Fris uitgeslapen en na een doenbaar ontbijt, is het vandaag de idee het zuiden van Marrakech te verkennen. Een van de hoogtepunten zijn de met mozaïeken versierde graven van de Saâdiens. De graven zelf waren onder puin verdwenen maar zijn terug ontdekt middels aerografische foto’s van de Fransen. We zijn er onder een stralende zon naar toe gewandeld. Na wat zoeken geraakten we via een smalle gang tot bij het complex. Het is de moeite om je ogen de kost te geven aan de fijne, ingewikkelde structuren van de mozaïeken en tegelijkertijd nog wat uitleg te horen in allerlei talen hoe de Saâdiens aan hun einde kwamen en welke sultans en hoge pieten er verder begraven liggen.
Een beetje verderop ligt het koninklijk paleis waar niemand, buiten de koning en zijn gevolg, binnen mag. De omgeving is echter best de moeite waard: parken met veel bloemen, brede lanen met vergulde lantaarnpalen: alles ademt een koninlijke sfeer uit.
Iets meer noordelijk in de richting van het Badia-paleis, ligt achter hoge witte muren het Joodse kerkhof verscholen. Een wijds glooiend landschap van spierwitte driehoekige graven, de meeste zonder inscripties en allemaal zonder enig ornament, maakten diepe indruk. De stilte en het majestueus zicht op het besneeuwde Atlasgebergte in de verte, maakt dit tot het meest indrukwekkende hoogtepunt van ons bezoek hier.
Een kleine tocht door de nauwe straatjes van de Kasbah deed ons uitkomen op een paar mooi aangelegde pleintjes ommuurd met hoge wallen waarop een tiental nesten met ooievaars. Voorwaar een wonderlijk zicht waar we een tijdje van genoten hebben in de felle nademiddagzon.
Alles komt weer samen op de Jemâa El Fna waar we na het boeken van een uitstap morgen en een korte taxirit terug een beetje verlate siësta zijn gaan houden.