Vanmorgen wakker geworden door het geraas van dezelfde politiehelicopter die gisterenavond boven de vredesbetoging hing.
Anyway, bij Rodrigo zien ze ons niet meer al had hij eerder op de week de beste croissants. We hebben onze eetgewoonten enigszins aangepast en kopen na het het ontbijt een aantal sandwiches om op de middag te verorbereren. Dat spaart tijd, moeite en geld.
Het combiticket bevat nog een aantal musea. Op naar het MACBA alwaar een overzichtstentoonstelling van Tàpies te zien is. Hij is een van de tijdgenoten van Mirò, Dalì en de rest maar minder bekend. Dat maakt dat, in tegenstelling tot zijn wereldberoemde collega’s, zeer veel van zijn werk nog in Barça is en dat maakte het de moeite: tekeningen van bij zijn jeugd tot assemblages die niet zouden misstaan op Documenta in Kassel.
Bijwijlen leek het me dat de man zijn kunst bedrijft op de rand van de waanzin. Het is telkens de kurkdroge, realistische titel van zijn werk die de zaak in balans houdt. Zonder titels als ‘Rode vlek op witte achtergrond’ of ‘Witte vierkanten op bruine achtergrond’ zou zijn werk al gauw op een hoop hoogdravende techniek gaan lijken. Hij gebruikt meestal zand en polyester, soms samen met canvas of linnen en andere materialen om heel sterke en spannende schilderijen te maken. Een telkens terugkerende eigenaardigheid is het voorkomen van een kruis dat op de duur eerder op een plusteken begon te lijken. Ik had sterk de indruk dat hij daarmee bedoelde dat een katholieke opvoeding iets is als een houten been waar hij niet meer van af geraakt maar ook niets meer moet van hebben. Een paar van zijn werken wijzen zeker in die richting. Alweer een absolute aanrader, zeker de ‘beeldhouwwerken’ in de vorm van constructies waar de kijker een verrassende opeenvolging ondervindt van betekenisverschuivingen, juxtaposities en contrasten (een bureau vol stro, een eiermandje vol serpentines met een ongeopende krant er bovenop, een kleerkast waar de kleren uit proberen te ontsnappen). Zijn latere werk doet een angstwekkende oproep tot vrede: een schijnbaar neerstortend bed, slogan en het onvermijdelijk zand met polyester uit 1993.
De vaste collectie is ook de moeite: Merz, Picabia, Duchamp en nog een aantal dadaïsten en tijdgenoten. Excellente zaak, het MACBA. Morgen zijn we terug voor het CCCB want als enige museum (ter wereld, denk ik) is het ook op maandag open.