omgekeerde volgorde, van boven naar beneden dus.
Handleiding: klik op een beeld voor grotere afbeelding. Gebruik de ‘terug-knop’ om terug te keren naar de blog.

linklijst:
[1] https://de.wikipedia.org/wiki/Gasometer_Oberhausen
[2] https://www.amazon.com.be/dp/3837523799/
[3] https://www.landschaftspark.de/
[4] https://www.newyorker.com/culture/photo-booth/what-bernd-and-hilla-becher-saw-in-the-remnants-of-industry
[5] https://nl.wikipedia.org/wiki/RWE_(energiebedrijf)

Brussel: een sympathiek rommeltje …

Nu we stilaan uit het twee jaar durende corona-gat kruipen en verwonderd opkijken, staat de wereld weer klaar om ons te trakteren op de meest verbazingwekkende kunstige creaties en sublieme opvoeringen ooit. Originele en uitvoerende kunstenaars hebben al die tijd onder restricties moeten leven maar vliegen er nu met veel gusto weer in. Wij ook ondanks de opvallende rommeligheid en improvisatie in de stad.

Op naar de Bozar dus voor twee schitterende evenementen: de veelbesproken (én bekritiseerde) tentoonstelling van Rinus Van de Velde zijn werk en een uitvoering door het Zehetmair kwartet van werken van Brahms, Webern en Sibelius.

Kranten, radio en TV hypen al wekenlang “Inner Travels”, de fantastische exploten uit het atelier van Rinus Van de Velde (Leuven, º1983). Het zijn tekeningen, keramiek, installaties en foto’s plus een ongeveer 15 minuten durende film die refereren naar bestaande (en tegelijk tentoongestelde werken) tezamen met filosofisch aandoende onderschriften en teksten die een imaginaire biografie van de kunstenaar lijken voor te stellen.

Praktisch: de tentoonstelling is nog open tot 15 mei. De bookshop was gesloten toen we vertrokken maar online is de gesigneerde versie van de catalogus nog verkrijgbaar, de ongesigneerde is uitverkocht. De genereuze catalogus is een absolute aanrader, zelfs zonder de tentoonstelling gezien te hebben. Er zitten bijvoorbeeld drie uitstekende prints bij van RVdV’s mooiste werk. [1]

Where clouds become sculptures and a dog talks philosophy, 2015

Where clouds become sculptures and a dog talks philosophy, 2015

Prop, Car, 2019

———————————————————————————————————

Een hapje eten in een van de vele etablissementen rond het kerkje onderaan de Kunstberg en terug naar de Bozar voor wat live muziek.
Het Zehetmair kwartet komt uit Oostenrijk en behoort ongetwijfeld tot de top. Dat was goed te horen in het eerste strijkkwartet van Brahms, heel romantisch en uitdrukkingsvol uitgevoerd en heerlijk om te horen door de hoge auditieve definitie en omvangrijke dynamiek van live samenspel.  Elk instrument was perfect te onderscheiden en waar ik meestal m’n ogen dicht doe voor meer concentratie, ging ik deze keer toch af en toe eens kijken naar de virtuoze muzikanten.

Webern zijn zes bagatellen (1911-13) bestaan uit niet meer dan enkele motieven met twee of drie noten  en duren alles bij elkaar maar drie en een halve minuut. Geconcentreerde verrassing als bij een onverwachte aanraking of het zien van een vallende ster. Het publiek bleef heel even verbijsterd achter.

Het strijkkwartet van Sibelius, opus 56 “Voces intimae”, heeft minder noten op haar zang door de ingetogenheid en enige somberte in het begin maar evolueert al vlug – na het trage midden – naar een iets vrolijker en sneller einde. Het is geenszins klassiek maar hoort bij de post-romantische periode aan het begin van vorige eeuw.

Zehetmair strijkkwartet Brussel Bozar 4 mei 2022

Zehetmair strijkkwartet Brussel Bozar 4 mei 2022

[1] https://hannibalbooks.be/

de Verbeke Foundation — deel 1

Geerts, Leo / Verknipte schrijvers, z.j.

Geerts, Leo / Verknipte schrijvers, z.j.

