Vanmorgen al vroeg uit de veren om naar een grote overdekte markt te gaan hier vlakbij. Het bleek een oninteressante bedoening te zijn en een slimme jongen luisde er ons waarempel bijna in door ons nietsvermoedend naar een winkel te loodsen een beetje verder op. We ontdekten net op tijd de kleine bedriegerij en praatten ons met een smoes eruit. Je krijgt ervaring op de de duur …

Een tot op de draad versleten Peugootje zet ons af aan de Bab (poort) Bedagh en via een soort sluis in de dikke wallen geraken we in wat wel het smerigste gedeelte van Marrakech moet zijn. Vanop het dak van een huis kunnen we de installaties van de leerlooiers bezien: het zijn grote ronde betonnen kuipen waarin een cocktail van soda, water en duivenpoep zorgen voor het zacht maken het leer. De leerlooiers staan er soms tot hun middel in te ploeteren. Je moet geen vakbondsman zijn om de stank, sodadampen en hitte als mensonwaardige werkomstandigheden te bestempelen. We pakken er ons gauw weg richting Medarsa Ben Youssef dat maar een paar honderd meter verder ligt. Het contrast kan niet groter zijn.

De Medarsa Ben Youssef is een gerestaureerde koranschool met in het midden een (alweer) prachtige patio vol rust en kalmte. We zijn namelijk goed vroeg en er zijn nog geen toeristen te bespeuren. Dat verandert wanneer we de studentenkamers bezoeken. Vanuit de eerste verdieping kan ik een druk doende Japanse groep toeristen onbespied gadeslaan: de Canon, Nikon, Fuji (ad libitum) video’s en digicams klikken en zoemen er lustig op los. Zelf ben ik vol bewondering voor een paar gemeubelde studentenkamers: een schapenvacht om op te zitten, een kleine lage lessenaar met een boek erop om te studeren en wat aardewerk voor het huishouden, is alles wat de – van boerenafkomst – student nodig heeft. Het kamertje erlangs heeft koperen huishoudgerief, een geweven tapijt en echte meubeltjes en is overduidelijk bedoeld voor de zonen van de sultan.

Een eindje verder stappen we het boekhandeltje van het Musée de Marrakech binnen om er een paar kaartjes te kopen voor het thuisfront. Onder het genot van een muntthee en in het gezelschap van de medereizigers van gisteren – Marrakech is blijkbaar niet erg groot voor de toeristen – kunnen we het niet laten de zon over ons te laten schijnen. Het is over de 30 graden half november.

Helemaal aan de andere kant, in de zuidoosten, liggen de Menara tuinen. Het is de trefplaats van de Marrakechin(e)s en ze flaneren er op de immense verkeersvrije boulevard naar het paviljoen van de sultan. Die had de gewoonte zijn minaressen van één nacht zonder veel omhaal in de aanpalende vijver te dumpen. Nu is er elke avond een meer beschaafd spektakel onder de vorm van een – aan de affiches te zien, ongetwijfeld te mijden – soort ‘son et lumière’.

Na flink afdingen op de prijs van een rit in een ‘calèche’ rusten we wat uit in de sjieke Hivernagebuurt onder het nuttigen van een zeer doenbare pizza in ‘la Bella Pizza’ tegenover het poepsjieke Kempinsky hotel.

Bijna vergeten we de obligate souvenirs en in plaats van nog eens de overdrukke soeks in te trekken, besluiten we inkopen te gaan doen in een artisanale coöperatief met vaste prijzen zonder gezeur en/of discussie over de prijs. Ik vind er een mooie cederhouten fluit, Hilde schaft zich wat zilverwerk aan en Eef, onze dochter 2de kandidatuur rechten, bedenken we met een kunstig bewerkte lederen omslag waar precies een Accocursus in past. Daar krijgen we ongetwijfeld commentaar op.

Ziezo, behoudens uitzonderlijke gebeurtenissen vanavond – alhoewel, wegens doodmoe vroeg naar bed – of morgen overdag tijdens de terugvlucht, zit onze korte maar krachtige trip erop.

Alles bij elkaar is het altijd weer een schok om in Afrika te zijn. De USA, Rusland of zelfs India en China lijken me korterbij dan de Afrikaanse landen. Allicht volgen er nog min of meer filosofische beschouwingen om het hemelsbrede verschil proberen te verklaren tussen die continenten. De lezer(es) weze gewaarschuwd …

klik voor foto’s in de galerie