Vandaag zijn Hilde en ik naar de begrafenis van – zoals Griet me altijd beschreef – ‘mijn ex’ geweest. Van een serene, ingetogen en vooral troostende bijeenkomst, was geen sprake. Eerst klonk een te luide popsong (Leonard Cohen?) uit van die langwerpige luidsprekerzuilen die overal in kerken hangen. Door de belabberde kwaliteit, was de tekst nauwelijks verstaanbaar. Eenmaal daarvan bekomen, zong een koortje vooraan een onduidelijk klinkend lied (Bright eyes?) waarna haar huidige man na een nauwelijks hoorbare inleiding, enkele koorleden met bezwerende gebaren dirigeerde tot het zingen van monosyllabische (sjamaanse?) liederen. Achteraan begon het publiek elkaar vragend aan te kijken of onbehaaglijk op haar stoel te schuiven.

De pastoor bekeek de zaak kennelijk met een zeker dédain maar na 10 minuten stopte het eentonig gezang en stak hij met bombastische stem van wal met het voorlezen van Griets levensverhaal. De schrijver van de tekst had het niet kunnen laten mezelf op te voeren als ‘een medestudent waarmee Griet begin jaren zeventig huwde om onder de dominantie van haar moeder uit te geraken’. Het verhaal eindigde met een redelijk gedetailleerde beschrijving van haar laatste dagen waaruit moest blijken dat ze alle katholieke sacramenten had ondergaan die nodig waren om ‘de zon te bereiken’.

Toen vervolgens een vriend des huizes erin slaagde in de eerste vijf zinnen van zijn toespraakje minstens tien keer het woord ‘ik’ te gebruiken, was de maat vol en zochten we ons heil in de vlucht. Dat één van de bedienden van de begrafenisondernemer dan nog weigerde me een doodsprentje mee te geven, was symptomatisch voor de hele vertoning die er meer op gericht was een soort ritualistische sfeer te creëren waar weinig aanwezigen mee gediend waren, laat staan getroost in hun verdriet.