Mijn significante andere is bij Femma, de vroegere ‘Vrouwengilde’ en hun ledenblad belooft meer tijd en geluk te brengen voor vrouwen, mannen en iedereen daartussenin. Dit keer zat er een item in over de Verbeke Foundation [1], een openluchtmuseum waarvan de privé-eigenaars Geert Verbeke en Carla Lens stellen dat de strook grond even ten noorden van afrit 11 op de E34 in Kemzeke, de grootste collectie kunst in open lucht bevat in Europa.

Verbeke was de niet-onbemiddelde baas van een transportbedrijf. Dat verklaart wellicht zijn liefde voor machines en rollend materiaal dat her en der verspreid staat. Het loont de moeite het gigantische terrein eens te bekijken op de Google-kaart [2]. Verschillende massieve kunstwerken zijn er duidelijk te zien. Er doet ook een anekdote de ronde dat hij, toen hij in de Verenigde Staten was, een typisch houten huis te koop zag staan voor een prikje ($ 1000). Dat kon hij niet laten liggen en hij liet het minutieus afbreken om het vervolgens als kunstwerk te reconstrueren op zijn vroegere werkplek.

Eens aangekomen overschouwden we het enigszins verroeste en verwilderde uitzicht aan de ingang: een donkere tunnel door een aantal 90-voets containers met daarachter een overweldigend paradijs – buiten en binnen in loodsen en serres – van assemblages, collages en bio-kunst van gevestigde kunstenaars maar ook – en veelal – van jong ‘Sturm und Drang’ talent.

In een notendop: we hadden tijd te kort, misten de uitgebreide bookshop en heel wat goed verstopte kunst en we moesten vertrekken wegens mijn pijnlijke voeten en een immense ‘overload’ aan indrukken en esthetisch genot. Conclusie: neem een abonnement want terugkomen is een must. Deel twee van dit blogje volgt, zeker weten.

Christiaens, Benoit / El Santo Secreto, 2017-2018

Christiaens, Benoit / El Santo Secreto, 2017-2018

Opstaele, Raphael August / Phoenix, 1982-1984

Opstaele, Raphael August / Phoenix, 1982-1984

ART MACHT FREI / Happy Famous Artists, 2002

Happy Famous Artists / ART MACHT FREI, 2002

Van Hove, Eric / Dorigin, 2016

Van Hove, Eric / Dorigin, 2016

Art Orienté Objet / En Cas d’empoisonnement, 1993

Art Orienté Objet / En Cas d’empoisonnement, 1993

[1] alle info na de klik [opent in een nieuw venster]
[2] de Verbeke Foundation op de Google-kaart [opent in een nieuw venster]

de Condroz

Een post vanuit de culturele woestenij waarin we nu beland zijn. Het is een verslagje van een bezoek aan een fototentoonstelling ‘nouvelles vagues’ in de Walen tijdens de ‘zomer’ van 2021. ‘t Was de moeite, ongetwijfeld.

De Condroz deed me meteen denken aan een aardrijkskundeleraar 60 jaar geleden, die had het over een vruchtbare en rijke streek ietwat ten zuidwesten in de provincie Luik. Het is een uur rijden naar Modave alwaar het gemeentebestuur om de twee jaar een substantiële fototentoonstelling organiseert, nu al voor de 10de keer. Een biënnale dus [1].

Ondanks dreigende regen en recente waterbommen die de omgeving rampspoedig teisterden, klommen we fluks de fiets op aan de fameuze RAVel126 route.

Tegen de muren van vergane industrieën, buiten aan de rotsen en in half verwaarloosde kerken hing veel schoolwerk in dikwijls monochrome tinten en steevast op zwarte ‘dibond’ [2] geplakt. Op de relingen van vele brugjes onderweg waren prints met metalen oogjes en ijzerdraad vastgemaakt. ‘t Kan blijkbaar goed tegen de regen ook omdat de hele tentoonstelling maar een maand open is en dan nog alleen tijdens vijf weekends.

Iets speciaal waren de collages van Katrien De Blauwer: het zijn uitgeknipte offset prints uit tijdschriften die op een bijzonder compositionele wijze aangebracht zitten in een zwart kadertje. Haar werk is gelijk een mooi voorbeeld van hoe in de hedendaagse fotografie camera’s soms helemaal ontbreken.

Om maar weer eens een cliché te gebruiken: de natuur was dikwijls mooier dan de werkjes maar in combinatie met de foto’s en het contrast met oude, net niet vervallen industriegebouwen en geseculariseerde kerken en met een flinke plensbui erbovenop, was de hele tocht absoluut de moeite waard. Tot over twee jaar.

vergezicht langs het RAVel126 fietspad in de Condroz nabij Modave

[1] link naar de Xe biennale de photographie en Condroz
[2] een achtergrond van plastiek ipv karton waarop de foto geplakt zit

Een dagje uit in Antwerpen

Het FOMU in Antwerpen is altijd al een geliefkoosde plek geweest. Ze hebben een excellente bibliotheek, dikwijls uitzonderlijke tentoonstellingen, een welgevulde museumshop en een klein maar fijn restaurantje.

Dit keer had ik met mijn goede vriend Luc – aka Flash Gordon* – afgesproken om Stephan Vanfleterens overzichtstentoonstelling kritisch te bekijken. Hij kende SV nog van een *interview dat hij een paar jaar geleden had afgenomen. Dat we beiden niet-beroepsmatig fotograaf zijn, scherpte de verwachtingen nog aan en al gauw wisselden we ‘shop talk’ uit over de manier waarop SV zijn foto’s samenstelt (compositie) en analoog bewerkt met ‘doordrukken’ en ‘tegenhouden’ (techniek). De filmafdrukken zijn duidelijk expressiever dan de foutloze, koelere digitale [SV schakelde pas in 2010 over naar digitaal]. Ieder zijn goesting, niewaar.

fotosessies in het Psychiatrisch Centrum Dr. Guislain

fotosessies in het Psychiatrisch Centrum Dr. Guislain

Verbazingwekkend toch hoe het werk dat we kennen uit de kranten een tot nu toe onbekend oeuvre bedekte: exploten in de US zoals ‘Elvis’ & ‘Presley’ en levensgevaarlijke ‘train hopping’ met rondtrekkende hobo’s, en – in België – fotosessies in het Psychiatrisch Centrum Dr. Guislain en de zelfkant in Antwerpse en Brusselse café’s … Bonus is een reusachtige tafel op de vierde verdieping met ontelbare parafernalia uit zijn atelier.

parafernalia uit Stephan Vanfleterens atelier

parafernalia uit Stephan Vanfleterens atelier

Tegenover het FOMU valt er een lekkere en niet al te dure hap te consumeren in bijvoorbeeld de L’Entrepôt du Congo.

Op naar deSingel. Om maar met een fait-divers te beginnen: Isabelle Faust heeft een nieuw kostuum! Haar lang kazuifel is vervangen door een zwart ensemble met schouder- en bovenarmwarmers en een eerbiedwaardige, kardinaalspaarse wijde broek. En nog: voor de pauze lazen Melnikov en Queyras hun partituur vanaf de grootste iPad die er bestaat. Genoeg onnozele details.

Een koddige dame kondigde het concert aan als een repetitie voor een nog te verschijnen CD (primeur!). Dat was, zeker in het eerste gedeelte, goed te horen: zenuwen en spanning bij de uitvoering van een bewerking door LvB zelf van zijn tweede symfonie, verduiveld moeilijk omdat het stuk zo bekend in de oren klinkt en er maar drie instrumenten voorhanden zijn om een heel orkest te evoceren. Alles bij elkaar lijkt het een eigenaardigheid in LvB’s werk.

Na de pauze ging het er, met het ‘Erzherzog’ trio, beter aan toe: een met ‘gusto’ en precisie gebracht samenspel met af en toe een plezierige lach afgerond met een royaal encore na een daverend applaus. Nog van dees …

Alexander Melnikov, Isabelle Faust en Jean-Guihen Queyras

Alexander Melnikov, Isabelle Faust en Jean-Guihen Queyras

 

 

 

 

Ai WeiWei in K20 en K21

Op de valreep dan toch de Ai WeiWei tentoonstelling gaan bezoeken in het ‘poshe’ Düsseldorf.

Zo te zien valt er aan de hoeveelheid literatuur die er over de (Amerikaans)-Chinese artiest is verschenen, weinig toe te voegen en na zelf niet meer dan de ‘Kurzführer’ gelezen te hebben, is het duidelijk dat het evenement serieus nawerkt. Het zet een mens aan het denken en naarmate de dagen vorderen, begint de idee door te sijpelen dat de ongetwijfeld nobele bedoeling van de kunstenaar om een bedenking vraagt.

Is het mooi voorstellen van ellende geen vorm van sublimatie? Steekt de tentoonstelling geen (verdedigings)mechanisme in gang waardoor de kunstenaar én de bezoeker zich gerustgesteld voelt? En even dacht ik dat Warhols Factory was overgenomen door Ai maar gelukkig verkoopt er niemand porseleinen zonnebloempitten of originele kleding van bootvluchtelingen.

Beter geformuleerd: zou de tentoonstelling in Italië of hier te lande ook succes hebben?

Een paar foto’s ter illustratie – hoge resolutie na de klik:

waarempel een voyeur in huis

waarempel een voyeur in huis

Er ontstond natuurlijk een kleine performance.

Er ontstond natuurlijk een kleine performance.

De meeste mensen kijken niet naar de werken.

De meeste mensen kijken niet naar de werken.

Nieuwjaar 2018! Alle goeds komt per twee.

Nieuwjaar 2018! Alle goeds komt per twee.

En zo komt het al eens voor dat in de blog het ene nieuwjaarskaartje direct op het andere volgt. Zo snel gaan de jaren! Niet getreurd, 2017 was het rijkst gevulde sinds lang. We gingen alle twee in een soort verbazingwekkende grootoudermodus. Spannende momenten – dat wel – maar even later opperbeste blijdschap en onvervalste trots. Een buitengewone gebeurtenis, niet ontdaan van enige clichés! Nieuwjaar 2018.

En het overige beste van 2017 [alle links openen in een nieuw venster]:

boeken: Daniel Kahneman, Thinking Fast and Slow / Richard Flanagan, The Narrow Road to the Deep North.
foto’s: Martin Parr, Alec Soth, de Izzy Maze session met wat hulp van Magnum.
fietsen: Genesis Bridge Series Columbia & Smithfield
live muziek: Philharmonie Köln, Wiener Philharmoniker, Daniel Harding Mahler 6 / Bozar, Igor Levit Ludwig van Beethoven piano sonates deel 2 / Opera Düsseldorf, Wozzeck Alban Berg
TV series: Dr. Foster season 2 / Peaky Blinders season 4 / The A-word season 2 [BBC en Netflix]
Tech: fijn stofmeter dustCube V2 en seismograaf Raspishake OSOP / DIY Mac Pro upgrade to 3 GHz 10-Core Intel Xeon E5 and 64 GB DDR3
Audio: Elektor – zuinige en super klinkende klasse D-versterker. Krikt oude oren op.
Tentoonstelling: Alec Soth Fomu / Documenta 14, Kassel [nog altijd aan het uitpuzzelen wat er nu eigenlijk aan de hand was daar]

Het nieuwjaarskaartje 2018 heeft twee delen: dit stukje tekst op het internet en een papieren versie met een fotomontage*. Papieren kaartjes krijgen een gedrukte versie terug.

* featuring Noud en Lucien, the Amazing Twins

achterkant van nieuwjaarskaartje 2018

achterkant van nieuwjaarskaartje 2018

 

Claire at the Izzy Maze. Illustration for nieuwjaar 2018 blog.

He made a limbo stick out of some chaser LEDs and an acryl tube. Claire was outdoing herself at the Izzy Maze, Antwerp mid 2017. © J. Gysenbergs, Hasselt Belgium

Nieuwjaar 2017 op de achterkant van …

… een oude envelop. Al van toen we nog jong en mooi door het leven gingen, was een gebruikte omslag dé inspiratiebron voor heel wat ideeën. Dit jaar snoeiden we eindelijk de dichte bosschages achteraan, kwam er een wasdraad (het ontwerp was jarenlang een ‘running joke’ hier in huis), is mijn kot min of meer opgeruimd, arriveerde Hilde in LX-land, gingen we opnieuw (een beetje) wandelen en ‘knipste’ Jools me op Photokina.

Een gelukkige alweer en blijf volhouden: iedereen die een papieren wens stuurt, krijgt een afdruk terug (een nieuwjaarskaartje 2017 in een omslag!). Dit jaar ziet het er echt wel grappig uit. Kijk zelf en/of download voor hoge resolutie.

nieuwjaarskaartje 2017

Met de beste wensen voor 2017!

nieuwjaarskaartje 2017

Met de beste wensen voor 2017!